เราอยากระบายความรู้สึก

คือเราคุยกับคนคนนึงอยู่มาปีนึงแล้วตอนนี้ปีกว่าแล้ว
เราถามเค้าบ่อยๆนะว่า เมื่อไหร่เราจะคบกัน เมื่อไหร่พี่จะขอหนูเป้นแฟน เมื่อไหร่ๆๆ พี่เค้าบอกเค้ายังไม่พร้อม เราคุยกันทุกเรื่องเลยนะ เรื่องครอบครัวเค้าครอบครัวเรา คุยกันทุกอย่างคุยกันสารพัด คุยแบบเปิดใจ เราคิดว่าเค้าคงรักเราบ้างแล้วแน่ๆเลย เราไว้ใจเค้ามากๆ เราคิดว่าเราคงได้เป้นแฟนกันแน่ๆ แต่ไม่เลย ไม่เคยจะได้ยินคำตอบนั้น เราบอกเค้าว่าเราจะถอยแล้วนะ  เราเหนื่อย เราท้อ เราไม่ไหวแล้ว เราบอกเค้าเพราะอยากให้เค้ารั้งเรา แต่เค้าไม่ได้รั้งเราไว้เลย เค้าบอกคนจะไปรั้งยังไงก็รั้งไม่อยู่ แต่เราอยากให้เค้ารั้ง เราเลยบอกไปว่า หนูไม่ได้จะให้พี่ปล่อยไปแบบนี้นะ หนูอยากให้พี่รั้งไว้ ผญบางคนเค้าแค่ขอให้รั้งเค้าก้ดีใจแล้ว เมื่อวานเราถามเค้าอีกว่า เมื่อไหร่เราจะเป็นแฟนกัน พี่เค้าบอกว่า พี่นึกว่าเราเข้าใจเรื่องนี้กันแล้วนะ พี่เค้าบอกว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะได้คบกัน เพราะเรายังไม่เคยเจอกัน เราก้บอกเค้าไปว่า เราเป็นโรคกลัวผชไง เราไม่ชอบสังคมที่คนเยอะๆ เราบอกเค้าทุกอย่าง เราก้นึกว่าเค้าจะเข้าใจกับสิ่งที่เราเป็น เพราะเรามีแฟนเราไม่เคยเจอกันเลยสักครั้ง เพราะเรากลัวจะโดนหลอก กลัวทุกๆอย่างที่จะเข้ามา เราเป้นคนเข้มแข็งนะ แต่จิตใจเราอ่อนแอ ตอนเด้กเราเจออะไรมาเยอะ เราเลยกลัวผช เราแค่อยากให้เขาเข้าใจ ท้ายที่สุดนี้ เราแค่ต่องการระบาย เราแค่ต้องการคนคอยรับฟัง เข้าใจเรา แต่ไม่เลย เราเคยบอกเรื่องเราไปแล้วทุกคนรู้ เราเลยเก้บเงียบไม่กล้าบอกใครอีก เราขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้เรานะ เราดีใจนะที่เราได้ปลดปล่อยความรู้สึก เราโล่งใจมากๆเลยหล่ะ