เรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนมาจะ3ปีเเล้ว แต่เเฟนเราจำรายละเอียดอะไรที่เกี่ยวกับเราไม่ได้เลย  แต่เขากับจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเเฟนเก่าเขาได้หมดทุกอย่าง แต่กับเราเขาจำอะไรไม่ได้เลย เราพยายามที่จะไม่คิดมาก เเต่เราทำไม่ได้จริงๆ  เวลาที่เราทะเลาะกันเขาไม่เคยง้อเราเลย เขาพูดดีกับทุกคนยกเว้นเรา มันมีเหตุการณ์มากมายที่เขาทำร้ายจิตใจเราด้วยคำพูดมันเจ็บยิ่งกว่าโดนทำร้ายร่างกาย พอเรามีเรื่องที่จะปรึกษาหรือคุยเขาก็จะเดินหนีเราทันที ความรู้สึกเราเหมือนเรากำลังคุยกับกำแพงที่ไม่มีเเม้แต่เสียงตอบกับหรือเสียงอื่นนอกจากเสียงเราเอง เราเหนื่อยแต่ก็บอกเขาไม่ได้ เขาไม่เคยรับฟังเราเลย เสียงของเราเหมือนเสียงที่ไปกวนใจเขา มีครั้งหนึ่งที่เราไปเดินตลาดเเล้วเราจะล้มเพราะคนเบียดเราเลยไปเอื้อมมือไปจับมือเขาแต่เขาสะบัดมือเราออกอย่างเเรงจนตัวเราเซ เเล้วเขาก็เดินนำหน้าเราไป ตอนที่เราเซอยู่ก็มีพี่ผู้ชายคนหนึ่งมาจับตัวเรา เเล้วก็ถามเราว่าเป็นอะไรไหมครับ เราก็ตอบพี่เขาไปว่าไม่เป็นอะไรคะ พี่เขาก็ขอโทษเราที่มาจับตัวเราโดยไม่ได้รับอนุญาต เราเลยยิ้มเเล้วบอกพี่เขาว่าไม่เป็นอะไรคะ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ เเล้วเราก็เดินแยกออกไปรอรถกลับบ้านเลย โดนไม่บอกแฟนเรา ตอนนั้นเราคิดว่าถ้าเขาไม่เห็นเราเดินตามเขาคงต้องเป็นห่วงแล้วโทรตามแน่ๆ แต่ป่าวเลยเขาไม่แม้เเต่โทรถามเราด้วยซ้ำว่าอยู่ไหน หายไปไหน เราขึ้นรถเเล้วจับโทรศัพท์มาเปิดหน้าจอดูตลอด มีแต่ความว่างป่าว ตอนนั้นเราเสียใจมากนั่งน้ำตาไหลบนรถตั้งแต่ป้ายรถเมล์ที่เราขึ้นยันลงรถ น้ำตาเราก็ยังไหลอยู่ เราไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ เป็นความรู้สึกที่เสียใจมากเสียใจจริงๆ เราเคยจับได้ว่าเขาแอบคุยกับคนอื่นพอเราจับได้เขาไม่เคยพูดขอโทษเราเลย ได้ยินแต่คำว่าแล้วไงก็แค่นี้เองป่ะจะอะไรหนักหนา เขาเคยพูดคำพูดที่ทำร้ายใจเรามาก(ในโลกของเขาไม่มีใครรู้จักเราเลย)มีอีกเยอะ เยอะมากๆ เราทำอะไรให้เขาหรือเราให้ของขวัญเขาไม่เคยที่จะเก็บหรือดูแลมันเลยปล่อยทิ้ง ปล่อยหาย ช่วง1ปีเเรกเรายอมรับเลยว่าเคยคิดที่จะเลิกกับเขาแต่พอเราจะไปเขาก็มาทำดีด้วยมาสนใจ เเต่พอเราไม่ไปเขาก็ไม่เคยสนใจไม่เคยเเคร์เราเลย เพื่อนเราเคยถามเราว่าทำไมต้องทน เราก็ตอบว่าไม่รู้ว่ะ กูไม่รู้ว่าทำไมกูต้องทนทั้งๆที่เราเจ็บมาก แต่เราก็ยังทน เขาทำยังนี้กับเรามาตลอด2ปีที่คบกัน เราทำทุกอย่างเพื่อเขา เราไม่เคยว่าหรือด่าเขาเลย เวลาที่อยู่ต่อหน้าเขาเวลาที่เขาว่าเรา เราก็จะทำเฉยๆนิ่งไม่แสดงออก แต่จะแสดงออกว่าเราไม่เป็นอะไร เก็บความเสียใจไว้ในใจตลอด น้ำตาตกในตลอด จนวันหนึ่งอยู่ๆความรู้สึกเราก็เปลี่ยนไป
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อยากเจอเขา ไม่อยากคุยกับเขา ไม่คิดถึง รู้สึกเฉยๆเมื่อเจอเขา รู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องอยู่หรือต้องเจอเขา ไม่เป็นห่วง ไม่สนใจเเละมันก็กลายเป็นว่าเราไม่อยากมีเขาอีกเเล้ว ในใจลึกๆเรารู้สึกผิดมากที่ความรู้สึกเราเป็นแบบนี้ อาการที่เราเป็นเขาเรียกว่าหมดใจใช่ไหมคะ แต่เราไม่ได้มีคนอื่นนะ เรารู้สึกเราพยายามที่จะหนีเขา เราไม่กล้าที่จะบอกเลิกเค้า เรากลัวเขาเสียใจ แต่ใจเราก็พังมากๆ จะไปต่อก็ไปไม่ได้ จะถอยออกมาก็เจ็บ เราควรจะต้องทำยังไงดี? มีวิธีไหนบ้างที่ทำให้เรารู้สึกว่าเจ็บน้อยที่สุด