คือเราคบกับแฟนมา 5 ปี แรกๆเขาก็ดีนะ ดีหมดทุกอย่าง อะไรๆก็ดูลงตัว ปกติเราเป็นคนที่เบื่อง่าย ขี้เบื่อสุดๆแต่ทำไมถึงไม่เคยเบื่อเขาเลย ช่วง1-3ปีแรกก็ปกติดี มีไปเที่ยวด้วยกันบ้าง ดูหนังด้วยกันบ้าง กินข้าวด้วยกันบ้าง ดูแลเอาใจใส่ความรู้สึกเราอย่างดี และเราก็รู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับเขา แต่หลังๆช่วงปีที่ 4-5 ด้วยภาระแต่ละคนยิ่งมากขึ้น และไม่เหมือนกัน เขาโตกว่าเรา 4 ปี เขาอยู่มหาลัยช่วงปี3-4แล้วก็ใกล้จะจบแล้วแหละ ไหนจะมีฝึกงานอีกโปรเจคอีก และเรากำลังจะจบ ม.6 ด้วยความที่กำลังจะจบทั้งคู่ กำลังวุ่นวายเลยหละ ทำให้เราเกิดช่องว่างของกันและกันมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ในไลน์ก็ไม่ได้ทักมาคุยกัน โทรศัพท์ก็ไม่โทรหากัน ไม่ได้ไปเที่ยวกัน ไม่ได้ไปกินข้าวกัน แม้แต่อยู่ต่อหน้ายังไม่รู้จะคุยอะไรกันดี หลายคนอ่านแล้วอาจจะคิดว่าเขาคงยุ่งไม่ว่างติดเรียนใช่มั้ยหละ เขามีเวลาว่างนะแต่เขาก็จะชอบเอาเวลาว่างนั้นไป คอนเสิร์ตผู้หญิงน่ารักๆเป็นกลุ่ม และเราก็เป็นคนไม่ค่อยชอบไปในที่ๆคนเยอะๆแบบนั้น ทำให้ยิ่งเกิดช่องว่างมากขึ้นไปอีก แม้บ้านเราและเขาจะไม่ได้ไกลกันเลย แต่ก็ไม่ได้มาเจอกันเลย ช่วงแรกเราก็คิดนะเราขาดเขาไม่ได้แน่เลยเพราะเราเป็นคนขี้เหงาและอ่อนไหว แต่ด้วยเวลาที่ผ่านมาที่เราได้อยู่คนเดียวมากขึ้น และวันนึงเราก้ได้รู้และคิดได้ว่าสุดท้ายแล้วเราก็อยู่คนเดียวได้หนิ จนถึงวันนึงที่อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าจะเป็นวันเกิดเรา เราทักไปบอกเขาว่าเลิกกันเถอะ คือเราเหนื่อยแล้ว เหนื่อยจนไม่อยากจะเหนื่อยต่อไปแล้วด้วยความที่เราเด็กกว่าเราว่าความรักแบบนี้มันไม่ใช่สำหรับเราเราไม่ชอบอยู่คนเดียวแต่เขาก็สร้างช่องว่างไว้นานจนเราอยู่คนเดียวได้โดยไม่ได้รู้สึกว่ายังขาดเขาไม่ได้อีก เราตัดสินใจบอกเลิกเขาอย่างแน่วแน่มากไม่มีแม้แต่ความลังเล จนทุกวันนี้เรากับเขาก็เลิกกันมา 6-7 เดือนได้แล้วเราเลยอยากรู้ว่าเราผิดมั้ยที่เราบอกเลยเขาไปแบบนั้น จริงๆเราไม่ได้สนใจเขาแล้วแต่เราแค่สงสัยว่าแบบนี้มันผิดมั้ย
เราผิดมากมั้ยที่บอกเลิกเขา ???