คือผมมีความกังวลมาก เรื่องมันมีอยู่ว่าผมไม่เจอคนๆนึงมา คือเราเจอกันในเกม เราเริ่มคุยกัน ยอมรับคับว่าผมชอบเขาไปแล้ว แต่ด้วยอุปสรรคหลายๆอย่าง มันทำให้ผมคิดว่า ผมควรจะพอรึป่าว บอกก่อนเลยว่าผมแอบชอบเค้า แล้วก็ไม่แน่ใจด้วยว่าเค้าจะชอบผมรึป่าว แต่เค้าก็น่าจะรู้ว่าผมชอบเค้า
• อย่างแรกเลยที่ผมกังวลก็คือระยะทาง ถ้าเราคบกันจริงๆ หรือถ้าวันนั้นมันมีจริงมันก็คงลำบากมาก เขาอยู่ตอนเหนือ ส่วนผมอยู่กรุงเทพ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเค้าไม่มีอะไรอยู่ที่กรุงเทพเลย เค้ามีปู่กับย่าอยู่ที่กรุงเทพ มีลงมาเจอบ้างนานครั้ง เรื่องนี้ไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่ เพราะผมคิดว่าผมน่าจะทนได้
• อย่างที่สองคือหลังจากที่เราคุยกันได้ไม่นานเค้าก็เริ่มมีคนแอดไปมากขึ้น มีคนติดต่อไปมากขึ้น เค้าเริ่มดัง มีคนชวนเข้าวงการ มีคนชวนเดินแบบถ่ายแบบ จนผมเริ่มกังวลว่า เค้าจะลืมผมในที่สุด เค้าจะไม่มีเวลาให้ เค้าจะห่างเหิน ซึ่งทุกวันนี้มันก็เริ่มที่จะเป็นแบบนั้น ไม่รู้ว่ามันเป็นที่ตัวผมเองด้วยรึป่าว เพราะผมกลัวและไม่กล้าที่จะเริ่มทักเค้าไปก่อนสักเท่าไหร่ กลัวว่าเค้าจะรำคาญ กลัวว่าเค้าจะติดธุระ กลัวว่าเค้าอาจจะคุยงานอยู่ เรื่องนี้ผมยังคิดหาทางไปต่อไม่ออก ยังมองไม่เห็นทางที่เราจะได้อยู่ด้วยกันถ้าวันนั้นมันมีจริง
• เรื่องสุดท้ายแล้วคับ ผมอาจจะกลายเป็นที่ปรึกษาและอาจเป็นได้เท่านี้ไม่มากไปกว่านี้ เพราะทุกวันนี้ถ้าเค้าไม่มีเรื่องที่จะปรึกษาเค้าก็ไม่คิดที่จะเริ่มทักมาก่อน
ทั้งหมดนี้ผมก็ไม่ได้อยากให้เค้าเลิกทำในสิ่งนี้ มันก็เป็นความฝันเล็กๆของเค้าที่มันดันเป็นจริงขึ้นมา ผมก็พร้อมที่จะสนับสนุน เพียงแต่ผมแค่กลัวว่าถ้าวันนึง เค้าหายไป หรือถ้าวันนึงเค้ามีอนาคตที่ดีมาก แล้วผมดันอยู่ที่เดิม มันก็ทำให้ผมดูแย่ แล้วก็ไม่คู่ควรกับเค้าเลย อีกอย่าง ก็คือ ผมเรียนอยู่ป.ตรีปี 2 เองคับ เค้าคือเด็กผู้ชายคนนึงที่เรียนอยู่ ม.6 แต่กำลังมีอนาคตที่ดีรออยู่เยอะแยะ
สุดท้าย ถ้าเกิดว่าเราได้คบกันจริงๆ พ่อแม่เค้าคงรับไม่ได้ ที่ลูกชายตัวเองไปคบกับผู้ชายคนอื่น แล้วที่บ้านผมก็ไม่ได้รู้ด้วยว่าผมเองเป็นเกย์
#ผมแอบชอบผู้ชายคับ ถ้าผมจะไปต่อแล้วถ้ามีเค้าอยู่ข้างๆ ผมก็อาจจะผ่านเรื่องทั้งหมดไปได้ด้วยดีก็ได้
ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้แล้ว ผมขอขอบคุณมากนะคับที่เข้ามาอ่านจนจบ แต่ผมคิดว่าเรื่องราวของผมยังไม่จบแค่นี้แน่คับ ไว้ผมจะมาเล่าต่อ
ควรถอย หรือ ไปต่อแล้วทำให้ดีที่สุด
• อย่างแรกเลยที่ผมกังวลก็คือระยะทาง ถ้าเราคบกันจริงๆ หรือถ้าวันนั้นมันมีจริงมันก็คงลำบากมาก เขาอยู่ตอนเหนือ ส่วนผมอยู่กรุงเทพ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเค้าไม่มีอะไรอยู่ที่กรุงเทพเลย เค้ามีปู่กับย่าอยู่ที่กรุงเทพ มีลงมาเจอบ้างนานครั้ง เรื่องนี้ไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่ เพราะผมคิดว่าผมน่าจะทนได้
• อย่างที่สองคือหลังจากที่เราคุยกันได้ไม่นานเค้าก็เริ่มมีคนแอดไปมากขึ้น มีคนติดต่อไปมากขึ้น เค้าเริ่มดัง มีคนชวนเข้าวงการ มีคนชวนเดินแบบถ่ายแบบ จนผมเริ่มกังวลว่า เค้าจะลืมผมในที่สุด เค้าจะไม่มีเวลาให้ เค้าจะห่างเหิน ซึ่งทุกวันนี้มันก็เริ่มที่จะเป็นแบบนั้น ไม่รู้ว่ามันเป็นที่ตัวผมเองด้วยรึป่าว เพราะผมกลัวและไม่กล้าที่จะเริ่มทักเค้าไปก่อนสักเท่าไหร่ กลัวว่าเค้าจะรำคาญ กลัวว่าเค้าจะติดธุระ กลัวว่าเค้าอาจจะคุยงานอยู่ เรื่องนี้ผมยังคิดหาทางไปต่อไม่ออก ยังมองไม่เห็นทางที่เราจะได้อยู่ด้วยกันถ้าวันนั้นมันมีจริง
• เรื่องสุดท้ายแล้วคับ ผมอาจจะกลายเป็นที่ปรึกษาและอาจเป็นได้เท่านี้ไม่มากไปกว่านี้ เพราะทุกวันนี้ถ้าเค้าไม่มีเรื่องที่จะปรึกษาเค้าก็ไม่คิดที่จะเริ่มทักมาก่อน
ทั้งหมดนี้ผมก็ไม่ได้อยากให้เค้าเลิกทำในสิ่งนี้ มันก็เป็นความฝันเล็กๆของเค้าที่มันดันเป็นจริงขึ้นมา ผมก็พร้อมที่จะสนับสนุน เพียงแต่ผมแค่กลัวว่าถ้าวันนึง เค้าหายไป หรือถ้าวันนึงเค้ามีอนาคตที่ดีมาก แล้วผมดันอยู่ที่เดิม มันก็ทำให้ผมดูแย่ แล้วก็ไม่คู่ควรกับเค้าเลย อีกอย่าง ก็คือ ผมเรียนอยู่ป.ตรีปี 2 เองคับ เค้าคือเด็กผู้ชายคนนึงที่เรียนอยู่ ม.6 แต่กำลังมีอนาคตที่ดีรออยู่เยอะแยะ
สุดท้าย ถ้าเกิดว่าเราได้คบกันจริงๆ พ่อแม่เค้าคงรับไม่ได้ ที่ลูกชายตัวเองไปคบกับผู้ชายคนอื่น แล้วที่บ้านผมก็ไม่ได้รู้ด้วยว่าผมเองเป็นเกย์
#ผมแอบชอบผู้ชายคับ ถ้าผมจะไปต่อแล้วถ้ามีเค้าอยู่ข้างๆ ผมก็อาจจะผ่านเรื่องทั้งหมดไปได้ด้วยดีก็ได้
ถ้าคุณอ่านมาถึงตรงนี้แล้ว ผมขอขอบคุณมากนะคับที่เข้ามาอ่านจนจบ แต่ผมคิดว่าเรื่องราวของผมยังไม่จบแค่นี้แน่คับ ไว้ผมจะมาเล่าต่อ