ผมอยากเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ปัจจุบันเรียนที่ศรีนครินวิโรฒ ปี4 จบปีนี้แหละมั้ง ชื่อมาย
..........เรื่องของผมมันเริ่มจากตรงนี้
...................ย้อนไปเมื่อประมาณ10ปีก่อน เอาจริงๆมันก็ต้อง12ปีก่อน ..ผมอยู่ ป.4 พวกผู้หญิงเริ่มกิ้กกั้กเรื่องผู้ชายกันแล้ว แต่ผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ คิดว่าชีวิตนี้ในวัยเรียนนี้ช่างไม่เหลืออะไรใหม่ๆอีกแล้ว แต่พอเข้า ป.4เทอม 2 ร่างกายของผมเริ่มแปลกประหลาด ยังกับจะกลายร่าง เสียงแตก แขนขาเก้งกาง แถมขนยังขึ้นด้วย การสบตากับผู้หญิงเป็นเรื่องยาก มันทำให้ผมแทบบ้า เพื่อนบ้างคนก็เป็นแบบผม แต่บางคนยังไม่เปลี่ยน เสียงยังไม่แตกเลย แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ผมแทบบ้าสุดๆ เธอชื่อ มาย ทุกวันที่ไปเรียนเธอคือความสุขของผมเลย OH BABY
...................ในโรงเรียนคริสเตียน ที่ผมเรียนนั้น ช่วงประถมปลายทุกคนจะใช้ปากกาหมึกซึม แน่นอนว่าต้องมีขวดน้ำหมึกไว้เติมด้วย แล้ววันหนึ่ง...
ผมก็ได้เกิดทำขวดน้ำหมึกของมายตกพื้น และนั่นทำให้ผมได้พูดกับเธอเป็นครั้งแรก(ผมเป็นคนที่พูดน้อยมากๆในตอนนั้น)ผมบอกว่าจะช่วยเก็บนะ
แต่เธอบอกผมแค่ว่า ไม่เป็นไร ...ทำให้ผมช่างปวดใจจริง ความโชคร้ายของผมไม่ได้หมดแค่นั้น ถึงแม้ว่าผมจะหน้าตาไม่ได้แย่ แต่คนที่หล่อที่สุดในตอนนั้นไม่ใช่ผม แต่เป็นไอจ๊อบ และไอจ๊อบกับมายก็ชอบคอกัน โอ้พระเจ้า !! ผมกับไอจ๊อบเป็นเพื่อนกัน มันบอกให้ผมช่วยจีบมายด้วย ซึ่งมันเจ็บปวดมาก แต่ผมไม่เคยบอกใครว่าผมชอบมาย ในตอนนั้นไม่มีใครรู้ แต่เพื่อนสนิทของผมไอ้เอ้มันรู้เพราะมันเห็นผมมองมายตลอด และคนอื่นๆก็เริ่งสังเกต แต่ผมปฎิเสธตลอดว่าไม่ได้ชอบใคร
..................ป.6 ผมชอบเธอมาปีที่3แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้บอกใคร คุยกับเธอก็ไม่ได้คุย ผมขี้เขินมาก ผู้หญิงทั้งหมดผมแทบไม่ได้คุยกับใครเลย ผมได้สนิทกับป๊อป และพลอยซึ่งพลอยก็เป็นเพื่อนกับมายด้วย แต่ก็ได้แค่คุยกับป๊อปกับเอ้เท่านั้น เพราะผมไม่กล้าคุยกับผู้หญิง วันสอบสุดท้ายที่ผมจะจบ ป.6 นั้น เลิกเรียนผมรีบไปที่รถตู้ประจำที่มายนั่งมาเรียน ..................... ใช่แล้ว ผมทำได้แค่นั่งมองรถตู้ของเธอออกจากโรงเรียนไป
..................ผมยังชอบเธอ เลยลุยต่อตอนมัธยม เธอไปโรงเรียนหญิงประจำจังหวัด ผมก็ไปโรงเรียนชายประจำจังหวัดเช่นกัน
.....................................................................ไม่รู้ว่ามีใครอยากอ่านต่อไหม
.
จู่ๆก็อยากเจอรักแรกขึ้นมา แต่ไม่รู้แล้วนะ ว่าจะมีโอกาศไหม
..........เรื่องของผมมันเริ่มจากตรงนี้
...................ย้อนไปเมื่อประมาณ10ปีก่อน เอาจริงๆมันก็ต้อง12ปีก่อน ..ผมอยู่ ป.4 พวกผู้หญิงเริ่มกิ้กกั้กเรื่องผู้ชายกันแล้ว แต่ผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ คิดว่าชีวิตนี้ในวัยเรียนนี้ช่างไม่เหลืออะไรใหม่ๆอีกแล้ว แต่พอเข้า ป.4เทอม 2 ร่างกายของผมเริ่มแปลกประหลาด ยังกับจะกลายร่าง เสียงแตก แขนขาเก้งกาง แถมขนยังขึ้นด้วย การสบตากับผู้หญิงเป็นเรื่องยาก มันทำให้ผมแทบบ้า เพื่อนบ้างคนก็เป็นแบบผม แต่บางคนยังไม่เปลี่ยน เสียงยังไม่แตกเลย แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ผมแทบบ้าสุดๆ เธอชื่อ มาย ทุกวันที่ไปเรียนเธอคือความสุขของผมเลย OH BABY
...................ในโรงเรียนคริสเตียน ที่ผมเรียนนั้น ช่วงประถมปลายทุกคนจะใช้ปากกาหมึกซึม แน่นอนว่าต้องมีขวดน้ำหมึกไว้เติมด้วย แล้ววันหนึ่ง...
ผมก็ได้เกิดทำขวดน้ำหมึกของมายตกพื้น และนั่นทำให้ผมได้พูดกับเธอเป็นครั้งแรก(ผมเป็นคนที่พูดน้อยมากๆในตอนนั้น)ผมบอกว่าจะช่วยเก็บนะ
แต่เธอบอกผมแค่ว่า ไม่เป็นไร ...ทำให้ผมช่างปวดใจจริง ความโชคร้ายของผมไม่ได้หมดแค่นั้น ถึงแม้ว่าผมจะหน้าตาไม่ได้แย่ แต่คนที่หล่อที่สุดในตอนนั้นไม่ใช่ผม แต่เป็นไอจ๊อบ และไอจ๊อบกับมายก็ชอบคอกัน โอ้พระเจ้า !! ผมกับไอจ๊อบเป็นเพื่อนกัน มันบอกให้ผมช่วยจีบมายด้วย ซึ่งมันเจ็บปวดมาก แต่ผมไม่เคยบอกใครว่าผมชอบมาย ในตอนนั้นไม่มีใครรู้ แต่เพื่อนสนิทของผมไอ้เอ้มันรู้เพราะมันเห็นผมมองมายตลอด และคนอื่นๆก็เริ่งสังเกต แต่ผมปฎิเสธตลอดว่าไม่ได้ชอบใคร
..................ป.6 ผมชอบเธอมาปีที่3แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้บอกใคร คุยกับเธอก็ไม่ได้คุย ผมขี้เขินมาก ผู้หญิงทั้งหมดผมแทบไม่ได้คุยกับใครเลย ผมได้สนิทกับป๊อป และพลอยซึ่งพลอยก็เป็นเพื่อนกับมายด้วย แต่ก็ได้แค่คุยกับป๊อปกับเอ้เท่านั้น เพราะผมไม่กล้าคุยกับผู้หญิง วันสอบสุดท้ายที่ผมจะจบ ป.6 นั้น เลิกเรียนผมรีบไปที่รถตู้ประจำที่มายนั่งมาเรียน ..................... ใช่แล้ว ผมทำได้แค่นั่งมองรถตู้ของเธอออกจากโรงเรียนไป
..................ผมยังชอบเธอ เลยลุยต่อตอนมัธยม เธอไปโรงเรียนหญิงประจำจังหวัด ผมก็ไปโรงเรียนชายประจำจังหวัดเช่นกัน
.....................................................................ไม่รู้ว่ามีใครอยากอ่านต่อไหม
.