สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ อาจเขียนหรือเรียบเรียงไม่ดีเท่าไหร่
ไม่เคยคิดเลยค่ะ ว่าจะสมัครพันทิปมาระบายสอบถามอะไรแบบนี้
แต่เนื่องจากความอึดอัดที่อยู่ในใจไม่รู้จะพูดกับใคร เลยเลือกที่จะมาที่นี่ค่ะ
ก่อนอื่นนะคะ เราคบกับแฟนมาประมาณสองปีค่ะ ตอนคบกันเขาก็ดีกับเราอยู่ค่ะ เนื่องจากลายเขายังไม่ออก
อยู่ๆวันนึงเราเกิดท้อง เขาก็เลยให้พ่อแม่มาสู่ขอตามประเพณี
ตอนที่ท้องเราก็ยังทำงานอยู่นะคะ แต่เป็นการทำงานอยู่คนเดียวค่ะ เพราะเขาไม่ได้ทำงาน และไม่คิดที่จะหางานทำ
เราเช่าหออยู่ค่ะ ห่างจากที่ทำงานเกือบสิบโล
โดยค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราออกคนเดียว
เราขับมอไซต์ไปทำงานคนเดียวทุกวัน บางวันเลิกดึกๆสามทุ่มกว่าก็ต้องกลับคนเดียว (ปล.สามทุ่มบ้านอกเราคือดึกแล้วค่ะ)
บางวันฝนตกหนักเราก็ต้องกลับเองทั้งที่เขามีรถยนต์ แต่เขาไม่มารับโดยอ้างว่าไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่
ท้องโตๆก็ต้องไปฝากท้องเองคนเดียวตลอด เห็นคนอื่นที่สามีเขาพาไปบางทีก็ได้แต่อิจฉาค่ะ
และก็เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆจนวันนึงเราเกิดภาวะน้ำคร่ำรั่วตอน 35 w ค่ะ
เนื่องจากขับมอไซต์เยอะ ได้รับแรงกระแทกบ่อยและเดินบ่อย เพราะที่ทำงานต้องเดินตลอด
ทำให้เราต้องลาคลอดก่อนกำหนด แต่ยังไม่ได้คลอดนะคะ หมอให้ระงับไว้ก่อน
เราก็พักไปจนคลอดค่ะ
วันคลอดแม่เรามาดูค่ะ เขาก็อยู่.....แต่ดึกๆกลับออกไปเที่ยวหาเพื่อน
มันเป็นอะไรที่ประใจเรามากกกกกกกกกก คลอดลูกแทนที่จะอยู่ดูลูก
จนเราออกจากโรงพยาบาลเราก็กลับไปอยู่บ้านเขาก่อนค่ะ เนื่องจากหมอนัดเรากับลูก อีกอย่างบ้านเขาอยู่ใกล้โรงพยาบาลกว่าบ้านเรา
เราคลอดได้หกวันเขาก็ได้งานค่ะ เพราะพ่อเขาฝากให้
ตลอดเวลาที่อยู่บ้านเขาเราอึดอัดใจมาก อยากกินอะไรก็ห้าม ทั้งที่เป็นของมีประโยชน์
เราจึงอยากกลับบ้านเรามาก ทุกวันๆที่เขาไปทำงานเราจะรอคอย
รอว่าเขาเลิกงานมาคงช่วยเราดูลูกบ้าง แต่เปล่าเลยค่ะ เขาออกไปกินเหล้าที่บ้านข้างๆ
จนถึงวันที่หมอนัดลุกเรา จุดนี้แหละค่ะที่มันทำให้ใจเราเปลี่ยนและจำมาถึงทุกวันนี้
คงเข้าใจนะคะว่าคนเพิ่งคลอดจะเซ้นซิทีฟมาก
ลุกเราหมอนัดไปตรวจตัวเหลืองค่ะ ผลตรวจเลือดออกมาคือลูกเราตัวเหลืองค่ะ
หมอเลยให้นอนส่องไฟจนกว่าค่าเหลืองจะลด
รู้มั้ยคะ ว่าเราต้องไปนั่งเฝ้าลูกหน้าตู้ส่องคนเดียว ทั้งวันทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอน น้ำก็ไม่ได้อาบเพราะไม่มีคนมาเปลี่ยน
พออีกวันเขามาดูลูก สิ่งที่เขาทำคือมานอนค่ะ เขาก็เอาแต่บ่นๆว่าเหนื่อย โดยไม่ถามเราสักคำว่าเหนื่อยไหม กินข้าวหรือยัง
มิหนำซ้ำเขาใช้ให้เราไปหาข้าวให้เขากินค่ะ พอเรามาช้าก็ว่าเราอืดอาดยืดยาด
พอกลางคืนเราปลุกเขาเพื่อให้ตื่นมาช่วยดูลูกบ้าง
เขาหงุดหงิดค่ะ แล้วก็พูดใส่เราว่าไม่น่ามาเลย มาก็ไม่ได้นอน
เรานี่น้ำตาตกค่ะเรานี่ไม่ได้นอนมาสองวันสองคืนแล้ว ทำไมเขาไม่เห็นใจเราบ้าง
เราจึงตัดสินใจจะกลับบ้านค่ะ
..........เดี๋ยวมาต่อนะคะ
ขอวิธีเลิกกับสามีแบบนี้ทีค่ะ
ไม่เคยคิดเลยค่ะ ว่าจะสมัครพันทิปมาระบายสอบถามอะไรแบบนี้
แต่เนื่องจากความอึดอัดที่อยู่ในใจไม่รู้จะพูดกับใคร เลยเลือกที่จะมาที่นี่ค่ะ
ก่อนอื่นนะคะ เราคบกับแฟนมาประมาณสองปีค่ะ ตอนคบกันเขาก็ดีกับเราอยู่ค่ะ เนื่องจากลายเขายังไม่ออก
อยู่ๆวันนึงเราเกิดท้อง เขาก็เลยให้พ่อแม่มาสู่ขอตามประเพณี
ตอนที่ท้องเราก็ยังทำงานอยู่นะคะ แต่เป็นการทำงานอยู่คนเดียวค่ะ เพราะเขาไม่ได้ทำงาน และไม่คิดที่จะหางานทำ
เราเช่าหออยู่ค่ะ ห่างจากที่ทำงานเกือบสิบโล
โดยค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราออกคนเดียว
เราขับมอไซต์ไปทำงานคนเดียวทุกวัน บางวันเลิกดึกๆสามทุ่มกว่าก็ต้องกลับคนเดียว (ปล.สามทุ่มบ้านอกเราคือดึกแล้วค่ะ)
บางวันฝนตกหนักเราก็ต้องกลับเองทั้งที่เขามีรถยนต์ แต่เขาไม่มารับโดยอ้างว่าไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่
ท้องโตๆก็ต้องไปฝากท้องเองคนเดียวตลอด เห็นคนอื่นที่สามีเขาพาไปบางทีก็ได้แต่อิจฉาค่ะ
และก็เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆจนวันนึงเราเกิดภาวะน้ำคร่ำรั่วตอน 35 w ค่ะ
เนื่องจากขับมอไซต์เยอะ ได้รับแรงกระแทกบ่อยและเดินบ่อย เพราะที่ทำงานต้องเดินตลอด
ทำให้เราต้องลาคลอดก่อนกำหนด แต่ยังไม่ได้คลอดนะคะ หมอให้ระงับไว้ก่อน
เราก็พักไปจนคลอดค่ะ
วันคลอดแม่เรามาดูค่ะ เขาก็อยู่.....แต่ดึกๆกลับออกไปเที่ยวหาเพื่อน
มันเป็นอะไรที่ประใจเรามากกกกกกกกกก คลอดลูกแทนที่จะอยู่ดูลูก
จนเราออกจากโรงพยาบาลเราก็กลับไปอยู่บ้านเขาก่อนค่ะ เนื่องจากหมอนัดเรากับลูก อีกอย่างบ้านเขาอยู่ใกล้โรงพยาบาลกว่าบ้านเรา
เราคลอดได้หกวันเขาก็ได้งานค่ะ เพราะพ่อเขาฝากให้
ตลอดเวลาที่อยู่บ้านเขาเราอึดอัดใจมาก อยากกินอะไรก็ห้าม ทั้งที่เป็นของมีประโยชน์
เราจึงอยากกลับบ้านเรามาก ทุกวันๆที่เขาไปทำงานเราจะรอคอย
รอว่าเขาเลิกงานมาคงช่วยเราดูลูกบ้าง แต่เปล่าเลยค่ะ เขาออกไปกินเหล้าที่บ้านข้างๆ
จนถึงวันที่หมอนัดลุกเรา จุดนี้แหละค่ะที่มันทำให้ใจเราเปลี่ยนและจำมาถึงทุกวันนี้
คงเข้าใจนะคะว่าคนเพิ่งคลอดจะเซ้นซิทีฟมาก
ลุกเราหมอนัดไปตรวจตัวเหลืองค่ะ ผลตรวจเลือดออกมาคือลูกเราตัวเหลืองค่ะ
หมอเลยให้นอนส่องไฟจนกว่าค่าเหลืองจะลด
รู้มั้ยคะ ว่าเราต้องไปนั่งเฝ้าลูกหน้าตู้ส่องคนเดียว ทั้งวันทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอน น้ำก็ไม่ได้อาบเพราะไม่มีคนมาเปลี่ยน
พออีกวันเขามาดูลูก สิ่งที่เขาทำคือมานอนค่ะ เขาก็เอาแต่บ่นๆว่าเหนื่อย โดยไม่ถามเราสักคำว่าเหนื่อยไหม กินข้าวหรือยัง
มิหนำซ้ำเขาใช้ให้เราไปหาข้าวให้เขากินค่ะ พอเรามาช้าก็ว่าเราอืดอาดยืดยาด
พอกลางคืนเราปลุกเขาเพื่อให้ตื่นมาช่วยดูลูกบ้าง
เขาหงุดหงิดค่ะ แล้วก็พูดใส่เราว่าไม่น่ามาเลย มาก็ไม่ได้นอน
เรานี่น้ำตาตกค่ะเรานี่ไม่ได้นอนมาสองวันสองคืนแล้ว ทำไมเขาไม่เห็นใจเราบ้าง
เราจึงตัดสินใจจะกลับบ้านค่ะ
..........เดี๋ยวมาต่อนะคะ