สวัสดีทุกคน เราอยากมาถามความคิดเห็นทุกคนว่า เราจะเป็นอะไรดี คือตอนนี้เราอยู่ม.4 แล้ว ค้นหาตัวเองมา ก็พบว่า อยากจะเป็นพยาบาล และมี%ว่า อยากเป็นพยาบาลทหารมากที่สุด พอเห็นพวกเขาทุกคนที่สวมชุดขาว ได้ทำงานกัน ก็รู้สึกสุขใจมาก และอยากเป็นบ้าง และที่เป็นพยาบาลทหารเพราะมีความรู้สึกบางอย่าง พอเห็นคนในชุดเครื่องแบบทหารทีไร เราก็รู้สึกคุ้นเคยมาก เห็นพวกเขาถูกทำร้าย ฉันก็พลอยโกรธและเสียใจ เห็นพวกเขามีความสุข ฉันก็น้ำตาไหลออกมาจะว่าอยากเป็นทหารมั้ย ฉันคิดว่าก็อยาก แต่เป็นผู้หญิง เลยคิดว่าเป็นไปก็ไม่สามารถทำหน้าที่ได้ดีพอเท่าผู้ชาย แล้วพอเอาไปเอามา เราได้ฟังคนนู้นคนนี้พูดเกี่ยวกับความฝันในอนาคต เช่น รุ่นพี่มาบรรยาย หรือใครต่างๆนาๆ เขาก็บอกว่า ให้เป็นสิ่งที่ถนัด สิ่งที่ชอบ เป็นแล้วมีความสุข แล้วเราก็ลองย้อนมองมาที่ตัวเองว่าเราชอบอะไร เราชอบวาดรูป ชอบดูงานศิลปะ เราชอบสัตว์ โดยเฉพาะม้า อยู่กันได้ทุกเวลา อยากมีเป็นของตัวเอง อยากเลี้ยงดูมัน เราชอบภาษาไทย วรรณกรรม เรื่องราว นิทาน นิยาย เรื่องจิตวิทยา เราชอบรู้สึกแทนคนอื่น ไม่อยากทิ้งใครเอาไว้ข้างหลัง ไม่อยากดูถูกใคร ปลอบใจไม่เป็น แต่อยากช่วยเหลือดูแลใกล้ๆ ถามสารทุกข์สุขดิบ เราเป็นคนอดทน ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ
แต่สิ่งที่เราเห็นว่าที่พยาบาลต้องมี คือ การเก่งชีวะ เคมี ฟิสิกส์ ภาษาอังกฤษ คณิต เพื่อสอบเข้า ซึ่ง..เราไม่เก่ง เราไม่ได้เกลียดวิชาพวกนี้ แต่พยายามจะชอบมันเพื่อให้เก่งขึ้นหรือดีมากขึ้นกว่าเดิม พยาบาลต้องอดทนเสียสละ เราก็คิดว่าทำได้ พยาบาลต้องอยากช่วยเหลือผู้อื่น ฉันก็อยากช่วยนะ แต่มันยังไงดี...ฉันไม่ได้อยากช่วยเต็ม100 ประเด็นคือ ฉันไม่กล้าช่วยคนอื่น เพราะเห็นว่ามีคนอื่นไปช่วยแล้ว อีกอย่างคือ ฉันพูดน้อยกับคนไม่รู้จัก เข้าสังคมไม่ค่อยเก่งแต่ก็พยายามอยู่
จะว่าเราชอบพวกศิลปะจนอยากทำมาหากินมั้ย เราคิดว่าไม่ เพราะไม่คิดว่าฝีมือเราจะดีมากพอให้ไปไกลขนาดนั้น เราแค่ชอบดูคนอื่นทำ ไม่ได้อยากทำเอง ส่วนภาษาไทย วรรณกรรม นิทาน นิยาย เราแค่ชอบอ่าน หรือค้นหานิดหน่อย ไม่สามารถแต่งเองให้ดีได้ ส่วนการรักสัตว์ ถ้าจะไปเป็นสัตวแพทย์ เราก็ไม่เก่งวิชาการมาก จะเป็นสัตวบาล ก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรในอนาคต เพราะบ้านเราไม่รวย จะเปิดทำอะไรเองก็ไม่ได้
อันที่จริง แม่อยากให้เป็นครู แต่เราสอนใครไม่เป็น เคยลองแล้ว เสียงก็เบา คนอื่นก็คงไม่ฟัง อีกอย่างคือเราไม่เหมาะเป็นผู้นำคนอื่น
เพราะอย่างนี้เราก็เลยเกิดความลังเล ว่า พยาบาลมันใช่มั้ย หรืออันที่จริงคือเป็นอย่างอื่น
ฉันจะเป็นอะไรดี
แต่สิ่งที่เราเห็นว่าที่พยาบาลต้องมี คือ การเก่งชีวะ เคมี ฟิสิกส์ ภาษาอังกฤษ คณิต เพื่อสอบเข้า ซึ่ง..เราไม่เก่ง เราไม่ได้เกลียดวิชาพวกนี้ แต่พยายามจะชอบมันเพื่อให้เก่งขึ้นหรือดีมากขึ้นกว่าเดิม พยาบาลต้องอดทนเสียสละ เราก็คิดว่าทำได้ พยาบาลต้องอยากช่วยเหลือผู้อื่น ฉันก็อยากช่วยนะ แต่มันยังไงดี...ฉันไม่ได้อยากช่วยเต็ม100 ประเด็นคือ ฉันไม่กล้าช่วยคนอื่น เพราะเห็นว่ามีคนอื่นไปช่วยแล้ว อีกอย่างคือ ฉันพูดน้อยกับคนไม่รู้จัก เข้าสังคมไม่ค่อยเก่งแต่ก็พยายามอยู่
จะว่าเราชอบพวกศิลปะจนอยากทำมาหากินมั้ย เราคิดว่าไม่ เพราะไม่คิดว่าฝีมือเราจะดีมากพอให้ไปไกลขนาดนั้น เราแค่ชอบดูคนอื่นทำ ไม่ได้อยากทำเอง ส่วนภาษาไทย วรรณกรรม นิทาน นิยาย เราแค่ชอบอ่าน หรือค้นหานิดหน่อย ไม่สามารถแต่งเองให้ดีได้ ส่วนการรักสัตว์ ถ้าจะไปเป็นสัตวแพทย์ เราก็ไม่เก่งวิชาการมาก จะเป็นสัตวบาล ก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรในอนาคต เพราะบ้านเราไม่รวย จะเปิดทำอะไรเองก็ไม่ได้
อันที่จริง แม่อยากให้เป็นครู แต่เราสอนใครไม่เป็น เคยลองแล้ว เสียงก็เบา คนอื่นก็คงไม่ฟัง อีกอย่างคือเราไม่เหมาะเป็นผู้นำคนอื่น
เพราะอย่างนี้เราก็เลยเกิดความลังเล ว่า พยาบาลมันใช่มั้ย หรืออันที่จริงคือเป็นอย่างอื่น