สวัสดีค่ะคือตอนนี้เราโสดมาเกือบปีแล้ว เราสับสนกับตัวเองว่าเราอยากโสดอยากอยู่คนเดียวหรือเรายังลืมรักครั้งเก่าไม่ได้หรือเรากลัวความรักเราสับสนกะบตัวเองมาก
เราเคยมีแฟนอยู่คนนึงค่ะเรารักเขามากถึงเขาไม่ใช่แฟนคนแรกแต่เราว่าเรารักเขามากกว่าทุกคนที่ผ่านมาค่ะ คือเราทุ่มเทให้กับรักครั้งนี้มาก ยอมเขาทุกอย่างเขาอยากได้อะไรเราหามาให้เขาทุกอย่าง คือก่อนที่จะมาคบกับเขาก็ถือว่าเราจัดเป็นคนที่เ*ยคนนึงเลยก็ว่าได้ คือตอนนั้นเราคุยเยอะคุยทั่วไปหมด มีแฟนเราก็คบซ้อน ทิ้งคนนู้นทิ้งคนนี้ เที่ยวกลางคืนแทบทุกวันกินเหล้าทุกวันคือชีวิตเละเทะมาก จนได้มาคุยกับเขา เราก็เลิกทุกอย่างเลยคะ เลิกเที่ยว เลิกกินเหล้า เลิกคุยกับทุกคน ยอมทำเพื่อเขาทุกอย่าง คือเขาเป็นคนที่ดีมากๆคนนึงเพราะเขาไม่เที่ยวไม่ดื่มไม่เคยมีประวิติที่เสียๆไม่เคยมีเรื่องชู้สาวหรือนอกใจแฟนเลยค่ะ(ที่เรารู้เพราะเรากับเขาก็พอๆรู้จักกันมาบ้างคะ เพราะเขาเคยคบกับคนที่เรารู้จักเราเลยพอได้ยินเรื่องเขามาเรื่อยๆ)แล้วเราสองคนก็ได้คบกันค่ะ คือช่วงเวลานั้นมันดีมากคือเขาก็ดีกับเรามากๆตอนนั้นเราคิดว่าเขานี้แหละคนสุดท้ายในชีวิตหรือจะมีใครดีกว่าเขาหล่อกว่าเขารวยกว่าเขาเราก็ไม่เอาค่ะเราโคตรรักเขาเลยค่ะคือเราวางแผนอนาคตไว้ร่วมกันหมดแล้วแต่แล้ววันหนึ่งเราต้องแยกจากกันค่ะเราต้องไกลกันเราต้องห่างเขามา ผ่านไป1เดือนเรากับเขาก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นจนเรารู้สึกว่าเหมือนเขาพยายามบีบให้เราบอกเลิกเขาค่ะ แต่เราก็ไม่บอก(คือตอนนี้เราเริ่มรู้แล้วค่ะว่าเขามีคนใหม่คือญาติก็โทรมาบอกเราว่าเห็นแฟนเราไปนู้นไปนี้กับผู้หญิงคนอื่นนะซึ่งที่เจ็บกว่านั้นคือผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขาบอกว่าเป็นหลานเขาค่ะเขากับผู้หญิงคนนั้นอายุห่างกันแค่1ปีแต่บ้านเขาอยู่ใกล้กันค่ะเราเลยเชื่อ)แต่ตัวเราเองก็ยังไม่เชื่อสนิทใจเรายังไว้ใจเขาอยู่ถึงเขาจะเปลี่ยนไปแล้วเขากับผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น ผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนพยายามแสดงตัวให้เรารู้ จนสุดท้ายเราทนไม่ไหวค่ะจนบอกเลิกเขาไป เราเสียใจแบบมากๆคือตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเสียใจหรือความรู้สึกพังอะไรแบบนี้มาก่อนและสิ่งที่ทำให้เรายิ่งเจ็บคือหลังจากเราเลิกกันได้1วัน เรานอนร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน แต่เขากับไปเที่ยวกับผู้หญิงคนนั้น(ที่เรารู้เพราะว่ามีคนถ่ายรูปติดเขาสองคนแล้วคือในภาพเขาดูมีความสุขกันมาก) มันก็ทำให้เราเสียใจมากกว่าเดิม คือในหัวเราเกิดคำถามมากมายว่าทำไมเขาทำกับเราแบบนี้เราไม่ดีอะไรหรือยังไงเราเสียใจมากค่ะเราก็ทักไปด่าเขา แล้วสิ่งที่เขาบอกเราคือ"มีสิทธิ์อะไรด้วยหรอเป็นคนบอกเลิกเอง อดีตก็คืออดีตดิ"ประโยคนี้คือเหมือนโลกเราหยุดหมุนหูดับมือไม้สั่นเราเสียใจมากคือเขาเป็นคนบีบเราเองอ่ะ คือเราเสียใจแบบโคตรเสียใจคือตอนนั้นเรากินไม่ได้นอนไม่หลับไม่หิว ร้องไห้ทุกคืน ทำอะไรก็คืดถึงเขาถึงเขาจะเลวแต่เราก็ยังรักเขาอยู่ คือตอนนั้นเราเปลี่ยนไปมากจากคนร่าเริงแรดๆร่านๆกลายคนเงียบ สายตาดูเศร้าคือเราเหมือนคนที่มีอะไรในใจตลอดเวลาถอนหายใจตลอด เรารู้สึกมันทรมารมากคือเราไม่ทำอะไรเลยกลับไปอยู่บ้าน อยู้บ้านเฉยไปประมาณ3เดือนเลยค่ะ จนอาการเราเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
เราก็ลองเปิดใจค่ะ เราก็ได้มาคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งที่เราเคยชอบตอนเรียนมัธยมชอบพี่เขาประมาณ3-4ปี แต่ไม่เคยได้คุยกันเพราะพี่เขามีแฟนอยู่แล้ว และพอเราได้มาคุยกันเราตื่นเต้นมาก เรารอข้อความจากเขา เรารอเขาตอบ เราดูมีความสุขนะคะแต่พอลองคุยไป1-2วันเรากลับรู้สึกรำคาญ เบื่อ ไม่อยากคุย แต่เราก็ยังไม่เลิกคุยนะคะก็เลยลองนัดเจอพี่เขาไปเที่ยวด้วยกันไปหาเขา มันควรจะดีขึ้นแต่ไม่เลยเรายิ่งรู้สึกเบื่อกว่าเดิม รำคาญกว่าเดิม เลยตัดสินใจบอกเขาไปว่าเราอยากอยู่คนเดียว เราคิดว่าพี่เขาอาจจะยังไม่ใช่สำหรับเราเราก็เลยลองคุยกับคนอื่นปรากฎว่าก็เป็นแบบเดียวกันเลยค่ะ เราก็เลยพอๆเลิกคุยๆอยู่คนเดียวไปอะเหมือนจะดีเหมือนจะมีความสุขแต่ก็ไม่เราเหงาเราต้องการความรักจากใครสักคนเราอยากมีแฟน(ยอมรีบนะคะว่าตอนอยู่คนเดียวก็มีแอบคิดถึงแฟนเก่าอยู่ค่ะ) เราก็ลองเปิดใจอีกครั้งก็เป็นเหมือนเดิมค่ะตอนแรกรู้สึกอยากคุยรู้สึกมีความสุขรอแชทรอเขาตอบ แต่พอผ่านไปสักพักเราก็เป็นเหมือนเดิมเลยค่ะ แต่เราอยากมีแฟนจริงๆนะคะอยากเริ่มต้นใหม่อยากมีความรักอยากมีคนดูแล แล้วพอเวลาผ่านมาเรื่อยๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่พยายามเข้าหาเรามากตอนแรกเราก็ปฏิเสธเขานะคะไม่ตอบไม่คุย เขามาหาเราก็หลบหน้าเขา แต่เขาตื้อคะจนเรารู้สึกใจอ่อนคุยกับเขาคือเขาดีกะบเราทุกอย่างเขาเข้าใจเราถ้าเรายังไม่อยากเริ่มตีนใหม่เขาก็พร้อมจะเป็นเพื่อนกับเราไปทุกอย่างก็เหมือนจะดีแต่ ผ่านไป2เดือนเราก็หักดิบเทเขาเฉยแบบตัดความสัมพันธ์ไม่ให้เหลือแม้แต่เพื่อน(คืออยู่ดีๆเราก็อยากอยู่คนเดียวพร้อมกับความรู้สึกกลัวว่ามันจะเป็นแบบเดิมคือตอนแรกมันเคยดีแบบนี้และอีกความรู้สึกนึงก็เหมือนยังคิดถึงแฟนเก่าคือเราโคตรสับสัน)พอหลังจากนั้นมาเราก็ไม่คุยกับใครเลยค่ะใครเข้ามาหาเรา เราก็บอกเลยว่าไม่ต้องมาหวังกับเราไม่อยากมีแฟน แต่ความรู้สึกลึกๆเราอยากมีนะคะ คือตอนนี้เราไม่รู้ว่าเรากลัว เราอยากอยู่คนเดียว หรือเรายังลืมเขาไม่ได้ คือเราตอบตัวเองไม่ได้เลยค่ะ เราสับสนไปหมดจนบ้างวันร้องไห้ก็มีเพราะเราให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้
คือเราอยากจะถามว่าพอจะมีวิธีแนะนำให้เรารู้ใจตัวเองหรือตอบตัวเองให้ได้ว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่
ปล.ตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกถ้าหากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะคะ
สับสนกับตัวเองว่าอยากโสดหรือยังลืมรักครั้งเก่าไม่ได้!?
เราเคยมีแฟนอยู่คนนึงค่ะเรารักเขามากถึงเขาไม่ใช่แฟนคนแรกแต่เราว่าเรารักเขามากกว่าทุกคนที่ผ่านมาค่ะ คือเราทุ่มเทให้กับรักครั้งนี้มาก ยอมเขาทุกอย่างเขาอยากได้อะไรเราหามาให้เขาทุกอย่าง คือก่อนที่จะมาคบกับเขาก็ถือว่าเราจัดเป็นคนที่เ*ยคนนึงเลยก็ว่าได้ คือตอนนั้นเราคุยเยอะคุยทั่วไปหมด มีแฟนเราก็คบซ้อน ทิ้งคนนู้นทิ้งคนนี้ เที่ยวกลางคืนแทบทุกวันกินเหล้าทุกวันคือชีวิตเละเทะมาก จนได้มาคุยกับเขา เราก็เลิกทุกอย่างเลยคะ เลิกเที่ยว เลิกกินเหล้า เลิกคุยกับทุกคน ยอมทำเพื่อเขาทุกอย่าง คือเขาเป็นคนที่ดีมากๆคนนึงเพราะเขาไม่เที่ยวไม่ดื่มไม่เคยมีประวิติที่เสียๆไม่เคยมีเรื่องชู้สาวหรือนอกใจแฟนเลยค่ะ(ที่เรารู้เพราะเรากับเขาก็พอๆรู้จักกันมาบ้างคะ เพราะเขาเคยคบกับคนที่เรารู้จักเราเลยพอได้ยินเรื่องเขามาเรื่อยๆ)แล้วเราสองคนก็ได้คบกันค่ะ คือช่วงเวลานั้นมันดีมากคือเขาก็ดีกับเรามากๆตอนนั้นเราคิดว่าเขานี้แหละคนสุดท้ายในชีวิตหรือจะมีใครดีกว่าเขาหล่อกว่าเขารวยกว่าเขาเราก็ไม่เอาค่ะเราโคตรรักเขาเลยค่ะคือเราวางแผนอนาคตไว้ร่วมกันหมดแล้วแต่แล้ววันหนึ่งเราต้องแยกจากกันค่ะเราต้องไกลกันเราต้องห่างเขามา ผ่านไป1เดือนเรากับเขาก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นจนเรารู้สึกว่าเหมือนเขาพยายามบีบให้เราบอกเลิกเขาค่ะ แต่เราก็ไม่บอก(คือตอนนี้เราเริ่มรู้แล้วค่ะว่าเขามีคนใหม่คือญาติก็โทรมาบอกเราว่าเห็นแฟนเราไปนู้นไปนี้กับผู้หญิงคนอื่นนะซึ่งที่เจ็บกว่านั้นคือผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขาบอกว่าเป็นหลานเขาค่ะเขากับผู้หญิงคนนั้นอายุห่างกันแค่1ปีแต่บ้านเขาอยู่ใกล้กันค่ะเราเลยเชื่อ)แต่ตัวเราเองก็ยังไม่เชื่อสนิทใจเรายังไว้ใจเขาอยู่ถึงเขาจะเปลี่ยนไปแล้วเขากับผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น ผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนพยายามแสดงตัวให้เรารู้ จนสุดท้ายเราทนไม่ไหวค่ะจนบอกเลิกเขาไป เราเสียใจแบบมากๆคือตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเสียใจหรือความรู้สึกพังอะไรแบบนี้มาก่อนและสิ่งที่ทำให้เรายิ่งเจ็บคือหลังจากเราเลิกกันได้1วัน เรานอนร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน แต่เขากับไปเที่ยวกับผู้หญิงคนนั้น(ที่เรารู้เพราะว่ามีคนถ่ายรูปติดเขาสองคนแล้วคือในภาพเขาดูมีความสุขกันมาก) มันก็ทำให้เราเสียใจมากกว่าเดิม คือในหัวเราเกิดคำถามมากมายว่าทำไมเขาทำกับเราแบบนี้เราไม่ดีอะไรหรือยังไงเราเสียใจมากค่ะเราก็ทักไปด่าเขา แล้วสิ่งที่เขาบอกเราคือ"มีสิทธิ์อะไรด้วยหรอเป็นคนบอกเลิกเอง อดีตก็คืออดีตดิ"ประโยคนี้คือเหมือนโลกเราหยุดหมุนหูดับมือไม้สั่นเราเสียใจมากคือเขาเป็นคนบีบเราเองอ่ะ คือเราเสียใจแบบโคตรเสียใจคือตอนนั้นเรากินไม่ได้นอนไม่หลับไม่หิว ร้องไห้ทุกคืน ทำอะไรก็คืดถึงเขาถึงเขาจะเลวแต่เราก็ยังรักเขาอยู่ คือตอนนั้นเราเปลี่ยนไปมากจากคนร่าเริงแรดๆร่านๆกลายคนเงียบ สายตาดูเศร้าคือเราเหมือนคนที่มีอะไรในใจตลอดเวลาถอนหายใจตลอด เรารู้สึกมันทรมารมากคือเราไม่ทำอะไรเลยกลับไปอยู่บ้าน อยู้บ้านเฉยไปประมาณ3เดือนเลยค่ะ จนอาการเราเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
เราก็ลองเปิดใจค่ะ เราก็ได้มาคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งที่เราเคยชอบตอนเรียนมัธยมชอบพี่เขาประมาณ3-4ปี แต่ไม่เคยได้คุยกันเพราะพี่เขามีแฟนอยู่แล้ว และพอเราได้มาคุยกันเราตื่นเต้นมาก เรารอข้อความจากเขา เรารอเขาตอบ เราดูมีความสุขนะคะแต่พอลองคุยไป1-2วันเรากลับรู้สึกรำคาญ เบื่อ ไม่อยากคุย แต่เราก็ยังไม่เลิกคุยนะคะก็เลยลองนัดเจอพี่เขาไปเที่ยวด้วยกันไปหาเขา มันควรจะดีขึ้นแต่ไม่เลยเรายิ่งรู้สึกเบื่อกว่าเดิม รำคาญกว่าเดิม เลยตัดสินใจบอกเขาไปว่าเราอยากอยู่คนเดียว เราคิดว่าพี่เขาอาจจะยังไม่ใช่สำหรับเราเราก็เลยลองคุยกับคนอื่นปรากฎว่าก็เป็นแบบเดียวกันเลยค่ะ เราก็เลยพอๆเลิกคุยๆอยู่คนเดียวไปอะเหมือนจะดีเหมือนจะมีความสุขแต่ก็ไม่เราเหงาเราต้องการความรักจากใครสักคนเราอยากมีแฟน(ยอมรีบนะคะว่าตอนอยู่คนเดียวก็มีแอบคิดถึงแฟนเก่าอยู่ค่ะ) เราก็ลองเปิดใจอีกครั้งก็เป็นเหมือนเดิมค่ะตอนแรกรู้สึกอยากคุยรู้สึกมีความสุขรอแชทรอเขาตอบ แต่พอผ่านไปสักพักเราก็เป็นเหมือนเดิมเลยค่ะ แต่เราอยากมีแฟนจริงๆนะคะอยากเริ่มต้นใหม่อยากมีความรักอยากมีคนดูแล แล้วพอเวลาผ่านมาเรื่อยๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่พยายามเข้าหาเรามากตอนแรกเราก็ปฏิเสธเขานะคะไม่ตอบไม่คุย เขามาหาเราก็หลบหน้าเขา แต่เขาตื้อคะจนเรารู้สึกใจอ่อนคุยกับเขาคือเขาดีกะบเราทุกอย่างเขาเข้าใจเราถ้าเรายังไม่อยากเริ่มตีนใหม่เขาก็พร้อมจะเป็นเพื่อนกับเราไปทุกอย่างก็เหมือนจะดีแต่ ผ่านไป2เดือนเราก็หักดิบเทเขาเฉยแบบตัดความสัมพันธ์ไม่ให้เหลือแม้แต่เพื่อน(คืออยู่ดีๆเราก็อยากอยู่คนเดียวพร้อมกับความรู้สึกกลัวว่ามันจะเป็นแบบเดิมคือตอนแรกมันเคยดีแบบนี้และอีกความรู้สึกนึงก็เหมือนยังคิดถึงแฟนเก่าคือเราโคตรสับสัน)พอหลังจากนั้นมาเราก็ไม่คุยกับใครเลยค่ะใครเข้ามาหาเรา เราก็บอกเลยว่าไม่ต้องมาหวังกับเราไม่อยากมีแฟน แต่ความรู้สึกลึกๆเราอยากมีนะคะ คือตอนนี้เราไม่รู้ว่าเรากลัว เราอยากอยู่คนเดียว หรือเรายังลืมเขาไม่ได้ คือเราตอบตัวเองไม่ได้เลยค่ะ เราสับสนไปหมดจนบ้างวันร้องไห้ก็มีเพราะเราให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้
คือเราอยากจะถามว่าพอจะมีวิธีแนะนำให้เรารู้ใจตัวเองหรือตอบตัวเองให้ได้ว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่
ปล.ตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกถ้าหากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะคะ