มันเป็นเรื่องที่หน้าเศร้าของเพื่อนเราคนนึงค่ะ

มันใฝ่ฝันอยากเป็นดาราตั้งเเต่ประถมเเต่ตอนนั้นมันไม่ค่อยจริงจังอะไร เเค่รอให้โตก่อน เเล้วมันเพ้อฝันไปเรื่อยเปื่อย

เเต่พอขึ้นม.1เริ่มโตมันก็เริ่มจริงจังกับชีวิต มันยืนยันเลยว่าอยากจะเป็นดาราจริงๆมันรักในอาชีพนี้มากๆ มันศึกหาข้อมูลว่าเป็นนักเเสดงต้องเรียนอะไรสายไหนคณะอะไรมัน
จริงจังขึ้นทุกๆวัน หวังอยากจะเป็นนักเเสดงที่เก่งสังคมยอมรับ

จริงจังมากก็ทำให้คิดมาก...มันบอกกับเราว่า
"กูควรจะคิดมากเรื่องนี้ตั้งนานเเล้วว่ะ ตั้งเเต่ที่กูสะเออะอยากจะเป็นดารา"

ใช่ค่ะ...ตามหัวข้อกระทู้ เเม่ทำอาชีพขายตัว
มันรู้ว่าเเม่มันทำอาชีพนี้ ตอนที่มันอยู่ป.2-3 เลยค่ะเเต่ 'เเม่มันไม่รู้ว่ามันรู้' มันปิดปากเงียบเเล้วเเกล้งทำเป็นไม่รู้ไป ถึงจุดนี้เราโครตจะสงสารมันเลยค่ะ ผ่านมาได้ถือว่าเข้มเเข็งมาก

มันจริงจังมันก็คิดมากเเล้วก็คิดไปไกลมันคิดว่า 'ถ้าวันนึงมันได้เป็นนักเเสดงจริงๆเเล้วถ้าดังก็จะโดนคุ้ยประวัติส่วนตัวรวมถึงครอบ
ครัว พอทุกคนรู้อนาคตมันก็จบ ไม่มีใครจ้างให้เล่นละคร' อาจจะดูเหมือนว่ามันมโนเเต่มันก็เป็นเรื่องที่หน้าคิดเผื่อไว้ในอนาคตข้างหน้านะคะ เเต่ก็ยอมรับว่ามันคิดมากจริงๆ
มันบอกกับเราอีกว่า"กูควรจะเจียมตัวมาก
กว่านี้เนอะ ใฝ่ฝันอยากอยู่ที่สูงเเต่ตัวเองอยู่ที่ต่ำ"

บางคนอาจจะไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวข้องกันยังไงเเม่ทำอาชีพนี้เเต่ลูกไม่ได้ทำทำไมต้องคิดมาก ก็คือสังคมส่วนใหญ่คงจะไม่ยอมรับกันหรอกค่ะ พวกเค้าไม่สนใจอะไร รู้กันเเค่ว่ามันเป็นลูกกะ*คนส่วนน้อยที่จะยอมรับในเรื่องเเบบนี้(ขอโทษที่หยาบคายนะคะ)

ปล.เราเอามาโพสต์เพื่อนเรารู้เเล้วนางไม่ได้ติดขัดอะไร นางอยากได้ความคิดเห็นจากทุกคนด้วยว่าจากนี้มันควรทำยังไงต่อไปกับความฝันมัน

ขอบคุณค่ะ