อาจจะยาวนะครับแต่ผมอยากจะมาเล่าประสบการณ์ให้เพื่อนๆฟังจริงๆ
สวัสดีครับเพื่อนๆวันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์
2 เดือนเศษ จากการที่ได้เปิดช่องYoutube จริงๆจังๆว่าเป็นยังไงบ้าง? กลัวไหมว่าคลิปของเราจะไม่มีคนดู? ทำไมถึงคิดจะทำช่อง? วันแรกจนถึงวันนี้มีอะไรเปลี่ยนไปบ้างในตัวเอง? เพราะขอบอกไว้ก่อนเลยว่าการเริ่มต้นทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัดนั้นมันรู้สึกยากจริงๆ แต่ในความยากนั้นมันก็สนุกอย่างบอกไม่ถูก จากวันแรกจนถึงวันนี้ผมต้องขอขอบคุณตัวเองในอดีตมากๆเลย ที่ตัดสินใจกดอัดวีดีโอทั้งๆที่ในใจกลัวนู้นี่นั้นไปหมดแต่สรุปสุดท้าย ก็รวมรวบความกล้ากดอัปโหลดขึ้นYoutube จนได้ และผมยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี
ผมยังจำความรู้สึกวันแรกได้ตอนที่เริ่มกดอัดวีดีโอเพื่อจะนำมาตัดต่อลง Youtube ได้ ในตอนนั้นก่อนที่จะเริ่มกดถ่ายผมไม่ได้คิดว่าจะนำมาเผยแพร่ให้คนทั้งโลกดูหรอกครับ แค่อยากลงแล้วส่งลิงค์ให้เพื่อนๆดูเท่านั้น แต่แล้วก็มีความคิดนึงแทรกเข้ามา “ทำมาขนาดนี้ไม่ลองลง YouTube ไปเลยละ” เพราะโดยส่วนตัวชอบการถ่ายคลิปและตัดต่ออยู่แล้ว (แต่ตัดแบบง่ายเอาขายงานให้นักท่องเที่ยวชาวจีน) ครั้งแรกบอกเลยว่ากลัวมาก กลัวว่าจะมีคนมาดูถูกฝีมือเรา ดูถูกตัวเรา ดูถูกวิธีการพูดของเรา จนสุดท้ายแฟนผมก็เข้ามาและบอกว่า “ลงๆไปเถอะ จะกลัวอะไรนักหนาคงไม่มีใครมาด่าให้เลวร้ายไปกวานี้แล้ว” “โหโครตได้กำลังใจเลย” ผมก็ตอบไปอย่างนั้น แต่ด้วยความอยากลองและคำดูถูกของแฟนเลยได้ลงคลิปวีดีโอแรกในวันที่15 กุมภาพันธ์พศ. 2562
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เป็นคลิปวีดีโอที่ถ่ายตอนผมกำลังทำงาน ตอนแรกผมก็มีความตั้งใจว่าจะถ่ายเกี่ยวกับสายอาชีพงานไกด์ที่ตัวเองทำ ตอนถ่ายทำก็ไม่ได้หวังว่าจะมีคนดูหรอกเพราะขนาดตอนอัพโหลดวีดีโอก็จะพูดกับตัวเองเสมอเลยว่า ลงแค่สนุกๆ ลงแค่ขำๆ หลังจากที่อัพวีดีโอตัวแรกไปก็รู้สึก“เอ่อมันก็ไม่ได้ยากนี่หว่า555” หลังจากนั้นผมก็ถ่ายวีดีโอเป็นว่าเล่นเลยครับ แต่ผลสุดท้ายพอทำคลิปมาได้เรื่อยๆมันก็มีเรื่องที่ต้องสะดุดตรงที่ว่า ลูกค้าส่วนใหญ่จะไม่ให้ถ่ายรูป หรือถ่ายคลิปตัวลูกค้าเอง ตอนนั้นก็คิดหนักเลยแล้วเราจะทำคลิปวีดีโอเกี่ยวกับอะไรดี ทำไงได้ในเมื่อเขาไม่ให้ถ่ายผมก็เลยต้องเปลี่ยนมาถ่าย Vlog ประจำตัวผมเองตอนแรกบอกได้เลยว่ากลัว! เพราะใครบ้าจะมาดูคนอย่างเรา ดาราก็ไม่ใช่! แถมยังมีปัญหาตามมาอีกเยอะแยะมากมาย ไม่ว่าจะเป็นปัญหาเรื่องเสียงที่พูดไม่ชัด หรือปัญหาที่ตัวผมเองเป็นคนตื่นกล้องมากๆ ถึงขั้นว่าอยู่หน้ากล้องเป็นอีกคน หลังกล้องก็เป็นอีกคนเลยทีเดียว เพราะโดยปกติจะเป็นคนถ่ายคนอื่นมากกว่าที่จะถ่ายตัวเอง เหอะเหอะ ส่วนเรื่องกลัวคนไม่ดูVlog ของเราผมได้ทิ้งความคิดนี้เอาไว้และเดินหน้าทำสิ่งที่เราชอบดีกว่า หลังจากที่ลองผิดลองถูกกับการถ่ายวีดีโอและการตัดต่อคลิป ก็รู้สึกภูมิใจในตัวเองเล็กๆว่า“เฮ้ยเราทำมาได้ยังไงเดือนนึง“ เพราะก่อนหน้านี้เคยถามกับตัวเองว่า“ภูเก็ตมันจะมีคอนเทนท์อะไรให้ถ่ายเยอะแยะ?” แต่มันก็ไม่น่าเชื่อครับคอนเทนท์อยู่รอบตัวเราจริงๆ แต่แค่ว่าเราจะใส่เรื่องราวกับมันยังไงให้น่าสนใจ
จนตอนนี้ผมก็ลองหัดเป็นYouTuber ได้ 2เดือนเศษ รู้สึกว่าตัวเองได้อะไรเยอะเหมือนกัน ได้รู้ความรู้สึกของนักแสดง ได้รู้ความรู้สึกของผู้กำกับหนัง ได้รู้ความรู้สึกของงานหลังกล้องว่าการตัดต่อไม่ใช่เรื่องง่าย คลิปวีดีโอในChannel ของผมตัดต่อด้วย iPad ทุกคลิปนะครับอาจจะมีบางจังหวะไม่มืออาชีพแต่ก็พยายามพัฒนาตัวเองอยู่ตลอด และภายใน Channel เป็นคลิปวีดีโอ Vlog ของผมเองไปว่าผมจะไปไหนที่คิดว่าสนุก กินอะไรที่คิดว่าอร่อย ก็จะถ่ายวีดีโอไว้เป็นความทรงจำของผมเอง และแบ่งบันความทรงจำที่ดีและไม่ดีให้คนอื่นได้ติชม เพื่อที่จะได้นำเอาสิ่งที่ดีๆไปใช้ในชีวิตประจำวัน เอาสิ่งที่ไม่ดีดูไว้เป็นบทเรียน
สุดท้ายผมต้องขอฝากChannel เล็กๆที่พยายามจะเติบโตของผมด้วยนะครับ
เพื่อนๆสามารถเข้ามาติชมได้ครับเปิดความเรื่องความคิดครับแต่ขออย่างเดียวไม่ขอแลกอะไรใดๆทั้งสิ้น
ขอบคุณครับ
ปล.ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมหรือเปลี่ยนแปลงผมจะมาคอมเม้นในกระทู้เดิมนะครับ
ขอฝากช่องของผมด้วยนะครับ หวังว่าเพื่อนๆจะชอบและค่อยติดตามผลงานของผมเรื่อยๆนะครับ จุฟๆๆๆ
https://www.youtube.com/channel/UCvzsOtYbyyKc3TVrv1lkP6g?view_as=subscriber?sub_confirmation=1
เล่าประสบการณ์ 2เดือน หัดเป็น YouTuber
สวัสดีครับเพื่อนๆวันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์ 2 เดือนเศษ จากการที่ได้เปิดช่องYoutube จริงๆจังๆว่าเป็นยังไงบ้าง? กลัวไหมว่าคลิปของเราจะไม่มีคนดู? ทำไมถึงคิดจะทำช่อง? วันแรกจนถึงวันนี้มีอะไรเปลี่ยนไปบ้างในตัวเอง? เพราะขอบอกไว้ก่อนเลยว่าการเริ่มต้นทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัดนั้นมันรู้สึกยากจริงๆ แต่ในความยากนั้นมันก็สนุกอย่างบอกไม่ถูก จากวันแรกจนถึงวันนี้ผมต้องขอขอบคุณตัวเองในอดีตมากๆเลย ที่ตัดสินใจกดอัดวีดีโอทั้งๆที่ในใจกลัวนู้นี่นั้นไปหมดแต่สรุปสุดท้าย ก็รวมรวบความกล้ากดอัปโหลดขึ้นYoutube จนได้ และผมยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี
ผมยังจำความรู้สึกวันแรกได้ตอนที่เริ่มกดอัดวีดีโอเพื่อจะนำมาตัดต่อลง Youtube ได้ ในตอนนั้นก่อนที่จะเริ่มกดถ่ายผมไม่ได้คิดว่าจะนำมาเผยแพร่ให้คนทั้งโลกดูหรอกครับ แค่อยากลงแล้วส่งลิงค์ให้เพื่อนๆดูเท่านั้น แต่แล้วก็มีความคิดนึงแทรกเข้ามา “ทำมาขนาดนี้ไม่ลองลง YouTube ไปเลยละ” เพราะโดยส่วนตัวชอบการถ่ายคลิปและตัดต่ออยู่แล้ว (แต่ตัดแบบง่ายเอาขายงานให้นักท่องเที่ยวชาวจีน) ครั้งแรกบอกเลยว่ากลัวมาก กลัวว่าจะมีคนมาดูถูกฝีมือเรา ดูถูกตัวเรา ดูถูกวิธีการพูดของเรา จนสุดท้ายแฟนผมก็เข้ามาและบอกว่า “ลงๆไปเถอะ จะกลัวอะไรนักหนาคงไม่มีใครมาด่าให้เลวร้ายไปกวานี้แล้ว” “โหโครตได้กำลังใจเลย” ผมก็ตอบไปอย่างนั้น แต่ด้วยความอยากลองและคำดูถูกของแฟนเลยได้ลงคลิปวีดีโอแรกในวันที่15 กุมภาพันธ์พศ. 2562
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เป็นคลิปวีดีโอที่ถ่ายตอนผมกำลังทำงาน ตอนแรกผมก็มีความตั้งใจว่าจะถ่ายเกี่ยวกับสายอาชีพงานไกด์ที่ตัวเองทำ ตอนถ่ายทำก็ไม่ได้หวังว่าจะมีคนดูหรอกเพราะขนาดตอนอัพโหลดวีดีโอก็จะพูดกับตัวเองเสมอเลยว่า ลงแค่สนุกๆ ลงแค่ขำๆ หลังจากที่อัพวีดีโอตัวแรกไปก็รู้สึก“เอ่อมันก็ไม่ได้ยากนี่หว่า555” หลังจากนั้นผมก็ถ่ายวีดีโอเป็นว่าเล่นเลยครับ แต่ผลสุดท้ายพอทำคลิปมาได้เรื่อยๆมันก็มีเรื่องที่ต้องสะดุดตรงที่ว่า ลูกค้าส่วนใหญ่จะไม่ให้ถ่ายรูป หรือถ่ายคลิปตัวลูกค้าเอง ตอนนั้นก็คิดหนักเลยแล้วเราจะทำคลิปวีดีโอเกี่ยวกับอะไรดี ทำไงได้ในเมื่อเขาไม่ให้ถ่ายผมก็เลยต้องเปลี่ยนมาถ่าย Vlog ประจำตัวผมเองตอนแรกบอกได้เลยว่ากลัว! เพราะใครบ้าจะมาดูคนอย่างเรา ดาราก็ไม่ใช่! แถมยังมีปัญหาตามมาอีกเยอะแยะมากมาย ไม่ว่าจะเป็นปัญหาเรื่องเสียงที่พูดไม่ชัด หรือปัญหาที่ตัวผมเองเป็นคนตื่นกล้องมากๆ ถึงขั้นว่าอยู่หน้ากล้องเป็นอีกคน หลังกล้องก็เป็นอีกคนเลยทีเดียว เพราะโดยปกติจะเป็นคนถ่ายคนอื่นมากกว่าที่จะถ่ายตัวเอง เหอะเหอะ ส่วนเรื่องกลัวคนไม่ดูVlog ของเราผมได้ทิ้งความคิดนี้เอาไว้และเดินหน้าทำสิ่งที่เราชอบดีกว่า หลังจากที่ลองผิดลองถูกกับการถ่ายวีดีโอและการตัดต่อคลิป ก็รู้สึกภูมิใจในตัวเองเล็กๆว่า“เฮ้ยเราทำมาได้ยังไงเดือนนึง“ เพราะก่อนหน้านี้เคยถามกับตัวเองว่า“ภูเก็ตมันจะมีคอนเทนท์อะไรให้ถ่ายเยอะแยะ?” แต่มันก็ไม่น่าเชื่อครับคอนเทนท์อยู่รอบตัวเราจริงๆ แต่แค่ว่าเราจะใส่เรื่องราวกับมันยังไงให้น่าสนใจ
จนตอนนี้ผมก็ลองหัดเป็นYouTuber ได้ 2เดือนเศษ รู้สึกว่าตัวเองได้อะไรเยอะเหมือนกัน ได้รู้ความรู้สึกของนักแสดง ได้รู้ความรู้สึกของผู้กำกับหนัง ได้รู้ความรู้สึกของงานหลังกล้องว่าการตัดต่อไม่ใช่เรื่องง่าย คลิปวีดีโอในChannel ของผมตัดต่อด้วย iPad ทุกคลิปนะครับอาจจะมีบางจังหวะไม่มืออาชีพแต่ก็พยายามพัฒนาตัวเองอยู่ตลอด และภายใน Channel เป็นคลิปวีดีโอ Vlog ของผมเองไปว่าผมจะไปไหนที่คิดว่าสนุก กินอะไรที่คิดว่าอร่อย ก็จะถ่ายวีดีโอไว้เป็นความทรงจำของผมเอง และแบ่งบันความทรงจำที่ดีและไม่ดีให้คนอื่นได้ติชม เพื่อที่จะได้นำเอาสิ่งที่ดีๆไปใช้ในชีวิตประจำวัน เอาสิ่งที่ไม่ดีดูไว้เป็นบทเรียน
สุดท้ายผมต้องขอฝากChannel เล็กๆที่พยายามจะเติบโตของผมด้วยนะครับ
เพื่อนๆสามารถเข้ามาติชมได้ครับเปิดความเรื่องความคิดครับแต่ขออย่างเดียวไม่ขอแลกอะไรใดๆทั้งสิ้น
ขอบคุณครับ
ปล.ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมหรือเปลี่ยนแปลงผมจะมาคอมเม้นในกระทู้เดิมนะครับ
ขอฝากช่องของผมด้วยนะครับ หวังว่าเพื่อนๆจะชอบและค่อยติดตามผลงานของผมเรื่อยๆนะครับ จุฟๆๆๆ
https://www.youtube.com/channel/UCvzsOtYbyyKc3TVrv1lkP6g?view_as=subscriber?sub_confirmation=1