ทะเลาะกับสามี สามีไม่ติดต่อมาหาลูกกับเราเลย เกือบจะเดือนนึงแล้ว ไม่รู้จะไปต่อหรือพอแค่นี้ดีคะ

เรากับสามีแต่งงานกันมา มีลูก 1 คน เราทะเลาะกับสามีหลายๆครั้งจนเราทนกับคำพูดที่รุนแรงของเค้าไม่ไหว เค้าชอบไล่เรา และทุกครั้งที่ทะเลาะเค้าจะหาเรื่องออกจากบ้านไปแล้วกลับเข้ามาอีกทีคือ ตี 2 ตี 3 โดยไม่มีการติดต่อมาเลย เรื่องนี้เรารับไม่ได้จริงๆเคยขอแล้วว่าหากทะเลาะกันอย่าออกจากบ้าน. มันจะยิ่งทำให้เป็นปัญหา จนเราตัดสินใจเอาลูกกลับมาอยู่บ้านเรา เราคิดแค่ว่าห่างกันก่อนคงจะดี อยากให้เวลาสามีไปคิดทบทวนดูว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของเค้า และสิ่งที่เค้าต้องการสุดท้ายแล้วคืออะไร สังคม วงเหล้า หรือครอบครัว พอเราออกมา สามีก็ต่อว่าเราว่าเราเก่ง เรามั่นใจ ทะเลาะแล้วชอบเอาลูกไป แบบนั้นแบบนี้ ที่เราต้องเอาลูกมา เพราะไม่ใครเลี้ยงค่ะ ลูกติดเรามากเวลาจะนอนนี่เรื่องใหญ่เลย เราเลยต้องเอามาด้วย  ตอนนี้เป็นวันที่ 23 ที่เรากับสามีแยกกัน อยู่ โดยที่สามีก็ไม่เคยติดต่อเรามาเลย ไม่เคยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเรากับลูกเลย มีแต่แม่สะใภ้คอยเป็นสื่อกลางให้ตลอด ช่วงสงกรานต์เราคาดหวังว่าเค้าตะมาหาเรากับลูก แต่ปรากฏว่า เราไปเห็นถาพในเฟสว่าเค้าก็ออกไปชั้นลามีความสุขกับวงเหล้า เราเสียใจ เสียความรู้สึกมาก ช่วงวันหยุดเราต้องพาลูกไปเที่ยวไปกับครอบครัวอื่น  แต่เราก็พยายามเป็นแม่ที่เข้มแข็ง พยายามไม่แสดงออกให้ลูกเห็นว่าเราไม่โอเคร เพราะเราก็รู้คำตอบแล้วว่า ณ วันนี้สามีเรายังคิดไม่ได้ ยังไม่ได้ต้องการครอบครัว สิ่งที่เค้าต้องการคือสังคมและวงเหล้าและเค้าไม่พยายามที่จะมาเคลียปัญหากับเราหรือคุยให้อะไรมันดีขึ้น ให้แม่ของเค้ามาเป็นสื่อกลางให้ตลอด เวลาจะคุยกับลูกก็ใช้ให้แม่สะใภ้โทรให้เพื่อตะคุยกับลูก เค้าคุยกับลูกเค้าไม่คุยกับเราสักคำ หลังสงกรานต์เค้าก็มาหาลูก มาอยู่ได้ 3 ชม แล้วก็ไป ล่าสุด ใช้ให้พ่อกับแม่มารับเรากลับไป แต่ความรู้สึกเรามันไม่โอเครแล้วตอนนี้ มันรู้สึกแปลก รู้สึกห่าง กลับไปไม่รู้จะทำตัวยังไง เพราะเรากับสามีไม่ได้คุยกันเลย ไม่ได้เคลียปัญหาที่เกิดขึ้นเลย เราเกรงว่ากลับไปแล้วเราจะเจอสถานการณ์ตึงๆรึป่าว เพราะเวลาทะเลาะกันสามาจะทำเหมือนเราเป็นวิญญาณเลยค่ะ และที่สำคัญถ้าเค้าอยากให้เรากลับไ ปจริงๆ ทำไมเค้าไม่เป็นฝ่ายมาบอกเราเอง มารับเราเอง ทำไมต้องให้พ่อกับแม่ตัวเองมารับให้ ถ้าไม่ว่างก็บอกกับเราก็ได้ ทำไมต้องให้แม่สะใภ้มาพูดแทนทุกอย่าง เราเลยตัดสินใจบอกแม่สะใภ้ยังไม่กลับไป เพราะเรากับสามียังไม่ได้คุยกันเลย กลับไปแล้วจะอยู่สภาพไหนก็ยังไม่รู้เลย เราเลยยอมอยู่แบบนี้ดีกว่า สบายใจกว่าที่จะกลับไปเจอสถานการณ์ตึงๆ เครียดๆ เสียสุขภาพจิตค่ะ. ณ ตอนนี้สามีก็ยังไม่พยายามที่จะคุยกับเราและทำ ทุกอย่างให้มันดีขึ้น เราเลยคิดว่าเราจะปล่อยให้เค้าตัดสินใจเอาค่ะ เอาความรู้สึกเค้าจริงๆ ไม่ใช่ให้คนนั้นคนนี้มาพูดแทนให้ แต่เวลายิ่งนานวันก็ยิ่งทำให้เราเริ่มรู้สึกแปลกกับเค้าขึ้นเลื่อยๆ เหมือนว่าตัวเราก้เริ่มอยู่ได้แล้ว แต่มันอาจเหมาสมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกค่ะ แต่เราก็ให้เวลาเค้าตามความสมควร มีใครเคยเจอแบบนี้บ้างคะ ทำยังไงต่อคะ แล้วจะจัดการกะคนแบบนี้ยังไงดีคะ