ความรักนะเว้ยยย!!!

#เรื่องนี้ขอระบายหน่อย
บางทีการที่เราคบใครสักคนที่ไม่เคยรู้จักกันเลยหรือได้คุยกันนิดๆหน่อยๆ เราอาจดูที่หน้าตาเเละคำพูด เเต่ประเด็นคือเราไม่รู้นิสัยเค้า เราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเค้า เเต่เราก็จะคบ บางคนคบเพื่อลืมเเฟนเก่า บางคนคบเพื่อว่าหน้าตาเค้าดีเค้าพูดหวานคุยด้วยเเล้วมีความสุข เเต่เราจะรู้มั้ยละว่าที่เเท้จริงเเล้วนิสัยเค้าเป็นยังไง เราอาจจะพูดได้ว่า.. เห้ยเราเเค่เปิดใจให้คนใหม่ๆเข้ามาในชีวิตเพื่อที่เค้าจะมาเติมเต็มส่วนหนึ่งในชีวิตของเรา เเต่นั้นเเหละ มันอาจทำให้เราเจ็บ พอเราสะสมความเจ็บไว้เยอะๆมันก็จะกลายเป็นความกลัว ความหวาดระเเวง
เราอาจจะไม่กล้าคบกับใครอีกเลย เพราะการที่เราคบกับใครสักคน ทุกคนต้องหวังว่า.. กุจะรักคนนี้เป็นคนสุดท้ายพอเราให้ใจเขาไปเต็มร้อยทุ่มเททุกอย่าง เเต่ผลที่ได้ มันอาจไม่ได้ดีเสมอไป มันอาจเป็นความศูนเสีย
มันก็จะเป็นอย่างนี้ไปเลื่อยๆจนเกิดเป็นความเครียด บางคนอาจคิดฆ่าตัวตาย บางคนน้อยใจตัวเองว่าไม่เกิดมาหน้าตาดีเลยจะประชดด้วยการกระทำเเบบ ๆหรือคิดสั้นเพื่อประชดความรัก ความไม่สมหวังเพฉาะนั่นเราควรเปิดใจให้กับคนที่เขารักเราเเละเราเองก็รักเขา ถ้าเป็นอย่างนี้ความรักจะเริ่มมีการพัฒนาเลื่อยๆจนกลายเป็นความสัมพันอันลึกซึ้ง เเล้วเราจะเข้าใจว่า ความรักมีอยู่ทุกที่ เเต่เราจะเป็นคนเดินเข้าไปหามันมั้ยหรือเเค่ว่าเปิดใจไปเลื่อยๆเพื่อเจอคนที่ใช่
เรื่องเเบบนี้มันพิสูจกันไม่ได้ เเต่มันขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะเปิดใจให้ใครมาดูเเลเราเเล้วเราจะดูเเลเค้ามั้ยนี้คือเหตุผลของคำว่ารัก จงเปิดใจให้คนที่ใช่ เเละจงดูเเลคนที่ชอบ
พิมพ์ตกไปบ้างหรือใช้ภาษาไม่ถูกก็ขอโทษด้วย
อยากรู้ความรู้สึกของพวกคุณตอนนี้จัง
เม้นไว้หหน่อย