ใครเป็นเหมือนเราบ้างโดนแม่บ่นทุกวันคือทุกวันจริงๆเราเบื่อมากอยากออกไปอยู่ไปใข้ชีวิตคนเดียวนอกจากแม่จะบ่นทุกวันหาเรื่องด่าทุกวันเเล้วยังชอบบังคับให้ทำในสิ่งที่เราไม่ชอบด้วย เราเองไม่มีสิทธิที่จะอธิบายและพูดเหตุผลของเราให้เเม่ฟังเลย พอพูดอะไรไปก็หาว่าเถียงอย่างนั้นอย่างงี้เราไม่มีสิทธิเเม่กระทั่งความเป็นตัวเองเราโครตฝื่นเลยที่ต้องทำและต้องเป็นในสิ่งที่ไม่ใช่เราเราเป็นคนที่เงียบๆไม่ชอบพูดหรืออะไรกับคนที่บ้านเพราะไม่มีใครเข้าใจเราเลยสักคน เวลามีปัญหาอะไรเรากับจะเก็บไว้คนเดียวไม่เคยบอกอะไรที่บ้านเลย แม้เหตุการณ์ที่ทำให้เราเกือบตายเราก็ไม่ได้บอกที่บ้าน เพราะเรารู้ว่าถ้าเราบอกเราต้องโดนด่าโดนว่ามากกว่าการให้กำลังใจ พ่อเเม่ทำเหทือนไม่ได้ยินดีเเละภูมิใจอะไรในตัวเราเลยต่างจากพี่เเละน้องของเราที่พ่อเเม่ทั้งตามใจเเละเอาใจใส่เเละชื่นชม พ่อเเม่ไม่เคยยินดีเเละชื่นชมเราเลย ขนาดเราสอบได้ที่1ของห้องก็ยังว่าเราว่าโง่สู้ลูกคนนี้คนนั้นไม่ได้เอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเสมอ ทั้งว่าเราขี้เกียจ ไม่ดีเหมือนลูกคนนี้คนนั้นหันเอาเขาเป็นตัวอย่างบ้างนะทั้งๆที่พ่อเเม่เห็นเเค่ด้านเดียวของเขาเขาดีเเล้วหรอ เราทำงานทุกอย่างในบ้าน เราทำงานพิเศษ ทำกับข้าวทุกวัน เราก็ยังไม่ดีเหมือนลูกคนอื่น คือต้องให้เราเป็นคนอื่นไปเลยด้วยมั้ยอ่ะ เราโครตเหนื่อยโครตท้อเลย ตั้งเเต่เด็กยันอายุ17เราไม่เคยได้รับคนชมจากพ่อเเม่เลยเราเก็บกดมาก เราอยากพูดอยากถามเรามีคำถามอยู่ในใจมากมาย บ้างครั้งทะเลาะกับพ่อเเม่เราก็ระเบิดคำถามเหล่านั้นออกมาเเค่คำตอบที่ได้ก็คือคำด่าที่โครตจะเจ็บ หลายๆคนเพื่อนบ้าน ป้าๆของเราเขาขอบพูดเสอมว่าเราเกิดมาเพื่อเป็นคนรับใช้พ่อเเม่ ชอบพูดว่าเราเป็นลูกที่ถูกเก็บมาเลี้ยงพ่อเเม่เลยไม่รักเหมือนพี่น้องญาติๆทุกคนไม่เคยพูดเรื่องอื่นเลยเวลาเจอเราพูดเเค่เรื่องเดิมซ้ำจนมันเป็นปมในใจเเต่อยากจะถามพ่อแม่เเค่ก็ทำได้เเค่เก็บไว้ในใจคนเดียวเราเเอบร้องไห้คนเดียวทุกครั้งที่ญาติพูดเรื่องเรา บ้างครั้งเราก็อยากทีาจะหายไปหรือหูหนวกเพื่อที่จะไม่ต้องรับรู้อะไรเหล่านี้ เราอยากถามพ่อเเม่ว่าเราไม่ใช่ลูกเขาหรอทำไมเขาไม่เคยรักเราเลย เรายังดีไม่พอหรอเเต่เราทำเต็มที่เเล้วนะ หลายครั้งที่เรามีปัญหาเราไม่เคยบอกใครเลยเรากับไว้ในใจคนเดียวครั้งนี้เรามีเรียนการงานที่โรงเรียนเเล้วเเล้วต่อไฟเราเสียบปลั๊กเเล้วหลอดไฟระเบิดในมือเราเลยเเต่ดีที่เราเป็นคนมีสติเลยโยนออกจากมือเราเรากลัวมากตัวสั่นมากเราตกใจมากเพราะมันเป็นนาทีชีวิตของเราเลยถ้าเราไม่มีสติเราคงตายเเล้วเราโครตกลัวเเต่เราก็เลือกที่จะไม่บอกที่บ้าน  เราไม่สามารถพูดหรือบอกใครได้เลย  เราไม่อยากอยู่บ้านเเล้วควรออกมาดีมั้ย