สันโดษ ปมด้อย หรือเข้าสังคมไม่ได้?

จขกท . นี่เดินคนเดียวค่ะ ปกติไม่ค่อยสุงสิงกับใครอยู่แล้วเเต่เป็นคนร่าเริง สายฮา แต่พอขึ้น ม.ปลาย ม.เดินกันเป็นกลุ่มประมาณ 5 คน พออยู่ไปสักพักก็คิดว่าเพื่อนดี จริงใจกับเราดี พอสุดท้าย ลายเริ่มออก พวกนี้นินทาเราหนักมาก อะไรที่รู้กัน สัญญาว่าจะเก็บเป็นความลับ ก็เล่าบอกคนอื่นหมด แต่ขอบอกก่อนว่า จขกท. เป็นคนไม่ชอบนินทาใคร เวลาเพื่อนนินทาคนอื่น จขกท.ก็เงียบ เวลาเพื่อนนินทากันเอง จขกท.ก็ฟัง แล้วก้บอก "ได้ระบายแล้ว สบายใจแล้ว ก็ปลงเถอะเพื่อนกันทั้งนั้น" แล้วเพื่อนก้กลับมาดีกัน ด้วยความที่ จขกท.เป็นคนที่เพื่อนนึกถึง ก็ไม่คิดไร เวลาเพื่อนด่าว่าหยิ่ง เวลาเดือดร้อนมาก็รับฟังช่วยเหลือ ช่วยได้เท่าที่ช่วยได้ แต่แล้วทุกอย่างก็ทำให้เรา ทะเลาะกัน จน จขกท. รู้สึกว่าไม่น่าไว้ใจ ขนาดนี้เลย เสียความรู้สึกมากๆ บางเรื่องก็ปั้นน้ำเป็นตัว เติมแต่งจนเรื่องมันบานปลาย จขกท. เลยแยกมาอยู่กับเพื่อน ผช. ในกลุ่มเดียวกัน อยู่กัน 2 คน เราก็เออไว้ใจนะเพราะรู้จักกันมาก่อนมีกลุ่มพวกนี้ซะอีก จากนั้นมาก็สนิทกันเรื่อยๆ กินด้วยกัน ติวด้วยกัย อยู่ด้วยกันตลอด แต่เค้าก็ติดต่อกับเพื่อนกลุ่มเก่าตลอด จนได้ยินเพื่อนกลุ่มเดิม เหมือนตะโกนด่ามาลอย ว่า " เดี๋ยวกะได้อยู่คนเดียวล่ะ คิดว่าจะไว้ใจได้รึไง เค้าก็อยู่เพราะสงสารไม่มีใครคบเท่านั้นแหละ เดี๋ยวแฟนเก่าเค้ามาเรียนนี่ เดี๋ยวก็หมาหัวเน่า" จากนั้นเราก็ไปถามจนรู้ว่า เพื่อนสนิทเรา เลยรู้ว่าแฟนเก่าเค้าจะมาเรียนที่เดียวกะเรา จากนั้นเราก็เริ่มมีปากเสียงกับเพื่อนสนิทคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ จนมองหน้ากันไม่ติด เราเองก็รู้จากปากเค้าว่าเออ เค้าทนกับเรามามาก ฝืนตลอด ทำเค้าเกรดตกเพราะเราวอแวมากเกินไป แล้วเค้าก็บอกว่าเราหนักมาก เสียใจร้องไห้ยิ่งกว่าอกหักอีกค่ะ แบบพังหมดแล้ว เพื่อนคนเดียวของเรา จะไม่มีอีกแล้ว แล้วแฟนเก่าเค้าเป็นรุ่นน้องที่สนิทกันกับเพื่อนกลุ่มเก่าเรา บอกให้เลิกยุงฃ่งกะเรา จากนั้นก็ตัวคนเดียวเลยค่ะ ทำคนเดียวทุกอย่าง กิน เล่น งานกลุ่มครูก็คอยยัดเราให้เพื่อนตลอด เราก็ช่วยงานกลุ่มงานสังคมนะ ใครพูดด้วยก็พูด เพื่อนคนอื่นๆผ่านมาก็ผ่านไป ไม่สนิทกับใคร ไม่ยุ่งกะใคร ทั้งที่เมื่อก่อนเฮฮา เข้ากับใครก้ได้ คุยสนุก ทุกวันนี้มีแค่หูฟังกับโทรศัพท์ฟังเพลง เดินคนเดียว เวลาว่างเขียนงานหรือไม่ได้ทำอะไร ก็เสียบหูฟัง ฟังเพลงตลอด กินข้าวคนเดียว อะไรคนเดียว เหงามากๆ อีกอย่างคือ จขกท.ไม่ติดเกมค่ะ ในโทรศัพท์นี่ไม่มีเกมเลย อ่านนิยายทั่วไปบ้าง เวลามีงาน ร.ร. ก็ช่วยได้ตามที่ไหวแต่ช่วยตลอด มีกิจกรรมอะไรก็มีความรู้สึกเฉยๆ คนอื่นเต้นหัวเราะเฮฮา จขกท.นี่เงียบกริบ มันเลยไม่ค่อยมีความรู้สึกใด ไม่ค่อยยิ้ม ไม่พูด ไม่แสดงออกใดๆ จนเพื่อนในห้องเรียกยัยกริบ  กลายเป็นคนที่เพื่อนแทบไม่นึกถึง แทบไม่มีตัวตน มาเรียนไปวันๆมีแต่ความรู้แต่ไม่มีความสนุก อยู่คนเดียวสบายใจจริงๆ แต่มันเหงาเอามากๆ เลยอยากกลับไปเป็นคนร่าเริง แต่ไม่สนใจใคร ไม่มีเพื่อนสนิทเพราะเจ็บมาก เข็ด อยากกลับไปเข้าสังคมที่เราเคยอยู่ ทุกวันนี้ไม่รู้จะเริ่มยังไง ไม่เข้าใจตัวเองว่า เราเป็นยังไง จะได้ปรับตัวถูก