สวัสดีค่ะ เราขอใช้ชื่อย่อว่า ป. นะค่ะ กับเรื่องนี้เรานั่งคิดมาตั้งนานแล้วว่าเราควรจะทำดี!!! จริงๆเราก้อหาวิธีได้ซึ่งมันไม่โอเลยค่ะ. เราอยากจะบอกว่าเราเป็นคนหนึ่งที่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากๆ (ซึ่งคนอื่นๆไม่เคยแม้ที่จะแคร์ความรู้สึกเราเลย) แบบว่าเราแคร์และรับฟังคำพูดของคนอื่นทุกเรื่อง แต่กับเรื่องของเราไม่มีใครที่จะสนมันเลย... จนมาถึงวันนี้!! เรามานั่งคิดว่า"แล้วทำไมเราต้องมาทนรองรับกับเรื่องต่างๆของคนอื่นด้วย" จนตอนนี้เราว่าเราไม่ไหวอ่า เคยแอบมานั่งร้องคนเดียวด้วยค่ะ เคยคิดจะแบบ👧🔫
ตั้งแต่ม.ต้น-ม.ปลาย เราเป็นคนชอบทำอะไรคนเดวค่ะ ไปไหนมาไหนคนเดียวค่ะ ไม่ใช่ว่าเราเข้ากะคนอื่นไม่ได้นะค่ะ เราสามารถคุยได้กะทุกคนในห้อง แต่เราชอบความสะดวกค่ะ แบบฉายเดียวก้อปังได้ ไอ้เราก็คิดว่าเพิลไม่มีอะไร ตอนวันหนึ่งค่ะ ช่วงพักกลางวันค่ะ เราแอบได้ยินเพิลว่าเราแบบ!!! โดยส่วนตัวสูงบ้าง เก็บกดบ้าง แอบนินทาพวกเขาบ้าง และหลังจากนั้นก้อตามมาด้วยชื่อสัตว์นานา...ที่จะสรรหามาว่าเรา เราเสียใจมากค่ะ รุสึกเครียดมากกกกหู
พอช่วงเข้ามหาลัย เราก้อตั้งมั้นใจ. เอาว่ะ!!!! เราลองเปลี่ยนเป็นคนที่ร่าเริงบ้าง ลองเข้าหาคนอื่นก่อนดูบ้าง ลองโหยดคำฮาๆให้เพื่อนขำบ้าง. ลองฟังและลองแคร์ความรู้สึกของเพิลบ้าง และวิธีทั้งหมดนี้มันก้อได้ผลค่ะ เรามีเพิลมากมาย รุจักกับคนในมหาลัยก้อเยอะอยู่ แต่สิ่งที่ได้มาคือ.....คนที่เราทำความรู้จักทุกคนมักไปพูดต่อกะคนอื่นว่า. เราบ้านฉาง. เราสติไม่สมประกอบบ้าง เราเอ๋อบ้างง แล้วมันก็ย้อนมาถึงความรู้เก่าตอนม.ปลายค่ะ................
............เศร้าจนแบบ....อยากตายอ่าค่ะ!!!!! แล้วเพื่อนในกลุ่มของเราแท้ๆเลยนะค่ะ. ตอนแรกก้อดีค่ะ. ตอนพอหลังๆ เหมือนเราจะต้องเข้าสู่โหมดการอยู่คนเดียวอ่าค่ะ!??
จริงๆมันก้อเคยมีคนให้ปรึกษานะค่ะ!!!? เขาบอกว่าปล่อยมันไปค่ะ!! เราปล่อยมันไปได้แต่ความรู้สึกของเราสิมันยาก
เคยมีคนบอกว่า อย่างสนใจ. คิดบวกเข้าไว้สิ ก้อลองทำค่ะ แต่เพิลก้อทำลายความรู้สึกของเราเกินกว่าที่เราจะมาฉีกยิ้มปั้นว่า"กูมารมณ์ดีน่ะ. กูสบายดีนะ. บลาๆๆๆๆ"
ตอนนี้. ขณะนี้ที่เรานั่งเขียนอยู่นี้..........เราน้องไห้และเขียนกระทู้ไปด้วยค่ะ!!!! .........เราก้อไม่รู้ว่าจะเขียนอธิบายความรู้สึกของเราอย่างไงในตอนนี้.......มันเศร้าเกินบรรยายค่ะ ถึงผลการเรียนเราดีแต่นั้นมันก้อไม่ทำให้เรามีความสุขเรยค่ะ
**ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้าง. แล้วเราจะทำอย่างกับวงเวียนอันนี้ดี***
โดนหาว่า "เงียบ" = โลกส่วนตัวสูง "เล่นมาก"=บ้า,สติไม่สมประกอบ เราควรทำไงดี??
ตั้งแต่ม.ต้น-ม.ปลาย เราเป็นคนชอบทำอะไรคนเดวค่ะ ไปไหนมาไหนคนเดียวค่ะ ไม่ใช่ว่าเราเข้ากะคนอื่นไม่ได้นะค่ะ เราสามารถคุยได้กะทุกคนในห้อง แต่เราชอบความสะดวกค่ะ แบบฉายเดียวก้อปังได้ ไอ้เราก็คิดว่าเพิลไม่มีอะไร ตอนวันหนึ่งค่ะ ช่วงพักกลางวันค่ะ เราแอบได้ยินเพิลว่าเราแบบ!!! โดยส่วนตัวสูงบ้าง เก็บกดบ้าง แอบนินทาพวกเขาบ้าง และหลังจากนั้นก้อตามมาด้วยชื่อสัตว์นานา...ที่จะสรรหามาว่าเรา เราเสียใจมากค่ะ รุสึกเครียดมากกกกหู
พอช่วงเข้ามหาลัย เราก้อตั้งมั้นใจ. เอาว่ะ!!!! เราลองเปลี่ยนเป็นคนที่ร่าเริงบ้าง ลองเข้าหาคนอื่นก่อนดูบ้าง ลองโหยดคำฮาๆให้เพื่อนขำบ้าง. ลองฟังและลองแคร์ความรู้สึกของเพิลบ้าง และวิธีทั้งหมดนี้มันก้อได้ผลค่ะ เรามีเพิลมากมาย รุจักกับคนในมหาลัยก้อเยอะอยู่ แต่สิ่งที่ได้มาคือ.....คนที่เราทำความรู้จักทุกคนมักไปพูดต่อกะคนอื่นว่า. เราบ้านฉาง. เราสติไม่สมประกอบบ้าง เราเอ๋อบ้างง แล้วมันก็ย้อนมาถึงความรู้เก่าตอนม.ปลายค่ะ................
............เศร้าจนแบบ....อยากตายอ่าค่ะ!!!!! แล้วเพื่อนในกลุ่มของเราแท้ๆเลยนะค่ะ. ตอนแรกก้อดีค่ะ. ตอนพอหลังๆ เหมือนเราจะต้องเข้าสู่โหมดการอยู่คนเดียวอ่าค่ะ!??
จริงๆมันก้อเคยมีคนให้ปรึกษานะค่ะ!!!? เขาบอกว่าปล่อยมันไปค่ะ!! เราปล่อยมันไปได้แต่ความรู้สึกของเราสิมันยาก
เคยมีคนบอกว่า อย่างสนใจ. คิดบวกเข้าไว้สิ ก้อลองทำค่ะ แต่เพิลก้อทำลายความรู้สึกของเราเกินกว่าที่เราจะมาฉีกยิ้มปั้นว่า"กูมารมณ์ดีน่ะ. กูสบายดีนะ. บลาๆๆๆๆ"
ตอนนี้. ขณะนี้ที่เรานั่งเขียนอยู่นี้..........เราน้องไห้และเขียนกระทู้ไปด้วยค่ะ!!!! .........เราก้อไม่รู้ว่าจะเขียนอธิบายความรู้สึกของเราอย่างไงในตอนนี้.......มันเศร้าเกินบรรยายค่ะ ถึงผลการเรียนเราดีแต่นั้นมันก้อไม่ทำให้เรามีความสุขเรยค่ะ
**ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้าง. แล้วเราจะทำอย่างกับวงเวียนอันนี้ดี***