คือเราจะมาถามและบอกเล่าว่า เราเคยทะเลาะกับเพื่อน ผช ในห้องแชทกลุ่ม แบบ เช่น ร.ร....ห้องม.6/3 อย่างงี้ เหตุผลที่ทะเลาะกันคือ มันบอกว่าเราชอบส่งแต่สติ๊กเกอร์ ไม่ค่อยพูด มันรำคาญ แล้วเราก็ตอบมันว่า มุ้งก็ส่งแต่ข้อความบ่นๆ อย่างงี้ กุ ยังไม่มุ้งเลย
( กู อันนี้เราไม่ได้เจียนตอบในแชทอย่างงี้นนะค่ะ แต่เรากลัวจะถึงแบนในแอบนี้เฉยๆ)
แล้วมันก็บอกว่า แล้วจะทำไมมุ้งมีปัญหาหรอ
แล้วเราก็ไม่ได้ตอบแต่เพื่อนอีกคนนึง พิมพ์ห้ามว่าอย่าทะเลาะกัน แล้วเราก็ขอโทษ (จริงเราไม่ได้จะขอโทษมันเราขอโทษเพื่อนที่พิมพ์ห้าม) แล้วมันก็บอกว่าถ้ายังเรียนอยู่กุจะไปต่อย (เพราะเราเรียนจบจากร.รนั้นแล้วเลยไม่ได้เจอกัน)
เราก็คิดในใจว่า จะต่อยก็ต่อยดิ คิดว่ากุต้องกลัวมุ้งรึไง กุกล้าทำกุก็กล้ารับ ไม่ได้ขี้ขลาด แต่เราคิดงี้เพราะตอนเรียนอยู่เราเคยมีเรื่องทะเลาะวิวาดกับเพื่อนผู้ชายคนนึงมันอ้วนแล้วชอบจู้จี้กับเพื่อน ผญเราคนนึง เราเลยไปห้ามแล้วมันต่อยเรา เราเลยค่อยกลับ จนเรื่องนี้ถึงหู ครู เรากับไออ้วนจึงโดนทันบน
เข้าเรื่องดีกว่า แล้วมันก็แบบไม่มีเหตุผลอีก จนเรา พิมพ์บอกว่าอีกว่า ทำไมมุ้งใช้อารมณ์วะ แล้วคำขอโทษอะเคยทำเป็นมะ
มันก็บอกว่า เอ่อกุไม่เคยทำ จนเพื่อนมันห้ามกันใหญ่แต่มันก็ไม่สน เราก็หงุดหงิดมาก เพราะ เราไม่ค่อยจะมาพิมพ์แชทในกลุ่มเลย เพราะเราก็ต้อง ทำ project งานของมหาวิทยาลัย แต่เอาจริงๆมาก็หาเรื่องเราได้ที่ ที่เราเรียนต่อ แต่มันไม่ใช่เด็กทุนเหมือนเราที่ได้ไปเรียนต่อต่าง มันเลยได้แต่พูดในสิ่งที่ตนเองอะรับผิดชอบไม่ได้จริงๆในความคิดเรานะ เพราะเราก็ไม่โอเคกับนิสัยมันมานานละ เรากับมันรู้จักกันตั้งแต้มัยธมต้นม.2
(เข้าเรื่องเทค2) แล้วมันก็ไม่ได้สนใจมันบอกแต่รำคาญ เราก็พิมพ์คอบอีกว่าแกเอาแต่ใช้อารมณ์
มันเลยตอบกลับว่า ใช้อารมณ์กุคงไม่ได้มาคุยกับหรอก
เราก็เลยตอบอีก มันก็จริงเพราะไม่ได้อยู่เรียนมหาวิทยาลัยประเทศเดียวกับกุนิ
มันเลยพิมพ์ตอบอีกว่า อย่าปากดีให้มากนะ ไอมาย(นามสมมุติ)
เราตอบ กุไม่ได้ปากดีแต่กุพูดความจริงนิ
แล้วเพื่อนมันก็ห้ามอีกว่า พอเหอะพวก กุรู้ว่าพวกมุ้งก็รำคาญ กุก็รำคาญพวกเหมือนกันนะ ไอเต้(นามสมมุติ) มันก็ขอโทษใุ้งแล้วพอเหอะ
มันก็บอก เอ่อ
เราก็ไม่ตอบอะไรอีก
และเรากับมันก็ไม่คุยกันอีก
คือเราอยากจะมาถามว่าเราควรทำไงดีแต่ใจจริงเราก็รู้ว่าเราก็ผิดแต่เราไม่ โอเคที่มัน เป็นคนเริ่มแต่มันไม่ขอโทษ ที่เรายอมขอโทษมันเพราะว่าเราคิดว่าถ้ามีคนเริ่มก็ต้องมีคนจบหรือคนยอมแต่ไม่ใช้ยอมแพ้ แต่เป็นการยอมที่จะให้เรื่องมันจบ
นามสมมุติที่เราใช้นามสมมุตินะคะเพราะว่าเรากลัวมันมาเห็นแล้งเพื่อมันจำได้เดี๋ยวได้มีเรื่องกันอีก
เคยทะเลาะกับเพื่อนผู้ชายในห้องแชทกลุ่มร.ร
( กู อันนี้เราไม่ได้เจียนตอบในแชทอย่างงี้นนะค่ะ แต่เรากลัวจะถึงแบนในแอบนี้เฉยๆ)
แล้วมันก็บอกว่า แล้วจะทำไมมุ้งมีปัญหาหรอ
แล้วเราก็ไม่ได้ตอบแต่เพื่อนอีกคนนึง พิมพ์ห้ามว่าอย่าทะเลาะกัน แล้วเราก็ขอโทษ (จริงเราไม่ได้จะขอโทษมันเราขอโทษเพื่อนที่พิมพ์ห้าม) แล้วมันก็บอกว่าถ้ายังเรียนอยู่กุจะไปต่อย (เพราะเราเรียนจบจากร.รนั้นแล้วเลยไม่ได้เจอกัน)
เราก็คิดในใจว่า จะต่อยก็ต่อยดิ คิดว่ากุต้องกลัวมุ้งรึไง กุกล้าทำกุก็กล้ารับ ไม่ได้ขี้ขลาด แต่เราคิดงี้เพราะตอนเรียนอยู่เราเคยมีเรื่องทะเลาะวิวาดกับเพื่อนผู้ชายคนนึงมันอ้วนแล้วชอบจู้จี้กับเพื่อน ผญเราคนนึง เราเลยไปห้ามแล้วมันต่อยเรา เราเลยค่อยกลับ จนเรื่องนี้ถึงหู ครู เรากับไออ้วนจึงโดนทันบน
เข้าเรื่องดีกว่า แล้วมันก็แบบไม่มีเหตุผลอีก จนเรา พิมพ์บอกว่าอีกว่า ทำไมมุ้งใช้อารมณ์วะ แล้วคำขอโทษอะเคยทำเป็นมะ
มันก็บอกว่า เอ่อกุไม่เคยทำ จนเพื่อนมันห้ามกันใหญ่แต่มันก็ไม่สน เราก็หงุดหงิดมาก เพราะ เราไม่ค่อยจะมาพิมพ์แชทในกลุ่มเลย เพราะเราก็ต้อง ทำ project งานของมหาวิทยาลัย แต่เอาจริงๆมาก็หาเรื่องเราได้ที่ ที่เราเรียนต่อ แต่มันไม่ใช่เด็กทุนเหมือนเราที่ได้ไปเรียนต่อต่าง มันเลยได้แต่พูดในสิ่งที่ตนเองอะรับผิดชอบไม่ได้จริงๆในความคิดเรานะ เพราะเราก็ไม่โอเคกับนิสัยมันมานานละ เรากับมันรู้จักกันตั้งแต้มัยธมต้นม.2
(เข้าเรื่องเทค2) แล้วมันก็ไม่ได้สนใจมันบอกแต่รำคาญ เราก็พิมพ์คอบอีกว่าแกเอาแต่ใช้อารมณ์
มันเลยตอบกลับว่า ใช้อารมณ์กุคงไม่ได้มาคุยกับหรอก
เราก็เลยตอบอีก มันก็จริงเพราะไม่ได้อยู่เรียนมหาวิทยาลัยประเทศเดียวกับกุนิ
มันเลยพิมพ์ตอบอีกว่า อย่าปากดีให้มากนะ ไอมาย(นามสมมุติ)
เราตอบ กุไม่ได้ปากดีแต่กุพูดความจริงนิ
แล้วเพื่อนมันก็ห้ามอีกว่า พอเหอะพวก กุรู้ว่าพวกมุ้งก็รำคาญ กุก็รำคาญพวกเหมือนกันนะ ไอเต้(นามสมมุติ) มันก็ขอโทษใุ้งแล้วพอเหอะ
มันก็บอก เอ่อ
เราก็ไม่ตอบอะไรอีก
และเรากับมันก็ไม่คุยกันอีก
คือเราอยากจะมาถามว่าเราควรทำไงดีแต่ใจจริงเราก็รู้ว่าเราก็ผิดแต่เราไม่ โอเคที่มัน เป็นคนเริ่มแต่มันไม่ขอโทษ ที่เรายอมขอโทษมันเพราะว่าเราคิดว่าถ้ามีคนเริ่มก็ต้องมีคนจบหรือคนยอมแต่ไม่ใช้ยอมแพ้ แต่เป็นการยอมที่จะให้เรื่องมันจบ
นามสมมุติที่เราใช้นามสมมุตินะคะเพราะว่าเรากลัวมันมาเห็นแล้งเพื่อมันจำได้เดี๋ยวได้มีเรื่องกันอีก