To see the world,
things dangerous to come to,
to see behind walls, draw closer,
to find each other, and to feel.
That is the purpose of life.

'เหงา' คือความรู้สึกจริง ๆ ก่อนออกเดินทางทริปนี้ เอาวะ ก่อน passport จะหมดอายุ อยู่ไหนก็เหงา ขอไปเหงาไกลกว่าบ้านหน่อยละกัน และแล้ว กัมพูชา คือปลายทางที่ไม่ฉับพลันนัก แต่ก็ไม่ได้มีแผนอะไรเลย การเดินทางครั้งนี้เดินตามจังหวะของใจไปก็แล้วกัน

ไม่ใช่ทุกครั้งหรอกนะ ที่ความสดชื่นกระตือรือร้นจะเฉิดฉายออกมาตอนที่เราจัดกระเป๋า สองทุ่มตรงเดินทางออกจากบ้านยังเบื่อ ๆ อยู่เลย ในขณะที่เลื่อนฟีดไปมาบน Instagram ของเพื่อนคนหนึ่ง ก็เจอประโยคว่า "จบแบบไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าเริ่มแล้ว" คำธรรมดาแบบนี้ มันทำให้เรามองเห็นตัวเอง เกิดคำถามกับตัวเอง และอยากเห็นตัวเองในมุมที่บางทีก็เผลอลืมไป เอาล่ะ ไหน ๆ ก็เริ่มแล้ว ก็ยิ้มให้กับมันหน่อยแล้วกัน ออกไปผจญภัยกันนนนนนน วู้ววววว

นครธม | เมืองทั้งเมืองเต็มไปด้วยต้นไม้เก่าแก่อายุนับร้อยปี ถนนหนทางคือความสงบร่มรื่น ความดั้งเดิมของที่นี่มันดูน่าค้นหามากจริง ๆ นะ ขับ ๆ ไป ก็ผ่านประตูเมือง ดูโบราณมาก ๆ ไม่สิ มันโบราณจริง ๆ นี่นา แนวรั้ว แนวกำแพง ปราสาทมากมาย ตั้งอยู่คงเดิมอย่างนั้น ควรค่าแก่การรักษาไว้เหลือเกิน

ปราสาทตาพรหม | ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า สิ่งปลูกสร้างที่เรากำลังเห็นอยู่ตรงนี้ มีอายุกว่าพันปีแล้ว ความมั่นคงแข็งแรงของมันทำให้เราสามารถเดินชมมุมนู้น โผล่มาชมห้องนี้ ได้อย่างไม่เป็นกังวลเลยว่ามันจะถล่มลงมาหรือเปล่า แต่ไม่ใช่ว่ามันจะสมบูรณ์แบบอะไรขนาดนั้นนะ สิ่งที่ถูกทำลายโดยภัยธรรมชาติก็มีให้เห็นอยู่ และไฮไลท์ของปราสาทหลังนี้คือ ปราสาทกลายเป็นหนึ่งเดียวกับต้นไม้ไปแล้ว

Pub Street | แสงไฟ สีสัน เสียงดนตรีครึกครื้น ถนนทั้งเส้นเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งชาวกัมพูชาเอง รวมถึงชาวต่างชาติก็มีไม่น้อยเลย อาวุธคู่กายคือปืนฉีดน้ำ และปราการคือร้านเหล้า มันส์ ๆ กันไป

ปราสาทพนมบาเค็ง | ได้ยินว่าพระอาทิตย์ตกที่นี่สวยจนน้ำตาไหล ว้าาา แต่ฟ้าไม่เป็นใจ ส่งก้อนเมฆหนาตามาคุ้มกันตั้งแต่บ่ายจวนจะพลบค่ำแล้ว สงสัยคงอยากให้เรามานั่งตรงนี้อีกแหง ๆ เลย

นครวัด | เช้าที่ฟ้ายังสลัว เรานั่งกอดเข่าบนศิลาแลงก้อนโต เบื้องหน้าคือเมืองที่ได้รับการขนานนามให้เป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก แสงของวันนี้ค่อย ๆ เรืองรองช้า ๆ ฟ้าค่อย ๆ เปลี่ยนสี ดวงอาทิตย์ก็โคจรตามมาติด ๆ หมุนเคลื่อนขึ้นไปบนฟ้านั่น ผืนน้ำกว้างใหญ่สะท้อนเงาของทั้งดวงอาทิตย์และปราสาทมโหฬารนี้ ได้ยินเสียงของใจเรียกใครบางคนมานั่งข้าง ๆ กัน ฝากความคิดถึงไว้กับท้องฟ้าตรงนี้แล้วกันนะ See Angkor Wat End Die.