ผมรู้สึกว่าไม่มีใครรักผมเลย

ตั้งแต่เด็กผมไม่เคยรู้สึกว่ามีใครรักผมเลยเหมือนผมอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดที่บ้านไม่เคยไห้ความสนใจผมเกลียดที่จะอยู่ที่บ้านผมอยากไปโรงเรียนมากกว่าเพราะที่บ้านมันอึดอัดตอนผมเรียนผมไม่อยากจะกลับบ้านเลยจนครั้งึงผมกลับบ้านมา6โมงผมก็นึกว่าจะเป็นห่วงผมแต่กับด่าว่าตีผมเพราะผมกับบ้านมืดและวันนึงผมออกไปเล่นกะเพื่ินแถวบ้านตอน5โมงเย็นยายผมถือไม้มาตีผมทั้งที่ยัง5โมงเยนและผมก็โดนไล่ออกจากโรงเรียนและย้ายไปอยู่ระยองคือผมเป็นส่วนเกินของที่บ้านอะคับผมมีพี่สาวที่ทุกคนในบ้านเขารักกันมากเขาทำไรก็ดีไปหมดพอผมไปคุยกะพ่อและแม่เขาก้อมักจะเมินผมตลอดและผมก้อเดินเข้าห้องผมนอนร้องไห้ผมคิดที่จะฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ผมไม่กล้าผมได้แต่แค่คิดวันเทศกาลญาติๆเขาก้อจะมารวมกันผมก็อยู่นะแต่พวกเขาไม่สนใจเวลาญาติๆมาผมก้อจะไปอยู่ในห้องผมไม่อยากไห้เขาเห็นส่วนเกินแบบผมเวลาผมจะกินข้าวผมก้อต้องรอไห้พวกเขากินไห้อิ่มกันก่อนผมถึงจะไปกินเวลาผมกินก่อนแม่ผมก้อชอบบ่นกินเอาใว้คนน่าคนหลั้งมั้งผมก็เลยต้องรอดินของเหลือจากพวกเขาทุกๆครั้งที่บ้านมักจะใช้งานผมอยู่คนเดียวตลอดลูกหลานเขาไม่ใช้เขาใช้ผมทำนู้นนี้นั่นจนผมไม่อยากกลับไปที่บ้านเกิดคับเพื่อนผมก็มีนะคับแต่ผมไม่อยากรบกวนพวกเพื่อนผมเลยอยู่คนเดียวมาตลอดคับ(พูดไรไม่พูดไรไม่ดีออกไปขอโทดด้วยนะคับแค่อยากระบายคับ)