เรื่องเกี่ยวกับเพื่อน

ผมเป็นคนที่รักเพื่อนมากๆมีอะไรที่ช่วยได้ผมพร้อมช่วยเพื่อนๆเสมอเพื่อทำผิดทำถูกผมคอยบอกคอยเตือนตลอดผมเป็นคนที่แย่ๆคนนึงแหละครับเมื่อก่อนเป็นคนขี้น้อยใจมากชอบใช้อารมตัดสินแต่พอขึ้น ม.ปลายมาผมเปลี่ยนตัวเองไปแล้วครับผมทำทุกอย่างเพื่อให้เพื่อนๆมีความสุขคอยสร้างสีสันให้ห้องเสมอเพื่อนๆขอคำปรึกษาผมพร้อมรับฟังแล้วให้กำลังใจครับแต่พอมาถึงช่วงหนึ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปครับเพื่อๆในกลุ่มผมเปลี่ยนไปแต่ผมไม่ได้น้อยใจเหมือนเมื่อก่อนนะครับเพราะมันช่วยอะไรไม่ได้ผมก็ได้แต่เตือนทุกคนจนบางทีผมเหนื่อย ขอเข้าเรื่องเพื่อนๆเลยนะครับ คนแรก(ผช)เค้าขี้หงุดหงิดมากครับชอบเอาชนะคุยกันอยู่ๆดีบางทีก็ขึ้นเสียงบางทีเค้าเล่นแรงมากๆบางทีเค้าพูดอะไรแรงๆแทงใจคนอื่นเค้าก็ไม่รู้หรอกครับพอเป็นแบบนี้หลายๆครั้งผมก็ไม่อยากคุยด้วยแล้วเพราะมันไม่โอเคเลยมีเรื่องสำคัญอะไรผมก็ไม่ค่อยปรึกษาเค้าหรอกครับเพราะเค้าชอบพูดอะไรไม่คิดผมเคยบอกเค้าแล้วว่าห้ามทำนิสัยแบบนี้เปลี่ยนได้มั้ยถ้าคนอื่นเห็นมันดูไม่ดีแน่อันนี้ขนาดเราเป็นเพื่อนกับผมยังไม่ชอบเลยเค้าก็หงุดหงิดใส่อะครับ คนที่2(ผญ)เป็นเพื่อนที่ติดโทรศัพท์ติดแฟนมากผมบอกให้เบาๆลงหน่อยเรื่องเล้นเรื่องคุยอะบางทีตอนเรียนๆอยู่ก็เล่นแล้วอีกอย่างมันเป็นคนที่มีแฟนเยอะมากเราก็ชอบไปแซวๆว่าคนนี้กี่วันเลิกอะไรแบบนี้อะครับ555ที่ผมคอยว่าคอยเตือนคือเป็นห่วงมันครับพอผมมีอะไรไม่สบายใจผมก็ชอบไปคุยกับมันแต่มันก็ไม่ชอบฟังเรื่องที่ผมไปปรึกษามันหรอกมันก็แค่ฟัง คนที่3(ผญ)คนนี้ผมคิดว่าผมคุยกับเค้าไดผมคิดว่าผมสนิทมากสุดท้ายเค้าก็ไม่เคยเชื่อใจผมเหมือนที่ผมไว้ใจเค้าบุคลิกเงียบๆแต่เรียนเก่งมากกกกที่1ที่2ของห้องตลอดในกลุ่มถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็จะมาถามคนนี้ตลอดเขาก็บอกนะครับคอยช่วยเสมอเป็นคนที่ชอบพูดว่าเค้าทำไม่ได้หรอก ไม่มั่นใจเลยอะ ทำไงดี สุดท้ายทำได้ตลอด เห้อออ แต่พักหลังมานี่เค้าเปลี่ยนไปครับเค้าไปมีแฟนแล้วแอบคบกันวันนั้นผมไปเห็นแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร มาอีกวันผมไปถามเค้าก็โกหกว่าไม่มีอะไรผ่านไปอีกสักเดือนเค้าก็จะมาสารภาพกับผมว่าเค้าคบกับใครแล้วเป็นเพราะอะไรเค้าถึงโกหกแต่ผมรู้ก่อนที่เค้าจะมาบอกผมคอยบอกคอยเตือนเค้าเสมอตั้งแต่ผมเห็นเพราะผมเป็นห่วงเค้ามากแต่เหมือนยิ่งเตือนเค้าก็ไม่เหมือนเดิมเข้าไปอีกเหมือนเค้ารำคาญแต่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรผมนะครับผมพูดไปเตือนไปไม่รู้เค้าฟังรึป่าววันนั้นนัดกันมาทำงานเค้าก็หนีไปกับแฟนหลังจากไปแล้วเค้าก็ทักมาบอกว่ากลับบ้านแล้วผมด้วยความเป็นห่วงเลยบอกว่าแล้วแต่แกเลย เค้าก็ขแโทษผม ผมเลยบอกไปว่าจะขอโทษทำไมจะทำอะไรก็แล้วแต่แกเลยทำไปเถอะแต่อย่าทำให้ใครเดือดร้อน เค้าเลยบอกว่าขอโทษที่เป็นเพื่อนที่ไม่ดีทำให้ผมทุกข์ใจทำแต่เรื่องไม่ดีให้คือตอนนั้นผมงงมากๆผมแค่อยากเตือนเค้าแต่พอเค้ามาพูดว่าเค้าผิดผมก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ไปยุ่งเรื่องแฟนของเค้าผมเลยคิดว่าผมไม่น่าไปยุ่งเลยเค้าบอกว่าอยากให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมเป็นเพื่อนกันให้ลืมเรื่องที่เค้าโกหกทุกคนไป ผมก็เหมือนเดิมนะครับผมก็ให้เค้าได้คบกับแฟนเค้าเพียงแค่ผมจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้แล้วแต่ทุกอย่างจะเหมือนเดิมแต่เค้าตีความผิดว่าผมจะไม่คุยกับเค้าหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับเค้าเลยจิงๆแต่ผมไม่ได้เกลียดเค้าเลยครับเพราะทั้งเรื่องเรียนเรื่องงานหรือผมเครียดอะไรเค้าก็คอยช่วยตลอดผมไม่เกลียดเค้าเลยครับอยากขอบคุณที่คอยสอนการบ้านหรือคอยรับฟังเวลาเครียดแต่ผมไม่รู้หรอกนะครับวาเค้าจะคิดยังไงกับเพื่อนแบบผมเค้าอาจจะเอาเรื่องผมไปพูดไปในทางไหนผมก็ไม่รู้ได้หรอกครับ มาที่เพื่อนคนสุดท้าย(ผญ) เพื่อนคนนี้เป็นคนที่ใครชวนทำอะไรทำไปไหนไปกันใครพูดอะไรเชื่อหมดเป็นคนเด๋อๆหน่อยชอบโนหลอกมีเรื่องอะไรมาเค้าก็ชอบมาเล่าให้ในกลุ่มฟังเพื่อนๆก็ต้องช่วยกันปลอบแต่หนักสุดก็เป็นผมที่ต้องคอยบอกมันทุกเรื่องแต่พอผมมีเรื่องไม่สบายใจก็จะขอคำปรกษากับเค้าแหละครับสุดท้ายก็เหมือนเดิมเค้าแค่รับฟังแล้วเค้าก็ลืมเหมือนกับทุกคนที่ฟังแต่ไม่เข้าใจผม เห้อออ หรือจิงๆแล้วผมไม่ควรไว้ใจใครเลยเพราะที่ผ่านมามีผมคนเดียวที่พยายามรักษาความสัมพันธ์คำว่าเพื่อนให้ดีที่สุดบางทีผมก็เหนื่อยแต่ผมไม่อยากบอกใครบางทีโดนเมินโดนด่าผมก็เงียบเพราะพูดไปคงไม่มีอะไรดีขึ้นเพราะที่ผ่านมาผมก็ได้บอกกับเพื่อนทุกคนไปแล้วผมเตือนไปแล้วผมแค่สงสัยว่าคนที่คอยทำดีกับคนอื่นทำไม่ต้องเจออะไรที่แย่ๆตลอด แต่ผมว่าผมควรอยู่คนเดียวผมคิดแบบนี้มาหลายครั้งแต่ที่ผ่านมากลัวโดนมองไม่ดีกลัวว่าทิ้งเพื่อนแต่ตอนนี้ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะไม่ยุ่งกับใครแล้วจิงๆ ชีวิตใครชีวิตมันดีที่สุดแล้วแหละครับ สิ่งที่ผมควรทำที่สุดคือเรียนให้จบรักตัวเองรักครอบครัวแค่นี้จิงๆครับ ขอบคุณครับ