สังคมที่เหลือมล้ำ กับ สังคมที่มือใครยาวสาวได้สาวเอา ... หรือมีแบบอื่นอีกไหม

   จขกท วัยใกล้เกษียณ ในวัยเด็กโหนรถเมล์ไปเรียน ไปทำงาน วันที่รถติด ฝนตก มองลงมาที่ถนนเห็นรถเก๋งจอดอยู่ข้างๆ ฝ้าขึ้นที่กระจก ก็รู้ว่าในรถนั้นเย็นสบาย ตอนนั้นก็คิดว่าทำไมชีวิตสุขสบายดีจัง สักวันฉันอยากจะมีชีวิตอย่างนั้นได้บ้าง ด้วยความต่อสู้และโชคชะตาทำให้ได้ไปเรียนและใช้ชีวิตในต่างประเทศอยู่ช่วงหนึ่ง สังเกตุชีวิตผู้คนที่นั่นมีรวย มีจน คนเฝ้าลานจอดรถ แม่บ้านทำความสะอาด มีรายได้ไม่ต่ำกว่า พนง ออฟฟิศ ระดับคุณภาพชีวิตก็ไม่ได้ลำบากจากสวัสดิการทางสังคมที่ประเทศเขามอบให้ ผู้คนให้เกียรติกัน ไม่มีการตะคอก หรือ ส่งเสียงดุ แม้กับเด็กเสริฟ ยาม หรือ คุณป้าแม่บ้าน 
   จนหลายปี กลับมาใช้ชีวิตเมืองไทย  เห็นคนนั่งจ่ายบัตรจอดรถตามห้าง  รปภ ที่คอยเฝ้าออฟฟิศ หมู่บ้าน พนง ทำความสะอาด หรือเด็กเสริฟ ทำไมชีวิตถึงได้ดูลำบากมากมาย (เคยไปคุยถามข้อมูลอยู่บ่อยๆ ตอนกลับมาแรกๆ ) ทั้งรายได้ สวัสดิการที่ได้จากรัฐ  การเข้าถึงการสาธารณะสุขที่ดี  เวลาเรียก คนส่วนใหญ่จะเรียก ( เช่น รปภ ) ว่า " ไอ้น้อง "   หรือการสนทนาที่ดูเหมือนไม่มีคำสุภาพ เหมือนสังคมเราแบ่งคนเป็นชนชั้นกันมากเหลือเกิน ทำให้นึกไปถึงสังคมที่เท่าเทียม สังคมที่ไม่มีการแบ่งชนชั้น  ทุกคนในสังคมเท่ากันหมด  กลับไปบ้านพ่อ หาหนังสือพวก เหมา พวกคอมมิวนิสต์ การปฏิวัติวัฒนธรรมของจีนมาอ่าน และศึกษาด้วยตัวเองมากขึ้น ยอมรับว่าอยากให้สังคมเรากลายเป็นแบบนั้น  คนทุกๆคน ทำงานเพื่อรัฐ ไม่มีใกว่าใคร ไม่มีความอยาก ไม่มีกิเลส ( ถ้าเป็นตอนนั้น คงถูกสันติบาลจับไปแล้ว ข้อหาหัวเอียงซ้าย )  ก็ได้แต่คิด  จนทุกวันนี้ เวลาได้ยินใครพูด สื่อสารกับ อาชีพข้างบนนี้ ด้วยถ้อยคำไม่สุภาพ รู้สึกว่ามันไม่ดีเอามากๆ  เราสุภาพกับคนไหน ระดับไหน  เราควรสุภาพกับคนทุกๆ คน ทุกๆระดับ ไม่ว่าจะเป็น รปภ เป็นคนขับรถ เด็กปั้ม แรงงานต่างชาติในโรงงาน ไม่ว่าอาชีพไหนก็ตาม 
   ตัดฉับมา ยี่สิบกว่าปี เกือบสามสิบปี  จขกท สร้างเนื้อสร้างตัว มีที่ดิน มีบ้านพักตากอากาศที่ต่างจังหวัด สำหรับวันพักผ่อนของครอบครัว  จ้างคนท้องถิ่นคอยเฝ้าบ้าน คอยตัดหญ้า รดน้ำสนามหญ้า ฯลฯ  ลำพังเงินที่ให้รายเดือน ก็ควรจะพอใช้ แต่มันกลับไม่พอ !  พยายามบอกให้ทำงาน ที่ดินของ จขกท มีเหลือเฟือ ให้ปลูกผักไปขาย สร้างรายได้ บลา บลา  ถึงขนาดลงทุนให้ทุกอย่าง เมล็ดพันธุ์ ปุ๋ย  .... ไม่เคยสำเร็จ ปลูกให้ เพราะเราจ้างปลูก เอาแรง แลกเงิน ผลผลิตที่ได้มา ไม่สนใจ ไม่ทำอะไรต่อ  นั่งรอว่า เมื่อไหร่ เราจะใช้ให้ไปขุดหลุม ทาสี งานพิเศษต่างๆ เพื่อจะได้เงินเพิ่ม ที่จะลุกขึ้นมาเสนอว่าอยากทำนี่ นั่น โน่น เพื่อเพิ่มรายได้  อย่าไปหวัง  ใช้ชีวิตกับคนกลุ่มนี้ ในละแวกบ้านนอกมาพักใหญ่ๆ เป็นสิบปี  วิธีคิด การดำเนินชีวิต แทบจะเหมือนกันทั้งหมด วันๆ ไม่ทำอะไร รอโชคชะตา ทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง  เถียงกันเป็นชั่วโมง ว่าใครขโมยเอารองเท้ากรูไป  ขออนุญาตเรียกว่า ตลาดล่าง ก็แล้วกัน ( ไม่ได้มีเจตนาดูถูก )  เมื่อเร็วๆ นี้ มีกระทู้พันทิพ เรื่องผมมีแฟนตลาดล่าง ที่ได้อธิบายไว้ว่า เป็นเช่นไร  นั่นแหละ แบบนั้นเป๊ะ
    แล้ว ก็กลับมาคิด คิดอีกว่า  พวกเขาทำอะไรให้ชาตินี้บ้าง  โอเค  สิทธิการเลือกตั้ง มีเท่ากัน หนึ่งคน หนึ่งเสียงเท่ากัน แล้วไงต่อ ภาษี ก็ไม่ได้จ่าย ไป รพ ก็ใช้สิทธิบัตรทอง  ก็ใช้ Resource ที่เราหามาให้ ( ผ่านการเสียภาษี ) เดินตามถนน ก็เขวี้ยงถุงขยะลงบนพื้นถนน ที่เป็นเงินของเรา  วันดีคืนดี ก็เมาไปทะเลาะกันในตลาดบ้าง ตามโรงพยาบาลบ้าง  ไล่ทำร้ายคน ทำร้ายเด็กที่กำลังทำข้อสอบอยู่บ้าง  สงสัยจริงว่า ทำประโยชน์อะไรให้กับชาติบ้าง 
    สังคมที่คนเท่าเทียมกัน  กับ สังคมทุนนิยมสุดโต่ง ที่มือใครยาว สาวได้สาวเอา  แบบไหนมันดีกับสังคมของเรา  ก็ในเมื่อไม่ทำอะไร วันๆ เอาแต่นั่งรอโชคชะตาวาสนา ประชานิยม ฯลฯ   ก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือ ที่คนที่เขาเก่งกว่า ขยันกว่า มีแรงมากกว่า ควรจะได้รับมากกว่า แต่พอคิดไปถึงหน้าเด็กปั้ม เด็กรับรถ รปภ ที่ตากแดด สู้งาน เขากลับต้องมีชีวิตอยู่อย่างลำบาก หน้าประธานเหมา ก็โผล่ขึ้นมาทุกครั้ง

    แต่ยังอยากเห็นสังคมที่ ใครก็ตามพูด ครับ ค่ะ กับ รปภ ไม่ใช่ตะโกนถาม " เฮ้ย น้องจอดที่ไหน "  อยากเห็น รปภ เดินเข้าเซเว่นซื้อ สเลอปี้กินได้ ( เชิงสัญลักษณ์ ) บ้าง   .... อยากฟังความเห็นท่านอื่นๆ บ้าง ครับ

ปล. เรื่องเงิน  เรื่องฐานะทางสังคม ก็อาจไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง อะไรพวกนั้น ขอให้ Skip ไปก่อนนะครับ  แยกเรื่องนั้นไว้อีกประเด็นต่างหาก