เราคิดอยู่ทุกวันว่าอยากตายให้มันพ้นๆไปซะ เราแก้ปัญหาหลายๆอย่างไม่ได้ เรารู้ว่ามันคือปัญหาแต่เราไม่รู้วิธีแก้ เราไม่รู้ทางออก และเราก็อยากหนีความทุกข์นี้ไปให้ได้พ้นๆ
ถ้าจะให้เราทำใจยอมรับเราก็แค่หลอกตัวเองว่าจะต้องยอมรับมันให้ได้ถ้ามันเปลี่ยนอะไรไม่ได้ก็ต้องอยู่กับความเป็นจริงแต่ใจจริงคือเราก็ยังทุกข์ยังคิดวนเวียนที่จะหนีออกจากความทุกข์นี้ด้วยการตายอยู่ดี
ถึงหลายคนมองว่าเรื่องแค่นี้ ปัญหาแค่นี้คนอื่นเจอมาหนักกว่าทำไมเค้าผ่านมันไปได้ เราไม่รู้ว่าความทุกข์ของคนอื่นมันเท่าไหร่แต่สำหรับเรามันก็มากพอที่จะทำให้ไม่อยากอยู่แล้ว เค้าอาจจะมีกำลังใจที่ดี มีคนคอยให้กำลังใจคอยรับฟัง มีทุกอย่างที่พร้อม มีคนคอยอยู่ข้างๆมีครอบครัวที่อบอุ่น จึงทำให้เค้าผ่านมันไปได้ แต่เรากลับไม่ใช่อย่างนั้น
เรามีปมหลายๆอย่างมาตั้งแต่เด็กจนโต เรารู้สึกเราไม่เหมาะกับโลกใบนี้ เราเกิดมาคอยโดนกลั่นแกล้งไม่ใช่แค่เฉพาะการโดนbullyในโรงเรียน แต่ไม่ว่าจะกับครูหรือพ่อแม่หรือญาติคนหรือคนที่เรารักทุกคน เรามักจะได้ความลำเอียง เราเหมือนเด็กมีปัญหาสำหรับทุกคน เราถูกว่าเป็นเด็กดื้อ เด็กไม่ดี ก็มีบ้างเพราะเราขาดความอบอุ่นเราอยากได้รับความสนใจ
และญาติๆมักเอาเราไปเปรียบเทียบอวดลูกหลานตัวเองถึงเราจะเป็นหลานแท้ๆคนนึงแต่ก็ไม่ได้รับความยุติธรรมเท่าคนอื่นๆ ขนาดที่พึ่งที่คิดว่าพึ่งได้ที่สุดคือแม่ ก็กลับไปเข้าข้างลูกคนอื่นมองว่าเราเป็นคนแบบที่เขาพูดจริงๆ ตอนเด็กๆเวลาเรามีปัญหาแล้วเรามาเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็จะเอาไปเล่าให้ป้าฟังน้าฟังแล้วทุกคนก็ต่างมาหัวเราะมองว่าเป็นเรื่องตลก น้ามาด่าเราแม่ก็เห็นดีไปด้วย ทั้งๆที่แม่ก็รู้ว่าน้าไม่ชอบเรา เราไม่เข้าใจเราไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ ตอนนี้ลูกหลานทุกคนเราดูมีอนาคตกว่าทั้งหมดถึงจะยังเรียนอยู่
ทำไมเราถึงไม่พูดถึงพ่อบ้าง ก็เค้าไม่ใช่พ่อจริงๆของเราอายุห่างกับเราก็เป็น50ปี เราไม่ได้ผูกพันกันเลย ถึงจะอยู่บ้านหลังเดียวกันแต่ก็ไม่เคยคุยกันเลย ถึงจะอยู่ด้วยกันมาเป็น10ปีแต่ก็ยังทำตัวไม่ถูกอยู่ดี อีกอย่างแม่ชอบเอาเรื่องไม่ดีที่พ่อทำไม่ดีไม่ว่าจะเป็นการต่อว่าแม่ การไม่ช่วยเหลืออะไรหลายๆอย่าง การทำให้แม่อับอายต่อหน้าคนอื่น การเห็นแก่ตัวของพ่อ สารพัดทำให้เราเองก็พลอยไม่ชอบพ่อไปด้วย เราไม่ได้อยากจะฟัง เราไม่อยากมีอคติกับพ่อเพราะอย่างน้อยเค้าก็รักเราดีกว่าพ่อเลี้ยงคนอื่นๆอยู่เค้าไม่เคยยุ่งอะไรมากกับเรา เค้ายังมีความเป็นห่วงเป็นใยตามสัญชาติญาณความเป็นพ่อแต่แค่เราไม่ได้สนิทกันไม่มีเรื่องให้คุยกัน ไม่ได้ผูกพันกันเลย
แต่เราก็รู้ว่าแม่อยากระบายออกมาอ้างเพราะเราก็เป็นลูกคนเดียวบ้านก็มีกันแค่สามคน เราเลยยอมทนๆฟังตอนที่แม่นินทาพ่อ แต่เวลาเรามีปัญหาเราไม่อยากบอกอะไรกับแม่เลย ถึงแม่จะบอกให้มีอะไรก็พูดออกมาอย่าเก็บไว้คนเดียวก็เถอะ แต่แม่ไม่เคยจะเข้าใจเรา และตามเคยมองว่า"ก็หนูเป็นคนแบบนี้ไงหนูรู้ตัวมั้ย คนอื่นเค้าไม่ผิดหรอก หนูอยู่กับใครไม่ได้ มีแต่แม่ที่ทนหนูได้" แล้วเราก็ยิ่งเถียงกันไปใหญ่ จากที่มีปัญหาอยู่แล้วมันยิ่งเหนื่อยยิ่งท้อ ไม่กล้าที่จะร้องไห้ให้แม่เห็นไม่อยากให้แม่ถาม เพราะมันก็ไม่ได้ทำให้สบายใจขึ้นเลย โทษแต่ว่าเราเองที่เป็นคนผิดไปซะหมดทุกเรื่อง
ที่ยังอยากอยู่ก็เพราะแม่คำเดียว ยังอยากจะดูแลแม่อยู่คิดว่าแม่อยู่ในใจทำไมถึงไม่มีลูกอีกสักคน วันนึงเราไม่อยู่อย่างน้อยก็ยังมีคนดูแลแม่ได้ ทำไมแม่ถึงมีเราตอนอายุเกือบ40 ฐานะเราก็ไม่ได้ดี ทำไมถึงปล่อยเราออกมา
เราอยากตายจังเลยค่ะ
ถ้าจะให้เราทำใจยอมรับเราก็แค่หลอกตัวเองว่าจะต้องยอมรับมันให้ได้ถ้ามันเปลี่ยนอะไรไม่ได้ก็ต้องอยู่กับความเป็นจริงแต่ใจจริงคือเราก็ยังทุกข์ยังคิดวนเวียนที่จะหนีออกจากความทุกข์นี้ด้วยการตายอยู่ดี
ถึงหลายคนมองว่าเรื่องแค่นี้ ปัญหาแค่นี้คนอื่นเจอมาหนักกว่าทำไมเค้าผ่านมันไปได้ เราไม่รู้ว่าความทุกข์ของคนอื่นมันเท่าไหร่แต่สำหรับเรามันก็มากพอที่จะทำให้ไม่อยากอยู่แล้ว เค้าอาจจะมีกำลังใจที่ดี มีคนคอยให้กำลังใจคอยรับฟัง มีทุกอย่างที่พร้อม มีคนคอยอยู่ข้างๆมีครอบครัวที่อบอุ่น จึงทำให้เค้าผ่านมันไปได้ แต่เรากลับไม่ใช่อย่างนั้น
เรามีปมหลายๆอย่างมาตั้งแต่เด็กจนโต เรารู้สึกเราไม่เหมาะกับโลกใบนี้ เราเกิดมาคอยโดนกลั่นแกล้งไม่ใช่แค่เฉพาะการโดนbullyในโรงเรียน แต่ไม่ว่าจะกับครูหรือพ่อแม่หรือญาติคนหรือคนที่เรารักทุกคน เรามักจะได้ความลำเอียง เราเหมือนเด็กมีปัญหาสำหรับทุกคน เราถูกว่าเป็นเด็กดื้อ เด็กไม่ดี ก็มีบ้างเพราะเราขาดความอบอุ่นเราอยากได้รับความสนใจ
และญาติๆมักเอาเราไปเปรียบเทียบอวดลูกหลานตัวเองถึงเราจะเป็นหลานแท้ๆคนนึงแต่ก็ไม่ได้รับความยุติธรรมเท่าคนอื่นๆ ขนาดที่พึ่งที่คิดว่าพึ่งได้ที่สุดคือแม่ ก็กลับไปเข้าข้างลูกคนอื่นมองว่าเราเป็นคนแบบที่เขาพูดจริงๆ ตอนเด็กๆเวลาเรามีปัญหาแล้วเรามาเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็จะเอาไปเล่าให้ป้าฟังน้าฟังแล้วทุกคนก็ต่างมาหัวเราะมองว่าเป็นเรื่องตลก น้ามาด่าเราแม่ก็เห็นดีไปด้วย ทั้งๆที่แม่ก็รู้ว่าน้าไม่ชอบเรา เราไม่เข้าใจเราไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ ตอนนี้ลูกหลานทุกคนเราดูมีอนาคตกว่าทั้งหมดถึงจะยังเรียนอยู่
ทำไมเราถึงไม่พูดถึงพ่อบ้าง ก็เค้าไม่ใช่พ่อจริงๆของเราอายุห่างกับเราก็เป็น50ปี เราไม่ได้ผูกพันกันเลย ถึงจะอยู่บ้านหลังเดียวกันแต่ก็ไม่เคยคุยกันเลย ถึงจะอยู่ด้วยกันมาเป็น10ปีแต่ก็ยังทำตัวไม่ถูกอยู่ดี อีกอย่างแม่ชอบเอาเรื่องไม่ดีที่พ่อทำไม่ดีไม่ว่าจะเป็นการต่อว่าแม่ การไม่ช่วยเหลืออะไรหลายๆอย่าง การทำให้แม่อับอายต่อหน้าคนอื่น การเห็นแก่ตัวของพ่อ สารพัดทำให้เราเองก็พลอยไม่ชอบพ่อไปด้วย เราไม่ได้อยากจะฟัง เราไม่อยากมีอคติกับพ่อเพราะอย่างน้อยเค้าก็รักเราดีกว่าพ่อเลี้ยงคนอื่นๆอยู่เค้าไม่เคยยุ่งอะไรมากกับเรา เค้ายังมีความเป็นห่วงเป็นใยตามสัญชาติญาณความเป็นพ่อแต่แค่เราไม่ได้สนิทกันไม่มีเรื่องให้คุยกัน ไม่ได้ผูกพันกันเลย
แต่เราก็รู้ว่าแม่อยากระบายออกมาอ้างเพราะเราก็เป็นลูกคนเดียวบ้านก็มีกันแค่สามคน เราเลยยอมทนๆฟังตอนที่แม่นินทาพ่อ แต่เวลาเรามีปัญหาเราไม่อยากบอกอะไรกับแม่เลย ถึงแม่จะบอกให้มีอะไรก็พูดออกมาอย่าเก็บไว้คนเดียวก็เถอะ แต่แม่ไม่เคยจะเข้าใจเรา และตามเคยมองว่า"ก็หนูเป็นคนแบบนี้ไงหนูรู้ตัวมั้ย คนอื่นเค้าไม่ผิดหรอก หนูอยู่กับใครไม่ได้ มีแต่แม่ที่ทนหนูได้" แล้วเราก็ยิ่งเถียงกันไปใหญ่ จากที่มีปัญหาอยู่แล้วมันยิ่งเหนื่อยยิ่งท้อ ไม่กล้าที่จะร้องไห้ให้แม่เห็นไม่อยากให้แม่ถาม เพราะมันก็ไม่ได้ทำให้สบายใจขึ้นเลย โทษแต่ว่าเราเองที่เป็นคนผิดไปซะหมดทุกเรื่อง
ที่ยังอยากอยู่ก็เพราะแม่คำเดียว ยังอยากจะดูแลแม่อยู่คิดว่าแม่อยู่ในใจทำไมถึงไม่มีลูกอีกสักคน วันนึงเราไม่อยู่อย่างน้อยก็ยังมีคนดูแลแม่ได้ ทำไมแม่ถึงมีเราตอนอายุเกือบ40 ฐานะเราก็ไม่ได้ดี ทำไมถึงปล่อยเราออกมา