สวัสดีค่ะกระทู้เกิดขึ้นจากความทุกข์ทั้งหมดในใจของตัวหนูเองไม่ได้มาเขียนเรียกร้องความเป็นธรรมความสนใจแค่อยากระบายสิ่งที่เด็กอายุ16 คนนึงต้องแบกรับไว้ภายใต้คำว่าต้องรักษาตัว
หนูเป็นลูกคนเดียวหลานคนเดียวของที่บ้านแม่มีหนูโดนที่ไม่น่าจะตั้งใจแม่มีหนูตอนยังเด็กตั้งแต่เกิดมาหนูไม่เคยเจอพ่อไม่รู้ว่าเค้าหน้าตาเป็นยังไงชื่ออะไรโตมาก็อยู่แค่กับแม่กับยาย
ชีวิตในวัยเด็กของหนูไม่ค่อยมีอะไรให้น่าจดจำโตมากับคำพูดที่ว่าแม่เป็นขโมยแม่มีนิสัยชอบหยิบชอบขโมยของคนอื่นโกหกจนเป็นนิสัยสร้างความเสียหายมากมายแต่ไม่มีใครทำอะไรเพราะทุกคนล้วนสงสารหนูแต่ถึงอย่างนั้นเงินของหนูแม่ก็หยิบก็จับใช้ไปโดยที่ไม่ได้ขอหลายต่อหลายครั้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้แต่หวังว่าแม่จะเปลี่ยนแต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ระยะเวลาผ่านไปคนที่ส่งเสียค่าเทอมทั้งหมดให้หนูคือยายตอนนี้ยายป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงยายเป็นคนมีฐานะค่ะเงินเดือนเฉียดแสนแต่พอยายป่วยทุกคนทุกอย่างต้องหยุดและหันมาดูแลยายหนูไม่ได้ไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกาเพราะต้องใช้เงินรักษาตัวเงินสี่แสนกับอนาคตของหนูกับเงินอีกเป็นล้านที่ต้องใช้รักษาตัวยายหนูได้แต่คิดว่าหนูต้องเอาชีวิตที่เหลือของหนูไปใหักับคนที่กำลังจะพิการมันอาจจะฟังดูเนรคุณอย่างที่สุดแต่ยายเองก็ไม่มีกำลังให้ตัวเองเอาแต่บ่นว่าอยากตายอยากตาย
ในชีวิตหนูไม่เคยขออะไรพร่ำเพรื่อทุกบาททุกสตางค์ที่มีคือการเก็บอดทนไม่หวังไม่อยากมีแบบคนอื่นๆแต่สิ่งที่แม่ทำคือการชุบมือเปิบเอาเงินของหนูไปหนูพูดอะไรไม่ได้เพราะคำว่าแม่มันค้ำคอได้แต่ปล่อยเบลอกับสิ่งที่เกิดขึ้นยายเองก็คงคิดแค่ว่าต้องมีชีวิตอยู่ไปอีกนานหมอของยายบอกแล้วว่ามันไม่ได้ร้ายแรงแต่ยายต้องมีกำลังใจและฝึกกายภาพแต่ยายก็ปล่อยเบลอญาติคนอื่นๆที่มาเจอหนูเอาแต่พูดให้เลิกเรียนให้ย้ายโรงเรียนบ้างไปเรียนออนไลน์บ้างเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมต้องเป็นหนูที่เสียสละทำอะไรไม่ได้ได้แต่ร้องไห้อยากเรียนต่ออยากมีชีวิตดีๆอยากจบปริญญามีงานทำแต่ทุกอย่างต้องหยุดไว้แค่คำว่ายายไม่มีเงินยายต้องเอาไว้รักษาตัว
ส่วนแม่แม่ก็ไม่เคยคิดถึงแต่คนอื่นนอกจากตัวเองถ้าอ่านแล้วสงสัยว่าแล้วทำไมแม่ไม่ออกค่าใช้จ่ายให้แมีไม่ได้ทำงานแต่ใช้ของแพงทุกอย่างสิ่งที่แม่ใช้ล้วนเป็นแต่ของที่ดีหนูก็ได้แต่ดูสงสัยว่าเมื่อไหร่จะพอกับการใช้ชีวิตฟุ้งเฟ้อได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่แม่จะคิดได้ว่าควรทำตัวเป็นแม่ได้แล้ว
เคยคิดฆ่าตัวตายไหม? คงต้องตอบว่าเคยแม่เคยเอาเงินของหนูไป9,000 บาทเป็นเงินที่หนูเก็บหอมรอมริบไว้เพื่อซื้อโทรศัพท์แม่เอาเงินไปให้แฟนของแม่ด้วยความไร้ยางอายหน้าตาระรื่นกับเงินที่ขโมยลูกตัวเองไปตอนนั้นจำได้แค่ว่ากรี๊ดลั่นบ้านปาของทุกอย่างลงพื้นเหมือนความอดทนอดกลั้นที่ทำมามันพลังทลายลงตอนนั้นทำอะไรแตกสักอย่างมันมีเศษไม่รอที่จะหยิบมันขึ้นมาแล้วกรีดมันลงที่ข้อมือไม่ได้กรีดแนวขวางแต่กรีดลงแบบที่ถูกวิธีตอนนั้นคิดแค่ว่าไม่ไหวแล้วอยากตายไปให้จบๆวินาทีที่กรีดก็ไม่ได้กรีดลงให้มันจมเนื้อแค่ผิวๆ ระหว่างนั้นเกิดความคิดไม่กล้าทำเพราะกลัวกลัวว่าคนอื่นๆจะเสียใจกับสิ่งที่ทำกลัวทำให้คนอื่นทุกข์ใจ
จริงๆเรื่องมันมีความตื้นลึกหนาบางมากกว่าที่หนูเล่าแต่ก็อย่างที่หนูบอกค่ะหนูแค่ต้องการที่ระบายเพราะหนูคงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยอมรับความจริงที่มันแสนสาหัสต่อชีวิตของหนูเหลือเกิน
ครอบครัวของฉัน
หนูเป็นลูกคนเดียวหลานคนเดียวของที่บ้านแม่มีหนูโดนที่ไม่น่าจะตั้งใจแม่มีหนูตอนยังเด็กตั้งแต่เกิดมาหนูไม่เคยเจอพ่อไม่รู้ว่าเค้าหน้าตาเป็นยังไงชื่ออะไรโตมาก็อยู่แค่กับแม่กับยาย
ชีวิตในวัยเด็กของหนูไม่ค่อยมีอะไรให้น่าจดจำโตมากับคำพูดที่ว่าแม่เป็นขโมยแม่มีนิสัยชอบหยิบชอบขโมยของคนอื่นโกหกจนเป็นนิสัยสร้างความเสียหายมากมายแต่ไม่มีใครทำอะไรเพราะทุกคนล้วนสงสารหนูแต่ถึงอย่างนั้นเงินของหนูแม่ก็หยิบก็จับใช้ไปโดยที่ไม่ได้ขอหลายต่อหลายครั้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้แต่หวังว่าแม่จะเปลี่ยนแต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ระยะเวลาผ่านไปคนที่ส่งเสียค่าเทอมทั้งหมดให้หนูคือยายตอนนี้ยายป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงยายเป็นคนมีฐานะค่ะเงินเดือนเฉียดแสนแต่พอยายป่วยทุกคนทุกอย่างต้องหยุดและหันมาดูแลยายหนูไม่ได้ไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกาเพราะต้องใช้เงินรักษาตัวเงินสี่แสนกับอนาคตของหนูกับเงินอีกเป็นล้านที่ต้องใช้รักษาตัวยายหนูได้แต่คิดว่าหนูต้องเอาชีวิตที่เหลือของหนูไปใหักับคนที่กำลังจะพิการมันอาจจะฟังดูเนรคุณอย่างที่สุดแต่ยายเองก็ไม่มีกำลังให้ตัวเองเอาแต่บ่นว่าอยากตายอยากตาย
ในชีวิตหนูไม่เคยขออะไรพร่ำเพรื่อทุกบาททุกสตางค์ที่มีคือการเก็บอดทนไม่หวังไม่อยากมีแบบคนอื่นๆแต่สิ่งที่แม่ทำคือการชุบมือเปิบเอาเงินของหนูไปหนูพูดอะไรไม่ได้เพราะคำว่าแม่มันค้ำคอได้แต่ปล่อยเบลอกับสิ่งที่เกิดขึ้นยายเองก็คงคิดแค่ว่าต้องมีชีวิตอยู่ไปอีกนานหมอของยายบอกแล้วว่ามันไม่ได้ร้ายแรงแต่ยายต้องมีกำลังใจและฝึกกายภาพแต่ยายก็ปล่อยเบลอญาติคนอื่นๆที่มาเจอหนูเอาแต่พูดให้เลิกเรียนให้ย้ายโรงเรียนบ้างไปเรียนออนไลน์บ้างเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมต้องเป็นหนูที่เสียสละทำอะไรไม่ได้ได้แต่ร้องไห้อยากเรียนต่ออยากมีชีวิตดีๆอยากจบปริญญามีงานทำแต่ทุกอย่างต้องหยุดไว้แค่คำว่ายายไม่มีเงินยายต้องเอาไว้รักษาตัว
ส่วนแม่แม่ก็ไม่เคยคิดถึงแต่คนอื่นนอกจากตัวเองถ้าอ่านแล้วสงสัยว่าแล้วทำไมแม่ไม่ออกค่าใช้จ่ายให้แมีไม่ได้ทำงานแต่ใช้ของแพงทุกอย่างสิ่งที่แม่ใช้ล้วนเป็นแต่ของที่ดีหนูก็ได้แต่ดูสงสัยว่าเมื่อไหร่จะพอกับการใช้ชีวิตฟุ้งเฟ้อได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่แม่จะคิดได้ว่าควรทำตัวเป็นแม่ได้แล้ว
เคยคิดฆ่าตัวตายไหม? คงต้องตอบว่าเคยแม่เคยเอาเงินของหนูไป9,000 บาทเป็นเงินที่หนูเก็บหอมรอมริบไว้เพื่อซื้อโทรศัพท์แม่เอาเงินไปให้แฟนของแม่ด้วยความไร้ยางอายหน้าตาระรื่นกับเงินที่ขโมยลูกตัวเองไปตอนนั้นจำได้แค่ว่ากรี๊ดลั่นบ้านปาของทุกอย่างลงพื้นเหมือนความอดทนอดกลั้นที่ทำมามันพลังทลายลงตอนนั้นทำอะไรแตกสักอย่างมันมีเศษไม่รอที่จะหยิบมันขึ้นมาแล้วกรีดมันลงที่ข้อมือไม่ได้กรีดแนวขวางแต่กรีดลงแบบที่ถูกวิธีตอนนั้นคิดแค่ว่าไม่ไหวแล้วอยากตายไปให้จบๆวินาทีที่กรีดก็ไม่ได้กรีดลงให้มันจมเนื้อแค่ผิวๆ ระหว่างนั้นเกิดความคิดไม่กล้าทำเพราะกลัวกลัวว่าคนอื่นๆจะเสียใจกับสิ่งที่ทำกลัวทำให้คนอื่นทุกข์ใจ
จริงๆเรื่องมันมีความตื้นลึกหนาบางมากกว่าที่หนูเล่าแต่ก็อย่างที่หนูบอกค่ะหนูแค่ต้องการที่ระบายเพราะหนูคงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยอมรับความจริงที่มันแสนสาหัสต่อชีวิตของหนูเหลือเกิน