รักกันมาอยู่ดีๆ ตั้ง6ปี มาวันนี้เธอพาใครก็ไม่รู้มาแทนฉัน
ผมจะมาเล่าเรื่องราวความรักชองผมกับ ผญ คนหนึ่ง ซักเราคบกันมาตั้งแต่เรียน มหาลัย แต่เราอยู่กันคนมหาลัย
ต่างคนก็ต่างหางานทำในสายวิชา ของตัวเอง แต่เราก็ยังอยู่ด้วยกันซักพักหนึ่ง
แล้วเมื่อถึงสิ่ง ที่ ผช ไทย ทุกคนต้องเจอ ก็คือการคัดเลือกทหาร
ตัวผมตัดสินใจที่จะสมัคร เป็นทหาร สังกัด ทอ. เพราะว่า แฟนผมทำงานอยู่ไม่ไกลมาก จากที่ประจำการ
ช่วงที่เป็นทหารใหม่ เรารักกันดีมาก ไม่ได้เจอกัน กว่าจะได้ใช้โทรศัพย์ก็ ห่างกันไปเกิบ3เดือน
แต่เรา ก็ผ่านช่วงเวลานั้นไปได้ ด้วยดี คลบกำหนด 6เดือนผมปลดประจำการ ผมก็ หางานที่ ที่แถวๆ
ที่ใกล้ๆ กับที่พักของแฟน ผมก็ทำอยู่ ประมาณ4 เดือน ในช่วงนี้ตัวเราแทบจะติดกัน ใช้ชีวิต ด้วยกันจริงๆ
เช้าเจอ เย็นเลิกงาน ก็เจอ มันทำให้ผมยิ่งรักเค้ามากขึ้นทุกๆ วัน
ผมชอบแกล้งเธอ มาก ๆ เธอชอบโมโหไส่ผมตลอด แล้วจุดพีคของเรื่องก็เริ่มขึ้น
ผมตัดสินใจ ย้ายที่ทำงานกลับทำที่ใกล้ๆ บ้าน เพราะหวังว่าจะลดค่าใช้จ่าย โดยการปล่อยให้เธออยู่เพียงคนเดียว
มันทำให้ความรักของเธอ ที่มีให้กับผม เริ่มลดน้อยลงไปทีละ นิด แต่ในช่วงขณะที่ไม่ได้อยู่ด้วยด้วย
ผมใช้เวลาวัน หยุดเสาร์-อาทิตย์ มาหาเธอตลอด ซึ่งมันคงไม่เพียงพอ สำหรับเธอ
ด้วยหน้าที่ของเธอๆ ด้วยความเป็นครูเอกชน ก็เริ่มเข้าเรียนวิชาชีพครูเพิ่ม ในวันหยุดที่ มหาลัย
จนทำให้เวลาที่เราได้เจอ กันจึงเหลือแค่ วันเสาร์ตอนเย็นๆ กับวันอาทิตย์
ทำให้เธอได้ พบเพื่อน พอคนใหม่ๆ ที่เข้ามาในชีวิต เธอ จนทำให้ความรู้สึกของสองเรา เริ่มจะจางลงไปเลื่อยๆ
แต่ในช่วงนั้น ทุกอย่างยังดูปกติๆ มากๆ เรายังคงรักกัน (เราคิดคนเดียวหรือป่าวไม่รู้นะ) ยิ่งเวลานานเข้า แฟนเราก็เริ่ม
ทำตัวเหินห่าง คุยกันน้อยลง ถามคำตอบคำ เวลานอนก็ไม่เคยแม้แต่จะกอด หรือถูกเนื้อ ต้องตัวกันเลย
เธอ พูดแต่เพียงว่าเธอเหนื่อย งานเยอะ โอเคในเมื่อเธอพูดแบบนั้น ผมก็ เข้าใจ สุดท้ายในช่วง ปลายๆ กันยาปีที่แล้วผม
เผอิญสอบ บรรจุราชการแถวๆ ดอนเมืองได้ ผมเลยได้กลับมาใช้ชีวิต ด้วยกันอีกครั้ง
แต่กลับมาคราวนี้มันไม่เหมือนเดิม อีก แล้ว เธอ เย็น ชา มากขึ้น ไม่สนใจ เราเหมือนก่อน ไม่พูดไม่จา
เวลาโทรหาคำแรกที่ได้ยิน คือ มีไร ว่าไง ผมอยู่ด้วยได้ซักระยะหนึ่ง เธอขอให้ผมย้ายที่อยู่ ด้วยเหตุผลที่ว่า
เธอจะอ่านหนังสือ เตรียมสอบ บรรจุ ทีแรกผมก็ งง ๆ บอกผมแค่เพียงเวลาผมอยู่ เธอไม่มีสมาธิ
อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง ด้วยเหตุผลนี้ผมก็เลย ย้ายออกมา แต่เราก็ยังโทรคุยกันอยู่ แต่ก็อย่างที่บอก ถามคำตอบคำ
ในระหว่างที่เราแยกกันอยู่ ช่วงต้นๆ กลางๆกุมภา ประมาณวาเลนไทน์ พอดี ผมก็ถามมันช่างจะไม่เวิร์คแล้ว
ทำไมต้องเป็นแบบ นี้ ทำไมเราคุยกันน้อยลง มีอะไร ทำไมเราไม่พูดกันตรงๆ เราคบกันมาตลอดระยะเวลา เกิบๆ 6ปี
แล้วเธอก็พูดคำหนึ่งขึ้นมา ....ว่าเธอมีคนใหม่.... ซึ่งผมก็ไม่เคยเชื่อนะ เพราะตลอดเวลาเกิบๆ6ปี เธอไม่เคยเป็นคนแบบนี้เลย
เรื่อง ผช เธอไม่เคยทำให้ผมต้องคิดมาก ผมเข้าใจว่า เธอคงอำเรา อยู่ มาวันหนึ่งผมจะต้องใช้ของบางอย่าง ที่อยู่ห้องเธอ
ด้วยความคิดถึง+กับความที่ไม่ได้เจอกันนานมากๆ ผมตัดสินใจขับรถเข้าไป ที่ห้อง ทั้งๆ ที่ไม่ได้โทรบอกโทร
ผมมีคีร์ สำหรับเข้า หอ ผมไปเคาะที่ห้อง ก๊อกๆ ๆ ๆ ยังไม่เปิด เธอเปิดผ้าม่านตรงหน้าต่างออกมา ดู แล้วถามว่า มาทำไม
.........ผมก็อ่อ คิดถึงอะ จะมาเอาของด้วย แต่ในขณะที่เธอเปิดอยู่นั้น ผมเหลิบไป เห็น ผช คือใครก็ไม่รู้ อยู่ในห้องเธอ
นาที นั้นเข่าผมทรุดลงกับพื้น ผมพยายามควบคุมสติ แล้วขอเข้าไปในห้อง แล้วถามว่า อะไรเป็นอย่างไง
เธอก็บอกกับผม ว่าก็นั้นแหละ...รู้ๆ อยู่ ผมก็ได้แต่กำหมัดเอาไว้ ความรู้สึกตอนนั้น เหมือนหัวใจจะพัง
น้ำตาคลอ ระยะเวลาที่เราไม่อยู่ไม่ถึงเดือนดูเธอทำ ผมก็เลยถามไป ว่าคุบกันแล้วคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่
"คำตอบคือ ก่อนที่ผมจะกลับมาอยู่ด้วยกันครั้งล่าสุด ง่ายเน๊อะความรัก
เป็นคนที่มหาลัย เค้าค่อยช่วยเหลือเวลาอยู่ที่มหาลัย ช่วยทำงานบ้าง จนมันเกิดความรู้สึกดีๆ ต่อกัน
ซึ่งตอนนั้น ผมเหมือนเป็นส่วนเกิน ผมก็ได้แต่ตอบโอเค ผมเข้าใจ แล้วผมก็กลับออกมา
มานอนร้องไห้คนเดียวที่ห้องผม ผมก็ถามตัวเองตลอดเวลา ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันไม่ได้สร้างความมั่นใจ ความหนักเเน่น ให้กับเธอเลย
ผมคงต้องโทษตัวเอง ที่ละเลยปล่อยให้เธอต้องใช้ชีวิตคนเดียว แล้วเธอก็โทรมาหาผม หลังจากผมกลับได้ไม่นาน ว่าเธอยังรักผม นะ
แต่ขอเวลาหน่อย ผมก็คิดในใจนะเวลาสนตรีนอะไร แต่ผมก็ต้องตอบไปว่า เออ
จริงๆ แล้วผมก็ยังรักเธออยู่นะ ถึงแม้เธอจะทำกับใจผมขนาดนี้ หัวใจมันแทบพัง
................................................................ผมคงทำได้แค่รอ ..... แล้วก็รอ ต่อไป
................................ไม่รู้มันจะนานหรือป่าวเราก็ไม่สามารถตอบได้
******สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกๆ คนที่เสียเวลาเข้ามาอ่าน
***ขอให้เค้ามีความสุข
*ผมเสียใจ #ช่างแมง /////
รักกันมาอยู่ดีๆ ตั้ง6ปี มาวันนี้เธอพาใครก็ไม่รู้มาแทนฉัน
ผมจะมาเล่าเรื่องราวความรักชองผมกับ ผญ คนหนึ่ง ซักเราคบกันมาตั้งแต่เรียน มหาลัย แต่เราอยู่กันคนมหาลัย
ต่างคนก็ต่างหางานทำในสายวิชา ของตัวเอง แต่เราก็ยังอยู่ด้วยกันซักพักหนึ่ง
แล้วเมื่อถึงสิ่ง ที่ ผช ไทย ทุกคนต้องเจอ ก็คือการคัดเลือกทหาร
ตัวผมตัดสินใจที่จะสมัคร เป็นทหาร สังกัด ทอ. เพราะว่า แฟนผมทำงานอยู่ไม่ไกลมาก จากที่ประจำการ
ช่วงที่เป็นทหารใหม่ เรารักกันดีมาก ไม่ได้เจอกัน กว่าจะได้ใช้โทรศัพย์ก็ ห่างกันไปเกิบ3เดือน
แต่เรา ก็ผ่านช่วงเวลานั้นไปได้ ด้วยดี คลบกำหนด 6เดือนผมปลดประจำการ ผมก็ หางานที่ ที่แถวๆ
ที่ใกล้ๆ กับที่พักของแฟน ผมก็ทำอยู่ ประมาณ4 เดือน ในช่วงนี้ตัวเราแทบจะติดกัน ใช้ชีวิต ด้วยกันจริงๆ
เช้าเจอ เย็นเลิกงาน ก็เจอ มันทำให้ผมยิ่งรักเค้ามากขึ้นทุกๆ วัน
ผมชอบแกล้งเธอ มาก ๆ เธอชอบโมโหไส่ผมตลอด แล้วจุดพีคของเรื่องก็เริ่มขึ้น
ผมตัดสินใจ ย้ายที่ทำงานกลับทำที่ใกล้ๆ บ้าน เพราะหวังว่าจะลดค่าใช้จ่าย โดยการปล่อยให้เธออยู่เพียงคนเดียว
มันทำให้ความรักของเธอ ที่มีให้กับผม เริ่มลดน้อยลงไปทีละ นิด แต่ในช่วงขณะที่ไม่ได้อยู่ด้วยด้วย
ผมใช้เวลาวัน หยุดเสาร์-อาทิตย์ มาหาเธอตลอด ซึ่งมันคงไม่เพียงพอ สำหรับเธอ
ด้วยหน้าที่ของเธอๆ ด้วยความเป็นครูเอกชน ก็เริ่มเข้าเรียนวิชาชีพครูเพิ่ม ในวันหยุดที่ มหาลัย
จนทำให้เวลาที่เราได้เจอ กันจึงเหลือแค่ วันเสาร์ตอนเย็นๆ กับวันอาทิตย์
ทำให้เธอได้ พบเพื่อน พอคนใหม่ๆ ที่เข้ามาในชีวิต เธอ จนทำให้ความรู้สึกของสองเรา เริ่มจะจางลงไปเลื่อยๆ
แต่ในช่วงนั้น ทุกอย่างยังดูปกติๆ มากๆ เรายังคงรักกัน (เราคิดคนเดียวหรือป่าวไม่รู้นะ) ยิ่งเวลานานเข้า แฟนเราก็เริ่ม
ทำตัวเหินห่าง คุยกันน้อยลง ถามคำตอบคำ เวลานอนก็ไม่เคยแม้แต่จะกอด หรือถูกเนื้อ ต้องตัวกันเลย
เธอ พูดแต่เพียงว่าเธอเหนื่อย งานเยอะ โอเคในเมื่อเธอพูดแบบนั้น ผมก็ เข้าใจ สุดท้ายในช่วง ปลายๆ กันยาปีที่แล้วผม
เผอิญสอบ บรรจุราชการแถวๆ ดอนเมืองได้ ผมเลยได้กลับมาใช้ชีวิต ด้วยกันอีกครั้ง
แต่กลับมาคราวนี้มันไม่เหมือนเดิม อีก แล้ว เธอ เย็น ชา มากขึ้น ไม่สนใจ เราเหมือนก่อน ไม่พูดไม่จา
เวลาโทรหาคำแรกที่ได้ยิน คือ มีไร ว่าไง ผมอยู่ด้วยได้ซักระยะหนึ่ง เธอขอให้ผมย้ายที่อยู่ ด้วยเหตุผลที่ว่า
เธอจะอ่านหนังสือ เตรียมสอบ บรรจุ ทีแรกผมก็ งง ๆ บอกผมแค่เพียงเวลาผมอยู่ เธอไม่มีสมาธิ
อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง ด้วยเหตุผลนี้ผมก็เลย ย้ายออกมา แต่เราก็ยังโทรคุยกันอยู่ แต่ก็อย่างที่บอก ถามคำตอบคำ
ในระหว่างที่เราแยกกันอยู่ ช่วงต้นๆ กลางๆกุมภา ประมาณวาเลนไทน์ พอดี ผมก็ถามมันช่างจะไม่เวิร์คแล้ว
ทำไมต้องเป็นแบบ นี้ ทำไมเราคุยกันน้อยลง มีอะไร ทำไมเราไม่พูดกันตรงๆ เราคบกันมาตลอดระยะเวลา เกิบๆ 6ปี
แล้วเธอก็พูดคำหนึ่งขึ้นมา ....ว่าเธอมีคนใหม่.... ซึ่งผมก็ไม่เคยเชื่อนะ เพราะตลอดเวลาเกิบๆ6ปี เธอไม่เคยเป็นคนแบบนี้เลย
เรื่อง ผช เธอไม่เคยทำให้ผมต้องคิดมาก ผมเข้าใจว่า เธอคงอำเรา อยู่ มาวันหนึ่งผมจะต้องใช้ของบางอย่าง ที่อยู่ห้องเธอ
ด้วยความคิดถึง+กับความที่ไม่ได้เจอกันนานมากๆ ผมตัดสินใจขับรถเข้าไป ที่ห้อง ทั้งๆ ที่ไม่ได้โทรบอกโทร
ผมมีคีร์ สำหรับเข้า หอ ผมไปเคาะที่ห้อง ก๊อกๆ ๆ ๆ ยังไม่เปิด เธอเปิดผ้าม่านตรงหน้าต่างออกมา ดู แล้วถามว่า มาทำไม
.........ผมก็อ่อ คิดถึงอะ จะมาเอาของด้วย แต่ในขณะที่เธอเปิดอยู่นั้น ผมเหลิบไป เห็น ผช คือใครก็ไม่รู้ อยู่ในห้องเธอ
นาที นั้นเข่าผมทรุดลงกับพื้น ผมพยายามควบคุมสติ แล้วขอเข้าไปในห้อง แล้วถามว่า อะไรเป็นอย่างไง
เธอก็บอกกับผม ว่าก็นั้นแหละ...รู้ๆ อยู่ ผมก็ได้แต่กำหมัดเอาไว้ ความรู้สึกตอนนั้น เหมือนหัวใจจะพัง
น้ำตาคลอ ระยะเวลาที่เราไม่อยู่ไม่ถึงเดือนดูเธอทำ ผมก็เลยถามไป ว่าคุบกันแล้วคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่
"คำตอบคือ ก่อนที่ผมจะกลับมาอยู่ด้วยกันครั้งล่าสุด ง่ายเน๊อะความรัก
เป็นคนที่มหาลัย เค้าค่อยช่วยเหลือเวลาอยู่ที่มหาลัย ช่วยทำงานบ้าง จนมันเกิดความรู้สึกดีๆ ต่อกัน
ซึ่งตอนนั้น ผมเหมือนเป็นส่วนเกิน ผมก็ได้แต่ตอบโอเค ผมเข้าใจ แล้วผมก็กลับออกมา
มานอนร้องไห้คนเดียวที่ห้องผม ผมก็ถามตัวเองตลอดเวลา ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันไม่ได้สร้างความมั่นใจ ความหนักเเน่น ให้กับเธอเลย
ผมคงต้องโทษตัวเอง ที่ละเลยปล่อยให้เธอต้องใช้ชีวิตคนเดียว แล้วเธอก็โทรมาหาผม หลังจากผมกลับได้ไม่นาน ว่าเธอยังรักผม นะ
แต่ขอเวลาหน่อย ผมก็คิดในใจนะเวลาสนตรีนอะไร แต่ผมก็ต้องตอบไปว่า เออ
จริงๆ แล้วผมก็ยังรักเธออยู่นะ ถึงแม้เธอจะทำกับใจผมขนาดนี้ หัวใจมันแทบพัง
................................................................ผมคงทำได้แค่รอ ..... แล้วก็รอ ต่อไป
................................ไม่รู้มันจะนานหรือป่าวเราก็ไม่สามารถตอบได้
******สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกๆ คนที่เสียเวลาเข้ามาอ่าน
***ขอให้เค้ามีความสุข
*ผมเสียใจ #ช่างแมง /////