สวัสดีค่ะ วันนี้ที่เราตั้งกระทู้เพราะว่าเราสงสัยตัวเองมานานแล้วล่ะค่ะ เวลาเราเครียด , กังวล , เศร้าใจเรามักจะเหมือนแบบเก็บสะสมมันไปเรื่อยๆ แบบพอเต็มแล้วมันไม่ไหว ก็จะไปปรึกษากับคุณครู หรือ เพื่อนที่สนิท ไม่ก็ถ้าเยอะมากจริงๆเราก็จะปรึกษากับครอบครัวเลยค่ะ
คือ... ถึงเราจะปรึกษากับใครต่อใครมาจนสบายใจแล้วก็ตาม แต่ยังไงความคาใจหรือความตึงเครียดก็ยังเหมือนถูกกักเก็บเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจ(ความคิดเรานะออกแนวมโน#ฮา)
ตอนอยู่โรงเรียนเราจะอยู่ถึงเย็นเลยค่ะ แล้วพอปรึกษากับครูหรือเพื่อนเสร็จแล้ว เราจะรีบวิ่งไปที่ห้องเรียนแล้วปิดห้อง ปิดหน้าต่างให้สนิท หลังจากนั้นเราจะกรี๊ดออกมาให้สุดเสียงเลยค่ะ(เสียงเราค่อนข้างที่จะดังและแหลมค่ะ จนเพื่อนกับแม่บ่นว่า อย่างกับเสียงของนกหวีด555+)
และตอนนั้นมักจะมีเพื่อนมาด้วยค่ะ แต่เหมือนมันรู้ทันอ่ะ มันรีบเอามืออุดหูทันทีเลย แต่สุดท้ายเสียงมันก็ลอดออกมาจนดังไปทั่วทั้งชั้น4(ตึกเราเป็นตึกภาษาอังกฤษและห้องเราดป็นห้องพิเศษเลยได้อยู่ชั้น4ค่ะ)
เสียงมันดังจนรุ่นพี่ม.3ตกใจละหันมามองเพื่อนที่อยู่นอกห้องเต็มเลยค่ะ ดีนะเนี้ยที่ครูไม่ได้ยิน ห้องครูเขาเก็บเสียง
สรุปแล้ว.... เราแปลกรึเปล่าคะ? หรือโรคจิต หรือ เป็นอะไร ช่วยด้วยยยย! Help me!
เวลาเครียดละชอบกรี๊ดออกมาดัง แปลกมั้ย?
คือ... ถึงเราจะปรึกษากับใครต่อใครมาจนสบายใจแล้วก็ตาม แต่ยังไงความคาใจหรือความตึงเครียดก็ยังเหมือนถูกกักเก็บเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจ(ความคิดเรานะออกแนวมโน#ฮา)
ตอนอยู่โรงเรียนเราจะอยู่ถึงเย็นเลยค่ะ แล้วพอปรึกษากับครูหรือเพื่อนเสร็จแล้ว เราจะรีบวิ่งไปที่ห้องเรียนแล้วปิดห้อง ปิดหน้าต่างให้สนิท หลังจากนั้นเราจะกรี๊ดออกมาให้สุดเสียงเลยค่ะ(เสียงเราค่อนข้างที่จะดังและแหลมค่ะ จนเพื่อนกับแม่บ่นว่า อย่างกับเสียงของนกหวีด555+)
และตอนนั้นมักจะมีเพื่อนมาด้วยค่ะ แต่เหมือนมันรู้ทันอ่ะ มันรีบเอามืออุดหูทันทีเลย แต่สุดท้ายเสียงมันก็ลอดออกมาจนดังไปทั่วทั้งชั้น4(ตึกเราเป็นตึกภาษาอังกฤษและห้องเราดป็นห้องพิเศษเลยได้อยู่ชั้น4ค่ะ)
เสียงมันดังจนรุ่นพี่ม.3ตกใจละหันมามองเพื่อนที่อยู่นอกห้องเต็มเลยค่ะ ดีนะเนี้ยที่ครูไม่ได้ยิน ห้องครูเขาเก็บเสียง
สรุปแล้ว.... เราแปลกรึเปล่าคะ? หรือโรคจิต หรือ เป็นอะไร ช่วยด้วยยยย! Help me!