ก่อนอื่นต้องบอกก่อนค่ะว่าเราพึ่งตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้เเรก(จริงๆเเค่อยากระบายเลยเพราะไม่เคยมีใครมานั่งรับฟังเเละให้คำปรึกษาเลยค่ะ)
ขอเกริ่นก่อนนะคะ..เราอายุ22ปีค่ะพึ่งเรียนจบเเละตอนนี้กำลังหางานทำอยู่ค่ะตลอดชีวิตการเรียนตั้งเเต่มัธยมจนเข้ามหาวิทยาลัย ไม่เคยเกเร ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยว พักในหอพักของมหาลัย2ปี โดยส่วนตัวเป็นคนเรียนไม่เก่งค่ะหัวสมองอยู่ในระดับปานกลางก็เรื่องของเรื่องเลยโดนเเม่ด่าเเละตำหนิมาตลอดเเต่ในบางครั้งเราก็คิดเเหล่ะว่าท่านคงหวังดีกับเรา..เเต่!!ในบางครั้งคำพูดบางคำที่เราได้ยินอันนี้ไม่รู้นะว่าเเม่คนอื่นเค้าพูดเเบบนี้สอนลูกเเบบนี้กันหรือเปล่าอย่างเช่น
-เหตุการณ์ที่1 ช่วงเดือนมีนาคมเราฝึกงานเสร็จเเละตั้งใจว่าจะกลับเลือกตั้งต่างที่จังหวัด(เพราะรายชื่อติดอยู่ที่ทะเบียนบ้านของพ่อ)เเต่ด้วยวันนั้นสถานการณ์มันเร่งรีบมากจนไม่มีเวลาเเต่งตัวให้สวยเด่นสมกับตั้งใจไว้เพราะนานๆทีจะกลับบ้านพ่อครั้งนึงก็เลยได้ใส่เเค่กางวอล์มสีดำกับเสื้อคอโปโลเเบบเรียบร้อยรองเท้าเเตะไปก่อนโดยส่วนตัวไม่คิดอะไรมากมายกับการเเต่งตัวเพราะเป็นคนง่ายๆไม่เเต่งหน้าด้วยเเถมมีสิวตรงเเก้มหน่อยๆเเต่ก็ส่องกระจกทาเเป้งฝุ่นทาลิปมันอะไรเรียบร้อยดูเเล้วก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรเวอวังเพราะกะว่าจะไปเเค่กาๆเเล้วกลับไปบ้านเเม่..ผ่านไป2วันเเม่: มาถามเราว่า"นี่เเกเเต่งตัวเเบบนี้ไปเลือกตั้งหรอเราก็งงๆหน่อยเเล้วเราก็บอกเเม่ว่าใช่เเล้วเเม่เราก็ว่าเราใหญ่เลยทำไมเเต่งตัวเหมือนเเม่ลูกอ่อน หน้าก็ดำโทรมก็โทรม(น้ำเสียงจริงจังเเละซีเรียสมากกกก) เป็นสาวเป็นนางไม่มีสีสันเอาส่ะเลยเเต่งไปได้ยังไงเเบบนั้นไม่อายใครเค้าหรอนานๆกลับไปให้เขาเห็นหน้าที ดูสินิไม่ใช่เเอบท้องป่องเเล้วหรอ ผอมลงด้วยหนิ(คืออันนี้เเม่รู้ว่ามีเเฟนเพราะเรื่องนี้เราไม่เคยปิดบังเเม่)ทำตัวไร้ค่า ม่มีราคา ง่าย ที่พูดเพราะอยากสอนเเกให้คิดได้หรอกนะถึงเเกไม่อายเเต่ฉันอายกว่า 
เรา: อึ้งไปสักพักเเล้วอธิบายพร้อมน้ำตาไปว่าวันนั้นหนูรีบไงเเม่เเล้วอีกอย่างงานที่หนูไปฝึกมันเป็นที่ต้องตากเเดด ขนของ ขับรถไปโน้นนี้ (เราเรียนสัตวบาล) เขาม่ได้ให้หนูนั่งในออฟฟิตนี่อีกอย่างหนูไม่ได้เกิดมาสวยไง..ไว้คราวหลังถ้ามีโอกาสไปใหม่ค่อยเเต่งใหม่ก็ได้นิ
เเม่: ก็ชอบทำตัวเเบบนี้โตล่ะยังม่รุ้จักเเต่งตัวให้เป็นใครๆเขาก็มีลูกสาวไว้ชื่นชมตอนเป็นสาวนี้เเหล่ะเเกนั่นเเหล่ที่ไม่เข้าใจฉัน!!
เรา: เราได้เเต่อึ้งปนงงว่ามันเรื่องใหญ่ขนาดที่ต้องซีเรียสได้ขนาดนี้เลยหรอ??
มันเลยทำให้เราคิดย้อนกลับไปว่าทั้งๆที่ผ่านมาเรียนจนจบป.ตรีไม่เคยทำให้ห่วงใยอะไรเลยเทศกาลกลับบ้านตลอด เคยได้ไปเที่ยวที่ต่างๆกับเพื่อนกับเเฟนไหมก็ไม่เคยนี่พึ่งมีเเฟนตอนเรียนปี3 2-3เดือนถึงเจอกันทีนอกนั้นเรียนๆฝึกงานจนตอนนี้จบ
-เหตุการณ์ที่2เราขอไปเที่ยวกับเเฟนบ้างยังบอกจะไปทำไม ชอบทำตัวไร้ราคา ไม่มีค่า วิ่งไปหาเขาพ่อเเม่ผู้ชายเค้าจะคิดยังไงไม่อายหรอ(คือช่วงเเรกๆที่คบกับเเฟนเค้าพาไปไหว้เเม่เค้าที่บ้านเเล้วค่ะ) พอคบกับจนเกือบถึงปีเค้าเลยชวนเราไปเที่ยวด้วยกันบ้างไม่ได้ไป2ต่อ2ไปทั้งครอบครัวเค้า
**มันก็จะเป็นประมาณนี่เเหล่ค่ะเเต่ลึกๆก็ห่วงความรู้สึกของเเม่มาตลอดจนตอนนี้เริ่มกลัวว่าตัวเองจะไม่คิดกล้าทำอะไรด้วยตัวเองเเล้วค่ะ..เพราะคำพูดทุกอย่างที่เเม่พูดเหมือนมันหมายถึงว่า(คนอื่นเค้าจะยังมองไง)เหมือนเเกจะเอาความรู้สึกคนอื่นมาเป็นที่ตั้งเเล้วล่ะค่ะ(พิมไปร้องไห้ไป)😩😰
ที่เล่ามายังเป็นเเค่ส่วนเล็กๆน้อยนะคะเเต่ขอยกมาเล่าเเค่ล่ะกันค่ะ