ทำไงให้ไม่กลัวการมีความรัก

ตอนอยู่ม.ปลายเคยคุยกับผช.คนนึงคิดว่าโอเคมากเเต่มันมีสิ่งที่อยุ่ในใจตลอดเวลาคือพ่อไม่ให้มีเเฟนมันทำในเราไม่สบายใจทุกครั้งเวลาที่คุยกับเค้า เลยตัดสินใจเลิกคุยกับเค้ายอมรับเลยว่าตอนนั้นเจ็บมากเหมือนเลิกกันทั้งๆที่ยังรักกันอยู่เเต่อีกมุมนึงก็สบายใจว่าเราไม่ต้องระเเวงว่าพ่อจะรู้ไหม พอผ่านจุดนั้นมาก็ไม่คิดจะคุยกับใครอีกเลยมีคนทักมาก็ตอบไปว่ามีเเฟนเเล้วทั้งที่ไม่มี ไม่อยากให้ครส.เเบบเดิมมันกลับมาตอนนี้มีเเต่คนบอกว่าเราหยิ่งคือเราไม่ได้หยิ่งนะเเค่อยากรักษาครส.ตัวเองเซฟตัวเอง ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดตอนนี้คือกลัวไปทุกอย่างกลัวว่าถ้าเปิดใจให้เขาเขาจะมาทำให้เสียใจมั้ย ถ้ามันไปกันไม่รอดจะรับได้หรือเปล่า ถ้าเกิดเขาทิ้งเราเราคงเจ็บมากเเน่ๆ ความคิดพวกนี้วนอยู่ในหัวทุกครั้งเวลามีคนเข้ามาคุย เลยทำให้โสดจนทุกวันนี้ถามว่าอยากมีเเฟนมั้ย มันก้เฉยๆไปเเล้วอ่ะ