เวลาก็ผ่านไปตั้งนานมากแล้ว เราเริ่มชอบผู้ชายคนนี้ ประมาณ 5-6 ปีก่อน
เริ่มจากเป็นเพื่อนกัน ได้คุยกัน จนเริ่มชอบ คุยกันแบบเกินเพื่อนไปหน่อยๆ
เราแอบชอบก็ไม่กล้าบอก เพราะกลัวว่าเค้าจะไม่เหมือนเดิม ส่วนตัวเค้าก็ไม่ชัดเจน
เหมือนมาทำให้เราชอบ อะไรแบบนี้ เหมือนมาเล่นกับความรู้สึกเรา เราไม่รุ้สถานะตัวเอง
จนวันหนึ่งเราทรมาน เราไม่ไหว ร้องไห้คนเดียว เสียใจ เค้าไม่เคยรับรู้
มันเกินคำว่าชอบ กลายเป็นความรัก รักมากขึ้นทุกๆวัน แต่ไม่มีความชัดเจนสักที
ว่าที่คุยกันแบบนี้ มันคืออะไร เราจึงถอยออกมา เริ่มหายออกมาจากเค้าเรื่อยๆ
จากคนที่เคยคุยกัน ก็กลายเป็นคนที่เคยรู้จักกัน เจอกันทักกันบ้างแบบเพื่อน แต่ไม่สนิท
จริงๆเราเสียใจมากนะ แต่เราคิดว่าควรจบความรู้สึกนั้นสักที
เราจึงเริ่มเปิดใจให้กับคนที่เข้ามาจีบบ้าง ก่อนหน้านี้ใครมาคุยมาสนใจ อยากรู้จัก
เราก็ไม่ยุ่งด้วยเลย เพราะในใจมีแต่เพื่อนคนนั้นคนเดียว
เราเปิดใจคบคนนึงเป็นแฟนได้ สองปี แต่สุดท้ายก็เลิกกัน เหตุผลมันก็แย่เอามากๆ
จิงๆคนที่คบคนนี้ เรารักมาก รักที่สุดที่เคยคบมาคนก่อนอีก
แต่ก็ยัง ยังนึกถึงเพื่อนคนนั้นอยู่เสมอ
ปัจจุบันเราก็มีแฟน และเค้าก็ดีมาก เป็นคนแรกที่พามาบ้าน
เพราะเค้าจริงจัง จริงใจมาก พาเราไปรู้จักครอบครัวเค้า ไปเที่ยวก็ลากเราไปทุกที่
ไม่มีปิดบัง ครอบครัวเค้าก็อยากมาเจอ พ่อแม่เรา พอได้เจอก็ดูเข้ากันได้ดี
คุยเรื่องอยากให้แต่งงานกัน อยากให้แต่งกันเร็วๆ
แต่เรานี่ยังไม่พร้อมเลย เพราะเราพึ่งคบมาได้ ปีกว่าๆเอง เราไม่พร้อมเพราะเรายังรู้สึกอึดอัดอยู่หลายๆเรื่อย
แต่เวลาผ่านไปเราก็ยังนึกถึงเพื่อนคนนั้นอีกเสมอ ลืมไม่ได้
มันผ่านมาหลายปีแล้ว เค้ามักมีอิทธิพลต่อใจเรามากๆ
บางทีก็ฝันถึง เคยลืมไปได้สนิทใจ ไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่ก็กลับมาคิดได้อีก
บางทีก็รู้สึกผิด ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย
เราจะนึกถึงคนๆนึง อยู่ในใจเสมอแบบนี้ไปตลอดเลยรึป่าว???
มีใครเป็นมั้ย??? บางทีมันก็มีความสุข บางทีมันก็ทรมาน
ขนาดคนที่เราบอกว่ารักมากที่สุด ที่เคยคบเป็นแฟนมา
เราก็ยังรู้สึกว่า เพื่อนคนนี้ที่เราไม่ได้เคยคบเป็นแฟน
เรายังรักเค้ามากกว่าใครๆเลย
เฮ้อ เหนื่อยใจ
(
มีใครเลิกคิดถึงคนที่เราเคย "แอบชอบ" ไม่ได้บ้างไหมคะ??
เริ่มจากเป็นเพื่อนกัน ได้คุยกัน จนเริ่มชอบ คุยกันแบบเกินเพื่อนไปหน่อยๆ
เราแอบชอบก็ไม่กล้าบอก เพราะกลัวว่าเค้าจะไม่เหมือนเดิม ส่วนตัวเค้าก็ไม่ชัดเจน
เหมือนมาทำให้เราชอบ อะไรแบบนี้ เหมือนมาเล่นกับความรู้สึกเรา เราไม่รุ้สถานะตัวเอง
จนวันหนึ่งเราทรมาน เราไม่ไหว ร้องไห้คนเดียว เสียใจ เค้าไม่เคยรับรู้
มันเกินคำว่าชอบ กลายเป็นความรัก รักมากขึ้นทุกๆวัน แต่ไม่มีความชัดเจนสักที
ว่าที่คุยกันแบบนี้ มันคืออะไร เราจึงถอยออกมา เริ่มหายออกมาจากเค้าเรื่อยๆ
จากคนที่เคยคุยกัน ก็กลายเป็นคนที่เคยรู้จักกัน เจอกันทักกันบ้างแบบเพื่อน แต่ไม่สนิท
จริงๆเราเสียใจมากนะ แต่เราคิดว่าควรจบความรู้สึกนั้นสักที
เราจึงเริ่มเปิดใจให้กับคนที่เข้ามาจีบบ้าง ก่อนหน้านี้ใครมาคุยมาสนใจ อยากรู้จัก
เราก็ไม่ยุ่งด้วยเลย เพราะในใจมีแต่เพื่อนคนนั้นคนเดียว
เราเปิดใจคบคนนึงเป็นแฟนได้ สองปี แต่สุดท้ายก็เลิกกัน เหตุผลมันก็แย่เอามากๆ
จิงๆคนที่คบคนนี้ เรารักมาก รักที่สุดที่เคยคบมาคนก่อนอีก
แต่ก็ยัง ยังนึกถึงเพื่อนคนนั้นอยู่เสมอ
ปัจจุบันเราก็มีแฟน และเค้าก็ดีมาก เป็นคนแรกที่พามาบ้าน
เพราะเค้าจริงจัง จริงใจมาก พาเราไปรู้จักครอบครัวเค้า ไปเที่ยวก็ลากเราไปทุกที่
ไม่มีปิดบัง ครอบครัวเค้าก็อยากมาเจอ พ่อแม่เรา พอได้เจอก็ดูเข้ากันได้ดี
คุยเรื่องอยากให้แต่งงานกัน อยากให้แต่งกันเร็วๆ
แต่เรานี่ยังไม่พร้อมเลย เพราะเราพึ่งคบมาได้ ปีกว่าๆเอง เราไม่พร้อมเพราะเรายังรู้สึกอึดอัดอยู่หลายๆเรื่อย
แต่เวลาผ่านไปเราก็ยังนึกถึงเพื่อนคนนั้นอีกเสมอ ลืมไม่ได้
มันผ่านมาหลายปีแล้ว เค้ามักมีอิทธิพลต่อใจเรามากๆ
บางทีก็ฝันถึง เคยลืมไปได้สนิทใจ ไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่ก็กลับมาคิดได้อีก
บางทีก็รู้สึกผิด ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย
เราจะนึกถึงคนๆนึง อยู่ในใจเสมอแบบนี้ไปตลอดเลยรึป่าว???
มีใครเป็นมั้ย??? บางทีมันก็มีความสุข บางทีมันก็ทรมาน
ขนาดคนที่เราบอกว่ารักมากที่สุด ที่เคยคบเป็นแฟนมา
เราก็ยังรู้สึกว่า เพื่อนคนนี้ที่เราไม่ได้เคยคบเป็นแฟน
เรายังรักเค้ามากกว่าใครๆเลย
เฮ้อ เหนื่อยใจ