ผมคบกับแฟนได้2ปีกว่า เลิกกันได้ประมาณแล้ว เพราะปัญหาไม่เข้าใจกันเธอจึงบอกเลิกผม ผมทั้งยื้อทั้งง้ออ้อนวอนกราบเท้าทุกอย่าง ร้องไห้แทบตายข้าวปลาไม่ยอมกิน เก็บตัวอยู่ในห้องไม่อยากเจอใคร ส่งข้อความเป็น100โทรไปเธอก็บล็อคเบอร์ผมและเธอมีคนคุยใหม่และขอให้ผมออกไปจากชีวิตเธอสักทีเธอบอกว่าเค้าดีกว่าผม เป็นอย่างงี้ได้ประมาณ2อาทิตย์ ในระหว่างที่เราคบกันเธอชอบพูดทำร้ายจิตรใจผมบ่อยๆทำให้ผมเสียใจแต่ไม่รู้ทำไมผมรักเธอมากยอมเธอได้ทุกอย่างเป็นของตายให้เธอใช้ทุกอย่าง แม่ครับทำให้ผมคิดได้ฉุดผมขึ้นมาจากเหวเพียงเพราะคำว่า เค้าไม่รักก็กลับมารักตัวเองรักแม่ให้มากๆ แม่ไม่เคยทำให้ลูกเสียใจ เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นน้ำตาแม่เพราะสงสารที่ผมเป็นแบบนั้นหลังจากนั้นครับผมกลับมาดูแลตัวเองใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวเริ่มทำใจ ผมรู้แล้วครับว่าการอยู่แบบนี้มีความสุขกว่าตอนที่มีเค้า ตอนมีเค้าผมต้องมานั่งคอยระแวงว่าเค้าจะคุยกับใครไหม จะนู้นนี้นั้นรึป่าว อยู่ตอนนี้ผมสบายใจและไม่ต้องการให้เค้ากลับมาไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากยุ่งด้วย
เพื่อนๆเป็นไงกันมั้งครับมาแชร์กัน
หลังจากที่เลิกกับแฟนเพื่อนๆเป็นไงกันมั้งครับ
เพื่อนๆเป็นไงกันมั้งครับมาแชร์กัน