ทำไมการละสักกายทิฏฐิถึงง่ายกว่าการละกามครับ(สังโยชน์10)

คือเข้าใจว่าการละตัวตนของตนเป็นเรื่องยากมากและเป็นแก่นแท้เลย

แถมกามราคะมันก็ต้องอาศัยอยู่บนความรู้สึกว่าเป็นตัวตนของตนนี่ครับ

หรือสักกายทิฏฐิเป็นแค่เรื่องของความคิดความเชื่อความเข้าใจเฉยๆยังไม่ถึงระดับเห็นผลของการปฏิบัติ

พระโสดาบันก็เลยยังเสพกามได้??