เราเป็กเด็กสาวอายุ 20 ปี
หาหมอจิตแพทย์มาเป็นปีแล้ว
แต่มันก็ยังมีความคิดเดิมๆ
ทำไมเราต้องใช้ชีวิต ทำไมเราต้องสู้ชีวิต
อยากที่จะตายหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็คิดถึงพ่อว่าท่านจะอยู่ยังไง
โรคที่เป็นไม่สามารถบอกคนอื่นได้เพราะไม่รู้ว่าคนเหล่านั่น จะดูถูก หรือหวังดี
ชีวิตม.ปลายเราก็ไม่ได้เข้ากับคนอื่นยาก แต่ดันมาเป็นตอนมหาลัย
เริ่มเกียจสังคม แต่ก็เหงาที่อยู่คนเดี่ยว
เริ่มแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าความรู้สึกตัวเอง
เรามักจะปลอบใจตัวเองว่า วันหนึ่งชีวิตจะดีขึ้น
วันหนึ่งเราจะเจอคนที่เขาใจและมายื่นจับมืออยู่ข้างๆเรา
แต่....
มันไม่เคยเกิดขึ้น
การไปหาหมอเราผิดกัดตัวเองจากคนไม่รู้จักมากขึ้น ถึงแม้จะคุยกับเพื่อนเก่าปกติ แต่เพื่อนใหม่นั้นต่างกัน
เคยคิดเล่นๆว่า การที่คนเราเกิดมาแล้วเจอแต่ความทุกข์ แล้วเราสู้กันไปเพื่ออะไรกัน
ทำไมเขาถึงอยากสู้กัน
คำพูดของคนที่พูดเขาใส่ว่า 'คนพิการยังสู้ทำไม่สู้' ยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่
และนี้คือทั้งหมดที่เราอยากระบาย
ทำไมต้องสู้ชีวิต
หาหมอจิตแพทย์มาเป็นปีแล้ว
แต่มันก็ยังมีความคิดเดิมๆ
ทำไมเราต้องใช้ชีวิต ทำไมเราต้องสู้ชีวิต
อยากที่จะตายหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็คิดถึงพ่อว่าท่านจะอยู่ยังไง
โรคที่เป็นไม่สามารถบอกคนอื่นได้เพราะไม่รู้ว่าคนเหล่านั่น จะดูถูก หรือหวังดี
ชีวิตม.ปลายเราก็ไม่ได้เข้ากับคนอื่นยาก แต่ดันมาเป็นตอนมหาลัย
เริ่มเกียจสังคม แต่ก็เหงาที่อยู่คนเดี่ยว
เริ่มแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าความรู้สึกตัวเอง
เรามักจะปลอบใจตัวเองว่า วันหนึ่งชีวิตจะดีขึ้น
วันหนึ่งเราจะเจอคนที่เขาใจและมายื่นจับมืออยู่ข้างๆเรา
แต่....
มันไม่เคยเกิดขึ้น
การไปหาหมอเราผิดกัดตัวเองจากคนไม่รู้จักมากขึ้น ถึงแม้จะคุยกับเพื่อนเก่าปกติ แต่เพื่อนใหม่นั้นต่างกัน
เคยคิดเล่นๆว่า การที่คนเราเกิดมาแล้วเจอแต่ความทุกข์ แล้วเราสู้กันไปเพื่ออะไรกัน
ทำไมเขาถึงอยากสู้กัน
คำพูดของคนที่พูดเขาใส่ว่า 'คนพิการยังสู้ทำไม่สู้' ยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่
และนี้คือทั้งหมดที่เราอยากระบาย