สวัสดีค่ะ เราขอไม่บอกชื่อนะ อายุ12ปี กำลังจะเปิดเทอม ม.1ในไม่กี่วันนี้
ถ้าลอกย้อนกลับไปเมื่อตอน ป.5 เทอม2ก่อนจะปิดเทอม เรารู้สึกได้ว่าตัวเองเปลี่ยนไป เศร้าขึ้น เครียด เปลี่ยนไปหลายๆอย่าง เลยลอกทำแบบทกสอบตัวเองดู กลายเป็นว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าเบื้องต้น แต่นั่นไม่ได้ทำให้เราปักใจเชื่อเพราะคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเครียดเลยทดสอบตัวเองไปแบบนัน แต่กลับกลายเป็นว่าเราเริ่มเครียดขึ้นเรื่อยๆ ความเศร้าเริ่มก่อตัวเพิ่มมากขึ้น กังวลกับอะไรหลายๆอย่าง
จนเมื่อตอนเราจบ ป.6 ช่วงปิดเทอมของเรา เรารู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าเข้าให้แล้วเพราะ จากที่เราร่าเริง เรากลายเป็นคนที่ไม่เข้าสังคม ไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆตัดขาดจากโลกภายนอก ร้องไห้กับตัวเองอยู่คนเดียวบ่อยๆ และจนบางครั้งเรารู้สึกเราไม่อยากอยู่แล้ว โดยที่คิดว่า "ตอนเราตายคงทรมานแหละ แต่ตอนอยู่มันทรมานกว่า ถ้านายไปความทรมานทุกอย่างจะสิ้นสุด" จนเราเริ่มทำร้ายตัวเอง แต่ในใจเราคิดว่า เราไม่ได้ต้องการที่จะให้ตัวเองตาย แค่ต้องการหาที่ระบายอารมณ์เท่านั้น เราบีบคอตัวเองทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่าการทำแบบนี้มันไม่ตายหรอก แต่เพราะเราไม่ได้อยากตายไง แค่อยากหาที่ระบายเฉยๆ เพราะคิดว่าตายไปแล้วเรื่องคงไม่จบหรอกมั้ง แล้วเราก็ลองทำแบบทดสอบอีกครั้ง ผลออกมาคือเราเป็นโรคซึมเศร้ารุนแรงถึงรุนแรงมาก ซึงควรไปพบแพทย์ด่วน แต่เราก็ทำไมได้
ส่วนเรื่องสาเหตุหน่ะหรอ การที่เรามาเป็นโรคซึมเศร้าได้ น่าจะมีอะไรหลายๆอย่าง แต่เหตุผลหลักของเราคือครอบครัว พ่อแม่ เพราะเราเป็นเหมือนความหวังของครอบครัว ครอบครัวไม่พอ เป็นของทั้งตระกูล แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลหลัก แต่เพราะพ่อแม่ อยากจะ
ให้เราเป็นอย่างที่เขาอยากให้เป็น ปั้นตัวของเราขึ้นมาใหม่ มีกรอบที่คอยบังคับเราให้อยู่ในกรอบที่อย่างจะให้เป็น เปลี่ยนแปลงทุกอย่างให้ได้ดั่งใจของเขา เราอยากเป็นครู พ่อแม่จะให้เป็นหมอ แต่เราก็โอเค แต่พ่อแม่ก็บังคับเรามากขึ้นไปเรื่อยๆ บวกกับที่โรงเรียนตอนประถม ที่บอกเราว่าเราเปลี่ยนไปแล้วก็ด่าเราต่างๆนาๆถูกกลั่นแกล้งจากเพื่อนตัวเอง จนเราอยากจะเอาปืนขึ้นมายิงที่ท้ายทอยให้ตายไปต่อหน้าพวกนั้นเลย
แต่ก็อย่างที่บอกเรายังอายุแค่นี้ ไปไหนมาไหนเองก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ได้ บอกเรื่องนี้กับใครไม่ได้ มันทำให้เราไม่สามารถรักษาตัวเองจากโรคนี้ได้ จะให้เดินไปบอกกับพ่อแม่ก็คงไม่ได้ เรื่องนี้มีแค่เพื่อนที่สนิทมากแค่คนเดียวรู้เรื่อง เพราะเราไว้ใจเขามาก ในใจเราอยากจะเดินขึ้นรถเมย์ไปโรงพยาบาล แต่เพราะพ่อแม่ไงเราถึงทำไม่ได้ แค่เราจะโทรคุยโทรศัพท์กับเพื่อนต่อหน้าพ่อแม่เรายังทำไม่ได้เลย เพราะท่านไม่ค่อยอยากจะให้เรายุ่งเกี่ยวอะไรกับเพื่อนสักเท่าไหร่ เรารู้สึกน้อยใจนะในวันปัจฉิม ป.6 ของโรงเรียนเรา แล้วมีตัวแทนผู้ปกครองออกมาพูด ว่าได้สอนการบ้านลูกบ่อยๆ แต่พอกลับมาที่เรา เราไม่เคยได้รับการสอนการบ้านจากพ่อแม่เลยสักครั้ง
ตั้งแต่เกิดมา ทุกครอบครัวได้รับความรักความอบบอุ่น ในแบบที่เราอยากได้แต่ไม่เคยได้รับ อาจเพราะเราเป็นเด็กเลยไปรักษาด้วยตัวเองไม่ได้ แต่ก็นะ เราวางแผนไว้บ้างลางๆว่าเราจะเข้ารับการรักษาในตอนมหาลัยนั่นก็คือในอีก6ปีข้างหน้า เพราะเราน่าจะเดินทางไปไหนเองได้สะดวกกว่าตอนนี้ แต่เรามีคำถามว่าพ่อแม่เขารักเราจริงหรอ เขารักเราหรือเขารักตัวเอง รักหน้าตาตัวเองเพราะเมื่อไหร่ที่เราได้รับรางวัลอะไรเขาจะเอาเราเหมือนเป็นตุ๊กตาไปขึ้นหิ้งโชว์ แต่พอเราทำผิดพลาดเขาก็จะด่าเราว่าเราตลอด แล้วก็ชอบเอาลูกคนอื่นมาเปรียบเทียบว่าเขาดีอย่างนู้นอย่างนี้ แต่เพราะเราเป็นเราไงไม่ใช่เขา เราจะไปได้อย่างนั้นได้ยังไง
เลยอยากถามว่าเราควรทำยังไงดี ที่ว่าจะไม่ให้ใครรู้เลยสักคน แต่เราอยากรักษาตอนนี้ หรือถ้าไม่ได้จริงๆเราก็เข้าใจ แต่อยากถามทุกคนว่าพวกคุณทำอย่างไรกัน หรือมีช่องทางการติดต่อสื่อสารกับหมอที่พูดคุยผ่านช่องทางติดต่อต่างๆที่เป็นแชทอะไรอย่างนี้มั้ย ที่เราพอจะหาที่ปรึกษาได้ โดยที่ไม่ต้องเคลื่อนที่ไปไหนมาไหนค่ะ *ขอบคุณทุกคนที่เสียเวลาอ่าน ถึแม้ว่ามันอาจจะไม่ได้มีประโยชน์ หรือคุณอาจจะไม่ได้คิดอะไรมาก แต่สำหรับเรา มันเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก ขอบคุณค่ะ*
การที่เป็นโรคซึมเศร้าตอนเด็กมันเป็นอย่างนี้หรอ???
ถ้าลอกย้อนกลับไปเมื่อตอน ป.5 เทอม2ก่อนจะปิดเทอม เรารู้สึกได้ว่าตัวเองเปลี่ยนไป เศร้าขึ้น เครียด เปลี่ยนไปหลายๆอย่าง เลยลอกทำแบบทกสอบตัวเองดู กลายเป็นว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าเบื้องต้น แต่นั่นไม่ได้ทำให้เราปักใจเชื่อเพราะคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเครียดเลยทดสอบตัวเองไปแบบนัน แต่กลับกลายเป็นว่าเราเริ่มเครียดขึ้นเรื่อยๆ ความเศร้าเริ่มก่อตัวเพิ่มมากขึ้น กังวลกับอะไรหลายๆอย่าง
จนเมื่อตอนเราจบ ป.6 ช่วงปิดเทอมของเรา เรารู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าเข้าให้แล้วเพราะ จากที่เราร่าเริง เรากลายเป็นคนที่ไม่เข้าสังคม ไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆตัดขาดจากโลกภายนอก ร้องไห้กับตัวเองอยู่คนเดียวบ่อยๆ และจนบางครั้งเรารู้สึกเราไม่อยากอยู่แล้ว โดยที่คิดว่า "ตอนเราตายคงทรมานแหละ แต่ตอนอยู่มันทรมานกว่า ถ้านายไปความทรมานทุกอย่างจะสิ้นสุด" จนเราเริ่มทำร้ายตัวเอง แต่ในใจเราคิดว่า เราไม่ได้ต้องการที่จะให้ตัวเองตาย แค่ต้องการหาที่ระบายอารมณ์เท่านั้น เราบีบคอตัวเองทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่าการทำแบบนี้มันไม่ตายหรอก แต่เพราะเราไม่ได้อยากตายไง แค่อยากหาที่ระบายเฉยๆ เพราะคิดว่าตายไปแล้วเรื่องคงไม่จบหรอกมั้ง แล้วเราก็ลองทำแบบทดสอบอีกครั้ง ผลออกมาคือเราเป็นโรคซึมเศร้ารุนแรงถึงรุนแรงมาก ซึงควรไปพบแพทย์ด่วน แต่เราก็ทำไมได้
ส่วนเรื่องสาเหตุหน่ะหรอ การที่เรามาเป็นโรคซึมเศร้าได้ น่าจะมีอะไรหลายๆอย่าง แต่เหตุผลหลักของเราคือครอบครัว พ่อแม่ เพราะเราเป็นเหมือนความหวังของครอบครัว ครอบครัวไม่พอ เป็นของทั้งตระกูล แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลหลัก แต่เพราะพ่อแม่ อยากจะ
ให้เราเป็นอย่างที่เขาอยากให้เป็น ปั้นตัวของเราขึ้นมาใหม่ มีกรอบที่คอยบังคับเราให้อยู่ในกรอบที่อย่างจะให้เป็น เปลี่ยนแปลงทุกอย่างให้ได้ดั่งใจของเขา เราอยากเป็นครู พ่อแม่จะให้เป็นหมอ แต่เราก็โอเค แต่พ่อแม่ก็บังคับเรามากขึ้นไปเรื่อยๆ บวกกับที่โรงเรียนตอนประถม ที่บอกเราว่าเราเปลี่ยนไปแล้วก็ด่าเราต่างๆนาๆถูกกลั่นแกล้งจากเพื่อนตัวเอง จนเราอยากจะเอาปืนขึ้นมายิงที่ท้ายทอยให้ตายไปต่อหน้าพวกนั้นเลย
แต่ก็อย่างที่บอกเรายังอายุแค่นี้ ไปไหนมาไหนเองก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ได้ บอกเรื่องนี้กับใครไม่ได้ มันทำให้เราไม่สามารถรักษาตัวเองจากโรคนี้ได้ จะให้เดินไปบอกกับพ่อแม่ก็คงไม่ได้ เรื่องนี้มีแค่เพื่อนที่สนิทมากแค่คนเดียวรู้เรื่อง เพราะเราไว้ใจเขามาก ในใจเราอยากจะเดินขึ้นรถเมย์ไปโรงพยาบาล แต่เพราะพ่อแม่ไงเราถึงทำไม่ได้ แค่เราจะโทรคุยโทรศัพท์กับเพื่อนต่อหน้าพ่อแม่เรายังทำไม่ได้เลย เพราะท่านไม่ค่อยอยากจะให้เรายุ่งเกี่ยวอะไรกับเพื่อนสักเท่าไหร่ เรารู้สึกน้อยใจนะในวันปัจฉิม ป.6 ของโรงเรียนเรา แล้วมีตัวแทนผู้ปกครองออกมาพูด ว่าได้สอนการบ้านลูกบ่อยๆ แต่พอกลับมาที่เรา เราไม่เคยได้รับการสอนการบ้านจากพ่อแม่เลยสักครั้งตั้งแต่เกิดมา ทุกครอบครัวได้รับความรักความอบบอุ่น ในแบบที่เราอยากได้แต่ไม่เคยได้รับ อาจเพราะเราเป็นเด็กเลยไปรักษาด้วยตัวเองไม่ได้ แต่ก็นะ เราวางแผนไว้บ้างลางๆว่าเราจะเข้ารับการรักษาในตอนมหาลัยนั่นก็คือในอีก6ปีข้างหน้า เพราะเราน่าจะเดินทางไปไหนเองได้สะดวกกว่าตอนนี้ แต่เรามีคำถามว่าพ่อแม่เขารักเราจริงหรอ เขารักเราหรือเขารักตัวเอง รักหน้าตาตัวเองเพราะเมื่อไหร่ที่เราได้รับรางวัลอะไรเขาจะเอาเราเหมือนเป็นตุ๊กตาไปขึ้นหิ้งโชว์ แต่พอเราทำผิดพลาดเขาก็จะด่าเราว่าเราตลอด แล้วก็ชอบเอาลูกคนอื่นมาเปรียบเทียบว่าเขาดีอย่างนู้นอย่างนี้ แต่เพราะเราเป็นเราไงไม่ใช่เขา เราจะไปได้อย่างนั้นได้ยังไง เลยอยากถามว่าเราควรทำยังไงดี ที่ว่าจะไม่ให้ใครรู้เลยสักคน แต่เราอยากรักษาตอนนี้ หรือถ้าไม่ได้จริงๆเราก็เข้าใจ แต่อยากถามทุกคนว่าพวกคุณทำอย่างไรกัน หรือมีช่องทางการติดต่อสื่อสารกับหมอที่พูดคุยผ่านช่องทางติดต่อต่างๆที่เป็นแชทอะไรอย่างนี้มั้ย ที่เราพอจะหาที่ปรึกษาได้ โดยที่ไม่ต้องเคลื่อนที่ไปไหนมาไหนค่ะ *ขอบคุณทุกคนที่เสียเวลาอ่าน ถึแม้ว่ามันอาจจะไม่ได้มีประโยชน์ หรือคุณอาจจะไม่ได้คิดอะไรมาก แต่สำหรับเรา มันเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก ขอบคุณค่ะ*