ขอบอกก่อนนะครับผมไม่เคยตั้งกระทู้อะไรมาก่อนเลย เคยแต่อ่านอย่างเดียวนี้เป็นกระทู้แรก ถ้ามันไปอยู่ไม่ตรงจุดหรือรกหูรกตาไครขอโทษด้วยครับเรื่องที่ผมจะเล่าเป็นเรื่องจริงของผมที่อยากจะมาเล่าหรือหาที่ระบายผมออึดอัดมาก ซึ่งไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันมีมานานหรือยังก่อตัวมานานแล้วหรือพึ่งเกิดขึ้น ย้อนกลับไปสมัยผมจบม.3 ครอบครัวผมมีปัญหา พ่อกับแม่ต้องแยกทางกัน ผมได้ทางเลือกว่าจะอยู่ กทม หรือกลับไปเรียนต่างจังหวัดกับพ่อซึ่งผมเลือกหรือเปล่าไม่รู้แต่ที่ผมรู้อีกทีคือผมกลับมาเรียนต่างจังหวัดซึ่งเป็นการเริ่มที่เรียนใหม่ ทุกอย่างใหม่หมด ซึ่งการที่ผมเป็นเด็กใหม่มาจากกรุงเทพผมจึงมีอีโก้ ช่วงนั้นผมค่อนข้างเก๊กมากๆฟอร์มจัดสุดๆ ผมเชื่อว่าเพื่อนหลายๆคนคงหมั่นใส้ผมแน่ๆ เพราะผมยังหมั้นใสตัวเองตอนนั้นเลยกลับมาคิดดูผมยงอยากเดินไปตบกระโหลกตัวเองตอนนั้นอยู่เลย เพราะแบบนี้ด้วยแหละมั้ง เธอคนที่ผมจะเล่าต่อจากนี้เค้าถึงทำหน้าเหมิอนอยากตายเวลาเจอหนาผม ผานมาเทอมนึงผมพึ่งสังเกตุเหนวามีผู้หญิงคนนึงอยู่ในห้องเรียนของผมด้วยผมเลยเดินเขาไปคุยออกแนวกวนๆหน่อย หลับหริอตายครับโดยที่เรายังไมเคยรู้จักกันมาก่อนเลย เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วทำหนาหงุดหงิดตอบกลับมาแคว่า ยุ่ง เธอใส่เสื้อกีฬาสี สีแดงนอนฟุบหน้าไปกับโต๊ะนั้นคิอภาพแรกที่ติดอยู่ในหัวผมเวลาพยายามนึกว่าเราเจอกันครั้งแรกยังไง เธอเปนคนเงียบขรึมมากๆไม่ว่าผมจะพยายามกวนเธอยังไงกตามเธอจะไม่พูดกับผมเลยได้แต่ทำหน้าซังกะตาย เธอไมยิ้มเลยดูเป็นพวกมืดมนเก็บตัวมากๆผมจำได้เลยว่า ผมคิดในใจว่าเธอเปนใบ้หรือไงวะ แค่พูดมันจะตายหรอ หลังจากนั้นเวลาผมเห็นเธออยู่คนเดียวทำหน้าบึ้งๆ ผมจะชอบเข้าไปชวนคุยไม่ก็หาวิธีสารพัดไปกวนเพื่อไห้เธอเปิดปากพูดมากขึ้นเพราะชีวิตเธอดูมืดมนสุดๆเลย ตอนนั้นผมอาจจะคิดแค่ อยากวนเธอก็ได้มั้ง หลีงจากนั้นเวลาผ่านไป เธอก็เริ่มพูดกับผมมากขึ้น ผมจำได้เลยวันที่เธอเริ่มพูดกับผม ผมคิดในใจว่าก็พูดได้นิหว่า ผมกวนเธอบอยขึ้นกว่าเก่าเพราะเธอเริ่มตอบโต้ผมบ้างแล้ว อยางเช่น ' เที่ยงแล้วไม่ไปกินข้าวหรอเอาแต่นอนทำตัวขี้เกียจเหมือนแมวเลย ' เธอกตอบมายุ่งไรด้วย ' ไอสิงโต ' ผมก็งงสิงโตไรวะเลยถามกลับไป เธอตอบกลับมา ' หัวก็ฟู ผมก็ยาวไม่ยอมตัดอาจารย์ว่าแล้วก็ยังไม่ยอมตัดเหมือนสืงโตเลย

จากนั้นผมคุยกับเธอมากขึ้นระหว่างที่ผมคุยกับเธอเเพื่อนสนิทผมเดินมาแซวจีบไอแมวหรอ ? ผมก็บอกไม่ใช่ละ ผมเลยถามเพื่อนสนิทผมว่าทำไมเรียกเธอว่า แมวละ เพื่อนผมบอก สมัย ม.ต้นงาน รร เธอแสดงเป็นแมว หลังจากนั้นผมก็เรียกเธอว่าแมวมาตลอด เธอก็เรียกผม สิงโตมาตลอด ซึ่งช่วงนั้นผมกับเธอคุยกันบ่อยมาก ตัวติดกันตลอด จะกวนกันตลอดเป็นแบบนี้เรื่อยมา ผมก็ไม่ได้มีความคิดชอบเธอเลยเพราะเราสนิทกัน กวนกันแบบนี้มาตลอด แต่จะบอกว่าไม่มีความคิดชอบเลยก็ไม่ได้ มันมีอยู่ช่วงนึงที่ฝนตกหนักติดต่อกันหลายวัน ( จังหวัดที่ผมเรียนหน้าฝนยาวนานมากตกกันจนน้ำถ่วมทุกปี ) ห้องที่ผมเรียนมันคือห้อง 2 จะติดกับห้อง 1 วันนั้นฝนตกหนักมาก อาจารย์ก็ไม่ได้เข้าสอนผมกับเพื่อนเลยไปนั้งกันอยุ่ห้อง 1 เป็นเหตุการณ์ที่โครตธรรมดาเลยแต่ผมกลับจำมันได้แหละเขิลตัวเองทุกทีที่คิด ผมนั้งอยุ่กับเพือน2คนกำลังคุยกันเรื่อยเปิ่อยเธอวิ่งเขามาหาผมแล้วบอกอยู่นี้เองหาตั้งนานไอสิงโต จากนั้นผมก็นั้งคุยกับเธอโดยลืมเพื่อนของผมไปเลยว่าเราคุยกันอยู่ จากนั้นเพิ่อนผมก็เดินกลับไปห้องเรียนกันหมดทิ้งให้ผมอยู่กับ แมวขี้เล่นตัวนี้ตามลำพัง จากที่เมื่อก่อนไม่เคยพูดไม่เคยจา เดียวนี้เป็นฝ่ายมาชวนผมคุย ผมคิดในใจ ว่าเธอน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย แต่ตอนนั้นคิดแค่นั้นจริงๆเวลาผ่านมาช่วง ม.5 เทอม 1 ถ้าผมจำไม่ผิด เพื่อนในห้องในกลุ่มเพื่อนผู้ชายก็ แซวผมวาแฟนไปไหนละ ผมก งง ถามไปถามมาเค้ากบอกว่าไม่ได้คบกันหรอเห็นสนิทกันขนาดนั้น ด้วยตอนนั้นผมบอกปัดทันทีไม่รู้เพราะอะไร แต่หลังจากนั้นคนใกล้ตัวก็เริ่มแซวผมมากขึ้นผมก็เริ่มไม่ชอบใจแตก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าแซวเล่นเฉยๆ เธอก็ยังมาป่วนเปี้ยนอยู่กับผมนี้แหละแต่ผมก็ไม่ได้สนใจเพราะตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรจริงๆเวลาผ่านไปผมไปชอบผู้หญิงอีกคนนึง ชวงนั้นเธอเศร้าๆมาก ผมแอบเห็นน้ำตาเธอบ่อยมากช่วงนั้นเวลาเธอมาคุยจะชอบถามประมาณว่าไม่ไปคยกับน้องคนนั้นแล้วหรอผมก็ตอบกลับไปว้าอะไรผมกจำไม้ได้ เธอกชอบทำหน้าบวมๆเหมือนงอลผม ผมกลับมาไล่เรียงคิดดูเธอน่ารักมากจริงๆเป็นผู้หญิงแบบที่ผมตามหามาตลอด แต่ตอนนั้นไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรผมเลยมองข้ามเธอไป ( TT ) หลังจากนั้นผมได้คุยกับเธอเราคุยเรื่องอะไรผมจำไม่ได้
เธอตาแดงเหมือนจะร้องไห้หลบหน้าหนีผม ผมเหลือบไปเห็นน้ำตาเธอร้องไห้เพราะผมแน่ๆ เวลาเธอร้องไห้ผมดูแล้วเศร้าจริงๆ ณ ตอนนั้นพยายามทำตัวตลกกวนตรีนกลบเกลือนไปแต่เธอคงเสียใจจริงๆที่ผมไปคบกับรุ่นน้อง เวลาผ่านมาช่วงเทอม 2 เราต้องไปจังหวัดที่ใหญ่กว่าเพื่อจะสอบ O-net หรืออะไรสักอย่าง แต่สอบอะไรผมจำไม่ได้แล้ว ซึ่งต้องขับมอไซไป ผมไม่มีรถไปเลยถามเพื่อนสนิทแต่มันก็พาคนอื่นไปกันหมดแล้วตอนนั้นผมงอลเพื่อนมาก เลยจะไม่ไปสอบ แต่ก็มีเธอคนนี้แหละที่ให้ผมขับรถของเธอไปสอบด้วยเธอดีกับผมมากจริงๆ ( ผมแม้งโครตโง่เลย ) ระยะทางมันไกลเหมือนกันเราขับรถกันไปเรื่อยเธอซ้อนผม เธอเงียบไม่พูดไม่จาเหมืออนเธอจะมีน้ำตาหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจแต่เป็นการขับรถที่เงียบสุด เธอไม่พูดผมพยายามชวนคุย เธอไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้าพิงหลังผมตลอดทางจนถึงที่พักเราก็ไปจองห้องพักกัน เพื่อนแต่ละคนแบ่งห้องกันไปเพื่อนผู้ชายก็อยู่กันอีกห้อง ส่วนผมมาอยู่กับห้อง ญาติผม เพราะมีญาติผมมาด้วยเป็น ผญ เลยไห้ผมอยู่ด้วยเพราะห้องผู้ชายไม่มีที่นอนแล้ว เบียดกันจนแน่น ผมจึงนอนห้องญาติผมซึ่งเธอก็อยู่ด้วย ผมอาบน้ำแต่งตัวอะไรเสร็จญาติผมที่อยู่ห้องเดียวกับผม ออกไปซื้อของกับเพื่อนสนิทเธอ จึงเหลื่อผมกับน้องแมวของเรา เธอนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ที่เตียงฝั่งขวาผมกเล่นอยู่อีกฝั่งของเตียงเราไม่ได้คุยกันผมรู้สึกหล้าจากการขับมอไซเลยกะว่าจะพักสายตานอนหลับตาพักสักแปปผมได้ยินเสียงคนปิดไฟ
เธอนั้นแหละปิดแล้วเธอก็นอนอยู่ข้างๆผมในความเงียบ ในใจผมคิดว่าเอาไงดีวะหลายเรื่องพุดเข้ามาในหัวผมมากมากตอนนั้น เธอก็เป็นคนตัวเล็กน่ารักซะด้วยผมตัดสินใจลุกขึ้นออกจากห้องไปในหัวตอนนั้นผมคิดแค่ว่ากลัวผมห้ามใจตัวเองไม่ไหวแล้วถ้าญาติผมกลับมาเห็นเราในสภาพนั้นเธอจะถูกมองไม่ดีแน่ๆ ผมเลยไปห้องเพื่อนผู้ชาย เมื่อผมกลับมาห้องอีกทีเธอร้องไห้หรือทำอะไรผมจำไม่ค่อยได้แล้ว หลังจากนั้นเธอบอกอยากไปเติมเงินโทรศัพท์พาไปหน่อย ผมก็ไม่ปฏิเสธ ผมเดินไปกับเธอเราไม่ได้คุยอะไรกันจนเธอเติมเงินเสร็จ เธอบอกจะคุยกับผู้ชายที่เธอคุยอยู่ ผมก็ไม่ได้อะไร แต่เหมือนเธอพยายามจะทำไห้ผมหึงหรือเปล่ากลับมาคิดดูๆ แต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจแต่ก็คิดในใจถ้าคนที่เธอคุยอยุ่มันไม่ดีทำไงวะแค่นั้น หลังจากนั้นผมก็กลับมาใช่ชีวิตปกติ ตอนนี้ผมเลิกกับรุ่นน้อง ผมไปคุยกบ ญ ห้อง 1 เธอรู้ก็เสียใจอีกเธอก็ประชดผมด้วยคำพูดว่า ' ยังไงแก่ก็ไม่เลือกเราอยู่แล้ว ' ผมจำไม่ได้ว่าผมพูดอะไรกับเธอไปเธอถึงได้ประชดผมแบบนั้น นั่นเปนคำที่ผมจุกมากเมื่อมารู้สึกตัวตอนนี้ เธอคงเจ็บใจมากมาตลอด แต่ถึงเธอจะพูดยังงั้นเธอก็ดีกับผมอยู่ดี ช่วงนั้นผมป่วยแล้วพอผมต้องไปทำงานไกล แกลืมทิ้งค่ากับข้าวไห้ผม ผมส่งข้อความหาเพื่อน ไม่ว่างสักตัวผมจะไห้มันไปซื้อข้าวไห้หน่อย ผมไม่รู้จะพึ่งใครเลยโพสเล่นๆแกมประชดฝนเฟสว่า หิวข้าวโว้ย ไม่มีตังค์ แค่นั้น เธอขับรถเอาก๋วยเตี๋ยวมาให้ผมที่บ้านเลย เฮ้อออ ผมกินเร็วมากเพราะหิว กินไปสักพัก อะไรมันลอยอยู่ในชามวะ  ก แมลงวัน แต่ผมตักออกแล้วกินต่อจนหมดเพราะกินมาจะหมดแล้วหรือไม่อยากทิ้งเพราะเธอเอามาให้ก็ไม่รู้และทุกๆวันเกิดในเฟสผมจะมีโพสๆนึงยาวกว่าชาวบ่านเสมอก็เธอนั้นแหละ พอขึ้น ม.6 ผมซ้อมดนตรีกับเพื่อนอยู่ ช่วง6โมงเยนกำลังขับรถกลับบ้านผมถูกรถชนอาการหนักมาก แขนซายไห้ปลาหล้าหัก ตองเจาะปอด ผมจำได้
เหมือนเบลอๆว่า เธอมาเยี่ยมผมแล้วร้องไห้ แต่ผมเบลอๆเลยจำไม่ค่อยได้หลังจากผมหายก็กลับไปเรียนตามปกติจนเราจบ ม.6 วันปัจฉิม เธอมาถ่ายรูปกับผมตอนนั้นเธอน่ารักมากๆเลยครับในใจผมคิดยังงั้นจริงๆ หลังจากจบผมได้ไปเรียนต่อกทม ช่วง 1-2 ปีแรกเวลาผมเหงาๆผมมักจะคิดถึงเธอไม่รู้ทำไม มันจะลอยเด้งขึ้นมาตลอด ผมเลยโทรไปคุยกับเธอ คอลกับเธอบ้างก็มี แต่หลังๆเธอไม่อัพเดทอะไรในเฟสเลยเปลี่ยนเบอร์เปลี่ยนทุกอย่างผมก็ไม่รู้จะติดต่อยังไง เวลามันแจ้งเตือนความทรงจำ ส่วนใหญ่จะมีเธออยุ่ด้วยตลอด ผมกลับมานั้งดูรูปเก่าๆ ข้อความที่เราคุยกัน มันไม่ใช่ข้อความที่เพื่อนเค้าคุยกันแน่นอนผมคิดในใจ มันมีความหวานปนกวนกันเหมือนที่คู่รักเค้าหยอกกันอยู่ในนั้นผมไม่แปลกใจเลยที่เพื่อนสนิทกลุ่มผู้หญิงของผมจะด่าว่าผมโง่ ตอนนั้นผมไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ที่ผ่านมาผมทำร้ายจิตใจเธอมากๆเลยจริงๆผมไม่รักษาความรู้สึกเธอเลย ไม่รู้ว่ามันไกล้เกินไปหรือผมไม่ใส่ใจจะมองความรู้สึกของเธอ ผมเองกลับไปดูโพสเก่าที่เธอโพส มันมีโพสนึงเธอมาสารภาพความรู้สึกของเธอกับผม แต่ผมก็มองข้ามไปได้ยังไง พยายามหาเหตุผลตอนนี้ยังไงก็คิดไม่ออก ความยาวประมาณ 10 กว่าบรรทัด ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเธอ แต่ผมกลับไม่รู้สึกตัวเลยหริอผมไมเคยรู้สีกเองหรืออะไรผมไม่เข้าใจเลยจริงๆครับรู้สึกตัวเองโง่มากๆ ผมเข้าเรียนมหาลัยเจอคนสวยๆก็เยอะแต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเวลาผมอยู่กับเธอ และจะมีทุกๆเหตุการณ์ไห้ผมคิดถึงเธอคนนี้ขึ้นมาตลอดมาคิดๆดูแล้วเรื่องราวของผมมันเหมือนบทละครหนังรักดีๆนี่เอง แต่ตอนจบมันไม่ได้ Happy end นะสิ ผมเจอเฟสเธออันใหม่มีรูปเธอกับแฟนผมจึงไม่ได้แอดไปแต่ใจใจอยากระบายอยากบอกกับเธอว่าที่ผ่านมาผมพลาดเองที่ไม่เห็นความรู้สึกของเธอเลยอยากจะขอบคุณเธอคนนั้นสำหรับทุกอย่างจริงๆถ้าเธอบังเอิญได้เข้ามาอ่านล่ะนะ ไอแมวน้อยของสิงโต แต่แล้วเธอก็เอาเฟสใหม่เธอแอดผมมา เราคุยกันนิดหน่อย ผมอยากระบายความรู้สึกนี้ไห้เธอรับรู้มากแต่เธอมีแฟนแล้วมันไม่ควรผมรู้ เลยขอมาระบายกับทุกคนที่ผ่านมาอ่านตรงนี้จนจบ ถ้าใครมีคนที่ดีกับเราได้มากขนาดนี้รีบรู้ตัวได้แล้วครับจะได้ไม่มานั้งเสียใจแบบผม

นี้คือข้อความที่เธอมาบอกความรู้สึกของเธอกับผมยิ่งผมอ่านมันยิ่งหวนความทรงจำเก่าๆ แค่อยากมาระบายนะครับ
ครั้งแรกที่เจอกับแกเราจำดั้ยม่เคยลืม
แต่...ม่อยากบอก มีไรป่ะ 55555+
เจอแกครั้งแรกเราม่ชอบแกเลยอ่ะ
เหนแร้วรู้สึกหมั่นไส้ แต่พอนานๆเข้า
กลับรู้สึกชอบแกขึ้นมาเลยน่ะ
สงสัยเปนเพาะความร่าเริงปนกวนตีนของแกมั้ง
ที่ทำหั้ยเรารู้สึกชอบแกตลอดๆอย่างนี้
เราอ่ะนอกจากจะยิ้มยากแร้วเรายังม่ค่อยดั้ยหัวเราะอีก
แต่พอมีแกมากวนตีนใส่แบบนี้ เรารู้สึกมีความสุขน่ะ
เพาะนอกจากเราจะหัวเราะแร้วเรายังยิ้มม่หยุดอีก
555+ ท่าทางเราคงจะบ้าตามแกมั้ง
แต่ในบางครั้ง แกก้อทามหั้ยเราเสียใจดั้ยเหมือนกัน
แต่เราไม่โทดแกหรอก เพาะเรารู้ ว่ามันผิดที่ตัวเราเอง
เราอยากเหนแกมีความสุขน่ะ
ชอบคัยก้อขอหั้ยดั้ยคบกับคนนั้น
และหวังว่าเราคงจะดั้ยเจอกันใหม่
#โชคดีน่ะใอ่สิงโต^^