ไม่เหมาะจริงๆ หรือเพราะ sensitive เกินไป

ปีนี้เรากำลังจะอายุ 20 ค่ะ เรารู้สึกว่างานที่เราจะต้องรับช่วงต่อจากครอบครัวไม่ค่อยเหมาะกับตัวเองเท่าไหร่ บ้านเราเป็นร้านขายของเกี่ยวกับพวกเครื่องใช้ไฟฟ้า อุปกรณ์การช่างหรืออะไรแนวนี้ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่เราชอบหรือถนัดเลย ตอนแรกที่เราเลือกรับช่วงต่อก็เพราะอยากแบ่งเบาภาระคนในครอบครัว แต่กลายเป็นว่ายิ่งเราทำก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระคนในบ้านมากกว่า ทุกวันนี้คือเราได้แต่นั่งเก็บเงินเงียบๆ พอลูกค้าถามอะไรเราก็ตอบไม่ได้ซักอย่าง บางทีเห็นลูกน้องขโมยเงินก็บอกใครไม่ได้ เพราะเคยมีหลายกรณีที่เรารู้สึกว่าหลังจากบอกไปแล้วเราจะถูกลูกน้องนินทาว่าร้าย ไม่ยอมทำตามคำสั่ง หรือทำอะไรต่างๆ นานาซึ่งเป็นการหักหน้าเราต่อหน้าลูกค้า เราเคยคิดเรื่องขอพ่อแม่ไปทำงานอย่างอื่นแต่เราก็รู้สึกว่าการดิ้นรนหางานมันยุ่งยาก ทั้งๆที่ตัวเองก็มีกิจการให้ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว 

มีบ่อยครั้งที่เราอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง เรารู้ตัวว่าพฤติกรรมของเราทำให้คนอื่นประนามเราว่าเราเป็น "ลูกเถ้าแก่" (คำ-ดัน) บางทีเรายังรู้สึกเอียนตัวเองเลย เพราเราเป็นพวกที่อยากได้อะไรก็ได้มาตลอด โดยที่แทบจะไม่ต้องดิ้นรน หลายๆ ครั้งงานที่บ้านจึงทำให้เราเกิดความรู้สึกว่าท้อแท้ว่าตัวเองไม่เหมาะกับ
งาน ทำให้เราไม่ชอบและไม่อยากจะทำ สุดท้ายตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเราไม่จริงจังกับงาน (เหนื่อย) เรารู้สึกว่าตัวเองต้องพยายามบิวท์อารมณ์ให้ตั้งใจทำงานบ่อยมาก เพราะเราเป็นพวกหมดไฟง่ายๆ กับอะไรที่ทำแล้วไม่ค่อยรอด (อาจเพราะโตมาสบายเกินไป)

อันที่จริงเราก็รู้ตัวนะว่าตัวเองไม่เหมาะกับงานที่จะต้องมานั่งคอยบริหารหรือคุมคนอื่น เพราะเราเป็นพวกหัวอ่อนไม่ค่อยทันคน แถมไม่ค่อยมีวินัยในกับตัวเอง (ขี้เกียจสันหลังยาว) เลยชอบงานทำงานเบื้องหลังมากกว่า เราไม่ใช่แนวที่จะต้องมานั่งคุยแบบออกหน้าหรือติดต่อกับลูกค้า คนที่อ่านจนมาถึงตรงนี้อาจมีหมั่นไส้เราบ้าง อันนี้เราไม่ว่านะคะ เพราะขนาดเรายังไม่ชอบที่ตัวเองเป็นอยู่ตอนนี้เลยค่ะ แต่เราก็ยังไม่อยากยอมแพ้ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้พยายาม หรือดิ้นรนอะไรเลยค่ะ

สรุปง่ายๆ ก็คือถ้าหากเรารู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาด และสันดานเสียเกินกว่าจะเป็นผู้บริหารเนี่ย มีวิธีแก้ไข หรือสร้างวินัยให้ตัวเองอย่างไรบ้างคะ