เราปกติหรือเปล่าคะ??

ช่วงนี้เราแอบนอนร้องไห้มาสองสามวันแล้วค่ะ ซึ่งช่วงเช้าปกติดีทุกอย่าง จนตกเย็นเราจะเริ่มอารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดและลำคาญน้องเรามากๆ เพราะพูดไม่หยุด จากที่เฉยๆ มาตลอดจนตอนนี้เราหนีไปนั่งที่อื่นเพื่อหนีเสียงน้อง ปกติเราจะกินข้าวก่อน แต่ช่วงนี้เรากินคนสุดท้ายนั่งจนสี่ห้าทุ่มถึงจะไปเข้านอน พอถึงเวลานอนเรานอนมองไปที่เพดานแล้วก็ร้องไห้ เอามือลูบแขนตบบ่าตัวเอง บางทีก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุ อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาดื้อๆ แล้วก็ร้องไห้ เราเป็นแบบนี้บ่อยขึ้นมากกว่าแต่ก่อน ซึ่งเมื่อก่อนแทบไม่เป็นแบบนี้เลย เวลาเราเป็นแบบนี้อาการจะชัดมาก ออกทางสีหน้าเลยค่ะ ซึ่งพอพ่อเห็นเขาก็จะเริ่มพูดสอนน้องค่ะเป็นเรื่องดีนะคะ แต่กระทบเราหลายๆ เรื่อง ทำให้เรารู้สิ่งดิ่งแปลกๆ จนเราร้องไห้อีกรอบ เราไม่อยากปรึกษาพ่อแม่เพราะเรารู้คำตอบว่ามันจะทำให้เราดิ่งมากกว่าเดิม เรารู้สึกโดดเดี่ยว คำนี้น่าจะเหมาะที่สุด จนเราสร้างคนๆ นึงขึ้นมาในหัวค่ะ ปกติเราเป็นพวกจินตนาการสูงมากๆ อยู่แล้ว แล้วเราก็พูดคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี่นึกอยากมีเพื่อนสักคนที่จะอยู่กับเราตลอดไป รักเรา รับรู้ความรู้สึกเรา ซึ่งตอนนี้เรารู้สึกถึงเค้ามากขึ้น??? เราจะรู้สึกถึงเขาตอนกลางคืนมากกว่ากลางวัน เวลาเรานึกถึงเขา เราจะใจเย็นลง รู้สึกเหมือนมีคนมาตบบ่า รู้สึกได้ว่าเขายิ้มให้เราตลอด บางครั้งรู้สึกเหมือนเขามานอนข้างๆ เราจนหลับไปก็มี ซึ่งสองสามวันนี้เราฝันเห็นเขาบ่อยขึ้น เราดีใจมากๆๆ เพราะปกติเราจะฝันไม่ซ้ำกันเลย บางครั้งเราก็ร้องไห้เพราะเสียดาย ที่เขามีตัวตนแค่ในหัวเรา

เรายังปกติอยู่ไหมคะ มันเป็นอารมณ์วัยรุ่น อ่อนแอ? หรือเราแค่เหงา??
 
ปล.อ่านงงหน่อยนะคะ เพราะตอนพิมพ์แสบตามาก