การที่เราลืมใครสักคนไม่ได้มันคือความรักหรือแค่การยึดติด

ความรู้สึกที่ไม่รู้จะมีใครเข้าใจหรือเปล่า หลังจากที่ผมได้ตั้งคำถามไปก่อนหน้านี้ว่าทำไมตัวเองถึงหาแฟนไม่ได้สักที จนล่วงเลยมาจนอายุจะสี่สิบ ผมจึงค่อยย้อนเวลากลับไปทีละปีๆ ทุกๆ ปีจะมีคนดีๆเข้ามาในชีวิตผมเสมอ แต่ตัวผมเองกลับถอยห่างออกมาก้าวนึงทุกครั้งที่ความสัมพันธ์มันเริ่มใกล้เข้ามา สุดท้ายเขาก็เดินจากผมไปเอง คำตอบที่ผมได้กลับมาก็คือผมเป็นคนไม่ชัดเจน ลังเล ไม่เสมอต้นเสมอปลาย ผมพยายามที่จะมีใครสักคนที่จะมาแทนอีกคน ตอนนี้ผมได้รู้เเล้วว่ามันเป็นเพียงความคิดโง่ๆ ทุกครั้งที่หลายๆ คนเข้ามาใกล้จนความสัมพันธ์จนผมรู้สึกว่าเขาเริ่มชอบผมจริงๆ ผมก็จะถอยออกมา ผมอาจจะหลอกว่ารักได้ ทำเหมือนว่ารักได้ แต่ผมไม่อาจหลอกความรู้สึกของตัวเองได้ ผมกลับรู้สึกสงสารที่ไปเอาความรู้สึกดีจากเขามาแล้วตัวเองกลับไม่เป็นแบบนั้น ผมไล่ย้อนเวลาไปทีละปีๆๆๆ ยิ่งย้อนไปเท่าไหร่ความทรงจำมันก็จะยิ่งจางลงๆ จนมาหยุดที่ปี 2539 ภาพความทรงจำส่วนใหญ่มันเลือนลางไปหมดแล้ว มันเหมือนแค่ความทรงจำหลังจากเราฝัน ตื่นมาแทบจำอะไรไม่ได้ แต่มีความทรงจำนึงที่ยังชัดเจนเสมอท่ามกลางความเลือนลางนั้นคือกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนที่น่ารักสดใส ร่าเริง ยิ้มได้ทุกเวลา ผมต้องไปคอยจองซื้อดอกกุหลาบจากบ้านหลังนึงเพื่อจะเอาไปให้เธอ ทำไมตอนนั้นกุหลาบมันช่างหายากจริงๆ ต้องรอให้บานกำลังดีถึงจะตัดได้ ทุกคืนผมจะฝันถึงแต่ภาพเดิมๆ เหมือนดูหนังเรื่องเดิม ในฝันนั้นผมกับเธออยู่ท่ามกลางทุ่งกว้างสุดตา ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ มีเพียงเราที่คุยกันอย่างสนุกสนานและมีความสุขในนั้น กลางวันผมก็ได้พบเธอในฝันผมก็ได้พบเธอ แต่ผมไม่เคยพูดคำว่ารักกับเธอแม้แต่ครั้งเดียว เพราะคิดว่าสิ่งที่ผมทำอยู่และเป็นอยู่เธอก็รู้อยู่แล้ว ช่วงนั้นเป็นเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต แต่แล้ววันเวลามันทำให้เราค่อยๆ ห่างกันออกไปๆๆๆ เรื่อยๆ จนผมปล่อยเธอไป ผมคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ป๊อปปี้เลิฟ ก็แค่นั้น แต่มาถึงทุกวันนี้ความรู้สึกนั้นมันไม่ได้หายไปไหนเลย มันไม่ได้เหมือนกับความทรงจำในฝันที่เช้ามาเราก็ลืม ที่พยายามนึกยังไงเราก็นึกไม่ออก ภาพทุกอย่างเกี่ยวกับเธอคนนั้นมันชัดเจน ทั้งๆที่พยายามลืม แกล้งลืม ยิ่งโกหกตัวเองก็ยิ่งทรมาน ยิ่งไปหลอกคนอื่นก็ยิ่งรู้สึกผิด มันช่างไร้เหตุผลสุดๆ มันเป็นความรักจริงๆหรือจิตเราแค่ยึดมั่นถือมั่นเท่านั้น.....