ขอคำปรึกษาค่ะ

คือเราเป็นโรคซึมเศร้ามาได้สองปีกว่าแล้วค่ะ ที่บ้านรับรู้มาตลอด
แต่คือเหมือนเค้าไม่เข้าใจเราเลย คุณพ่อนี่จะพูดเสมอว่าเราไม่ได้เป็น 
ท่านบอกว่าเราเป็นแค่โรคเอาแต่ใจบ้าง แกล้งบ้าบ้าง แต่เราทานยาตลอดเลยนะ 
ยาที่เราทานผ่านมาและกำลังทานอยุ่ มี Lexapro, Valdoxan, Abilify และ Wellbutrin 
และเราก้ผ่านการทำร้ายตัวเองมาแล้วเพราะแรงกดดันหลายๆอย่างที่มันมีมากสะจน
เราคิดว่าตายไปดีกว่าที่จะอยุ่กับความทรมานนี้ หลายๆคนบอกว่าเราโง่ เราไม่มีความคิด 
เรานั่นนี่ แต่สำหรับเรา นี่คือการคิดแล้วคิดอีก เราไม่ได้ใช้เวลา สองชั่วโมงหรือสามชั่วโมง
ในการตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง คือถ้าเราแกบ้งบ้าจริงๆ เราจะมานั่งทานยาพวกนี้เหรอ
ตอนนี้เรารู้สึกอึดอัด ไม่อยากอยุ่ หรือ กลับบ้าน เราไม่อยากคุยกับใคร ในหัวเราคิดตลอด
ว่าเมื่อไหร่เราจะได้ออกจากที่นี่ ที่บ้านกฏเกณเยอะเสียจนเรารุ้สึกถึงแรงบีบอัด ทั้งโดนว่า 
และกึ่งบังคับให้หลับมาทำงานที่บ้าน ห้ามแชร์โน่นนี่ลงเฟสบุค ถ่ายรูปคู่กับแฟนลงดิสไลน์ก้ไม่ได้
ทั้งอะไร นี่เราเรียนจบแล้ว อายุ 24 แล้ว ทำงานแล้ว เรายังออกไปเที่ยวไหนไม่ได้เลย
แบบสมมุติอยากไปดูหนังต่อหลังเลิกงาน หรือ ไป hang out กะเพื่อนๆ บางทีเราก้อยากเดินเล่นโง่ๆของเรา
คิดอะไรเรื่อยเปื่อยริมน้ำบ้าง สวนสาธาราณะบ้าง แต่เราจะโดนถาม ว่าเยนแล้วไปทำไม 
คือเราไปเรียนตจ่างประเทศมา 5-6 ปี มันชินไปแล้วกะการออกไปไหนมาไหน 
แล้วจะให้เรามาอยุ่บ้าน มันอุดอู้อ่ะค่ะ คือเราอึดอัดค่ะ เราเรียนตามที่พ่อแม่อยากให้เรียน
ทำคะแนนได้ดี ทุกอย่างคือทำให้หมดแล้ว บวกกับสังคมเพื่อนแม่ ที่ชอบพูดกรอกหู
ว่าทำงานกะที่บ้านดีจะตาย มีทุกอย่าง บ้าน รถ แต่คือเราไม่อยากได้อะไรเลยตอนนี้ 
เราอยากได้ชีวิตเราคืน เราอึดอัดมาก เราคิดฆ่าตัวตายทุกวัน ขอคำปรึกษาหน่อยได้มั้ยค้ะ