ขอบคุณ Twice ที่ทำให้ชีวิตของผมในแต่ละวันสดใสขึ้น :)

ของผมอายุก็เลข 3 แล้วชีวิตจำเจน่าเบื่อ แต่ก่อนระยะเวลาประมาณช่วง 5 ปี ผมใช้ชีวิตเสเพลมาก คือ ทำงาน พอเลิกงานเข้ายิม เสร็จตอนเย็นผมเที่ยวกลางคืน ผมเที่ยวเกือบทุกวันอารมณ์แบบเดือนๆนึงไม่ได้ไปเที่ยวแค่ 3-4 วัน เป็นแบบนี้อยู่ 4-5 ปี ปกติเวลาผมนั่งทำงานผมจะเปิดเพลงทิ้งไว้ตลอดส่วนตัวผมชอบฟังเพลงครับ จะเปิด youtube รันไว้ผมฟังทั้ง K และ J ผมก็ปล่อยให้เพลงมันรันวนไปงั้นแหละตลอดเวลาทำงาน ฟังเพลง mv ชื่อเพลงศิลปินไม่รู้หลอกครับไครเป็นไครเพราะไม่ได้ดูฟังอย่างเดียวถ้าเจอเพลงไหนใหม่ๆ ที่ฟังรู้สึกชอบผมจะ หันไปอีกจอละกดเล่นซ้ำอีกซักรอบสองรอบละปล่อยรันต่อ จนวันนึงเพลงวนมาเจอ Knock knock ผมจำได้ดีเลยวันนั้นผมฟังแล้วจริตผมมันแตกซ่านมากคือชอบมาก หันไปกดเล่นซ้ำอยู่แบบนั้น จนผมต้อง loop เลยผมฟังอยู่เพลงเดียวมา 3-4 วันได้อยู่ทั้งวัน จากนั้นผมเลยตัดสินใจเริ่มค้นประวัติวงนี้ดู บอกไว้ก่อนว่าไม่เคยเป็นติ่งวิ่งไหนเลยแต่ฟังเพลง มาตลอดตั้งแต่สมัยเรียน ติ่งวงแรก ต้องย้อนไปสมัย x japan โน้นเลย พอคิดจะเริ่มสืบค้นประวัติเข้าไปดู ทำไมมันมีอยู่ แค่ 4 เพลงเองวะ ก็เลยลองฟังทุกเพลงละแบบเฮ้ยชอบมาก ก็เลยเริ่มติดตามแบบจริงๆจัง แต่ชีวิตก็ยังเสเพลเช่นเดิมครับ อยู่ข้างนอกเราเป็นอีกคนกลับบ้านเรานั่งฟังเพลงเด็กๆ ตามข่าวเด็กๆจากมุมมืดคือเป็นวันซ์ในเงานานมากเนื่องจาก สังคมรอบตัวงานที่ทำมันไม่เอื่อต่อการให้เค้ารู้ว่าเราชอบอะไรเท่าไหร เคยครับแรกๆแชร์อะไรมาหรือเม้นอะไรตามเพจ เจอแคปส่งให้เพื่อนคนรู้จักไปทั่วเลยครับ ผมเลยเข็ดละแบบหลบเงาดีกว่า จนวันนึงจุดเปลี่ยนมันมาคือผมไปเที่ยวครับอันนี้ ตัวอย่างไม่ดี ดื่มละขับเกิดอุบัติเหตุรถชนกับรถเก็บขยะรถพังยับเยินดีที่รอดมาได้ พอผมหายก็ยังเที่ยวอยู่ครับทั้งที่เจ็บไม่หายดี แต่ผมเข้ายิมไม่ได้เพราะเจ็บพอไม่ได้ไปนานก็แต่ปล่อยตัวครับ จากคนเข้ายิมตลอดหุ่นดีๆ เป็นเทรนเนอร์ให้น้องๆเพื่อนๆนับ 10 คน จนตอนนั้นน้ำหนักผมขึ้นทะลุ 100 กก คือ หมดสภาพเลยครับตอนนั้นคิดแค่ว่า ช่างมันเหอะปลงนิดๆ ไครเจอผมนี่ร้องกันหมดจำไม่ได้กัน น้องที่ผมเป็นคนสอนที่ยิมอ้อนวอนผมให้ผมกลับไปเล่นผมก็ผลัดเค้าไปอยู่แบบนั้นไม่ไปคือ ผมตอนนั้นเรียกว่าหมดพลังใจไปละ จนวันที่ประกาศวันคอนปีที่แล้ว ผมอยากไปดูมากอยากเจอเด็กๆมาก เชื่อไหมครับ ว่าพอรู้กำหนดวันคอน ที่จะมาไทยผมลุกขึ้นวันนั้นแบบไม่มีเหตุผลเลยครับเย็นปุบผมไปออกกำลังกายวันนั้นเลยครับ เพราะเพียงคิดว่าอยากเจอเด็กๆ ท้อมากครับแรกๆ คือ นน ตัวเราเยอะวิ่งก็ไม่ไหวเหมือนแต่ก่อน ต้องบอกก่อนสมัยก่อนผมวิ่งเกือบทุกวันวันละ 10 กม ขึ้น แล้วพอกลับมาตอนอ้วน มันวิ่งๆเดินๆผมท้อมากครับ เล่นเวทก็ยกไม่ค่อยจะไหวจากคนที่สมัยก่อนบ้าพลังสุดๆ ท้อใจมากแต่ได้เด็กเป็นแรงผลักดัน บอกก่อนผมฟังเพลงของเด็ก ตลอดเวลาที่ไปออกกำลังกายครับมันทำให้ผมมีแรงมีพลังขึ้นมามากจริงๆ ผมฟังทุกเพลงในทุกอัลบั้มครับ เหมือนไม่เกี่ยวแต่มันเกี่ยวนะ เพราะวันไหนผมลืมชาตแบตหูฟังละมันหมดละหว่างออกกำลังกายอยู่ ผมกลับบ้านเลยทันที เหมือนมันขาดอะไรไป ผมไม่มีกระจิตกะจิตกะใจจะวิ่งต่อ คืออยู่ๆผมเป็นแบบนี้น้องผมมันก็งง ว่าเพราะอะไรทำไมอยู่เราถึงเปลี่ยนไป หันมาออกกำลังกาย เลิกเที่ยว มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง สุดท้ายปีก่อนผมก็พลาดครับไม่ได้ไปคอน เพราะติดงาน แต่ต้องบอกว่าถึงผมจะพลาดแต่บอกเลยว่า twice เปลี่ยนชีวิตให้ผมพอสมควร ทำให้คนที่พลังใจในชีวิตตกต่ำกลับมามีแรงฮึดสู้อีกครับ ผมจึงไม่แปลกตัวเองทำไมผมถึงรักและเอนดูเด็กๆพวกนี้เหลือเกิน ผมเริ่มออกจากเงาแล้วหลังๆ เพราะมีน้องที่ญี่ปุ่นบังเอิญคุยกับผมผ่านโปรแกรมละเค้าได้ยินเพลงพอดี เค้าเลยชวนผมคุยเรื่อง twice เพราะเค้าชอบมากเหมือนกันไม่คิดว่าคนอย่างผมจะชอบอะไรแบบนี้ ผมมีความสุขมากที่ได้คุยกับคนอื่นๆในเรื่องนี้เพราะตลอดเวลา ที่ผ่านมาผมไม่เคยได้คุยเรื่องนี้กับไครเลย ยอมรับอึดอัดมาก น้องผมก็แนะนำให้ผมตามโน้นนี่นั้นตามเพจต่าง บ้านต่างๆ ผมก็ทำตามทุกวันนี้ก็เริ่ม โพสแชร์ต่างๆแล้วครับ มีคนพูดคุยเพิ่มขึ้นก็รู้สึกดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ถ้ามีข่าวเตือนมาเกี่ยวกับ twice ผมจะหยุดทุกกิจกรรมแล้วไปอ่านก่อนตลอด จนล่าสุดคอนที่ถึงนี่ประกาศออกมานี้ผมตั้งใจละว่ายังไงครั้งนี้ผมต้องไปให้ได้ต้องไม่พลาดอีกแล้ว น้องของผมคือไม่ใช้น้องแท้ๆหลอกครับ เป็นรุ่นน้องที่สนิทกันบอกผมว่าจะไปด้วย ไม่ใช่เค้าชอบ twice นะครับแถมน้องผมไม่ได้ชอบฟัง kpop เท่าไหรด้วยเค้าอยากไปเพียงเพราะเค้าอยากมาดูอยากเห็น ว่า twice มันมีดีอะไรวะทำไมถึงทำให้คนอย่างผมเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ แล้วเจอกันวันคอนนะครับ

ปล. อาจจะยาวซักหน่อยแต่ผมแค่อยากแบ่งบันประสบการณ์ดีๆที่เกิดขึ้นเท่านั้นแหละครับ ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบ 😊