เรากำลังสบสนคะ
สับสนในความรู้สึกตัวเองคะ เรียกว่าฟุ้งซ่านมากๆ มันวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลาเลยคะ
ต้องเล่าก่อนว่าเราเป็นผู้หญิงคะ และเกิดไปชอบเพื่อนสนิทในกลุ่มของตัวเอง เป็นเพื่อนสนิทกันมากว่า
10 ปี แล้วคะ คุยกันทุกเรื่อง เล่าทุกๆอย่างให้กันฟัง จนวันนึงความรู้สึกมันเปลี่ยนไปคะ
เราชอบเขาแต่ไม่เคยบอกไป จนไม่นานมานี้คะ เพิ่งบอกเขาไป
เพราะคิดว่าเราจะได้สบายใจซะที มันอึดอัด พอบอกไปเขาก็ไม่ได้ออกห่างนะคะ แต่ความรู้สึกของเราทั้งสองคนไม่เหมือนเดิม
เหมือนอต่อกันไม่ติด เพราะเขาแสดงท่าทีออกมาว่า รู้สึกเหมือนกัน เหมือนกับว่ารอเราพูดคำนี้มานาน ซึ่งเขาบอกว่าทำไมเพิ่งมาบอก แต่เรานี่สิ
คือเตรียมใจไว้แล้ว ว่าบอกไปแล้วจะไม่คาดหวังอะไร จะถอยแล้ว ถอยแบบสุดๆ
ไม่อยากเสียเขาไป เรามันบ้า เหมือนมานั่งเสียดาย แล้วก็คิดวนไปวนมาอยู่ในหัวอย่างนี้
เราเริ่มพูดไม่ดีกะเขา เริ่มห่าง คือรักษาระยะห่างเพื่อทำใจ
กลายเป็นว่ามันหนักเข้าไปใหญ่ บางเขาเขาจะทักมาคุยกัน
บางครั้งเราก็ทักไปหาเขา ยอมรับว่าคิดถึงเขานะ
แต่พยายามไม่ทำแบบนั้นบ่อยกลัวใจตัวเอง เหนื่อยคะ
เหนื่อยกับใจตัวเองที่ทำไมไม่เข้มแข็ง เคยบอกกลับเขาไปแล้ว ว่าเราจะรักษาระยะห่าง ไม่อยากให้เขาเข้ามาล้ำเส้น
เหมือนกัดลิ้นตัวเองอะ อยากจะป้องกันตัวเอง
เพราะกลัวที่จะต้องกลับไปอยู่ในสถาณการณ์เดิมๆอีก
ถ้าเลือกได้ก็คงไม่อยากเจอหน้ากันแล้ว แต่เราเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน
มันต้องเจอกันตลอด เวลาเจอหน้ากันเรารู้สึกน้อยใจมาก เขาไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าพูด
ส่วนเราก็เป็น ตอนนี้กำลังทำใจคะ เมื่อไหร่จะเข้มแข็งซะที
เมื่อไหร่จะเลิกทักไปหาเขา คิดถึงเขา แอบไปส่องเฟสเขา เราคงต้องยอมใจร้าย
พูดทำร้ายจิตใจเขา พูดเตือนสติเขา เพราะไม่อยากให้เราทั้งสองคนมองหน้ากันไม่ติด
หรือเราควรใจเย็นกว่านี้ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น
เพื่อให้เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
คำว่า สายไป วนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลาเลยคะ
สับสนในความรู้สึกตัวเองคะ เรียกว่าฟุ้งซ่านมากๆ มันวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลาเลยคะ
ต้องเล่าก่อนว่าเราเป็นผู้หญิงคะ และเกิดไปชอบเพื่อนสนิทในกลุ่มของตัวเอง เป็นเพื่อนสนิทกันมากว่า
10 ปี แล้วคะ คุยกันทุกเรื่อง เล่าทุกๆอย่างให้กันฟัง จนวันนึงความรู้สึกมันเปลี่ยนไปคะ
เราชอบเขาแต่ไม่เคยบอกไป จนไม่นานมานี้คะ เพิ่งบอกเขาไป
เพราะคิดว่าเราจะได้สบายใจซะที มันอึดอัด พอบอกไปเขาก็ไม่ได้ออกห่างนะคะ แต่ความรู้สึกของเราทั้งสองคนไม่เหมือนเดิม
เหมือนอต่อกันไม่ติด เพราะเขาแสดงท่าทีออกมาว่า รู้สึกเหมือนกัน เหมือนกับว่ารอเราพูดคำนี้มานาน ซึ่งเขาบอกว่าทำไมเพิ่งมาบอก แต่เรานี่สิ
คือเตรียมใจไว้แล้ว ว่าบอกไปแล้วจะไม่คาดหวังอะไร จะถอยแล้ว ถอยแบบสุดๆ
ไม่อยากเสียเขาไป เรามันบ้า เหมือนมานั่งเสียดาย แล้วก็คิดวนไปวนมาอยู่ในหัวอย่างนี้
เราเริ่มพูดไม่ดีกะเขา เริ่มห่าง คือรักษาระยะห่างเพื่อทำใจ
กลายเป็นว่ามันหนักเข้าไปใหญ่ บางเขาเขาจะทักมาคุยกัน
บางครั้งเราก็ทักไปหาเขา ยอมรับว่าคิดถึงเขานะ
แต่พยายามไม่ทำแบบนั้นบ่อยกลัวใจตัวเอง เหนื่อยคะ
เหนื่อยกับใจตัวเองที่ทำไมไม่เข้มแข็ง เคยบอกกลับเขาไปแล้ว ว่าเราจะรักษาระยะห่าง ไม่อยากให้เขาเข้ามาล้ำเส้น
เหมือนกัดลิ้นตัวเองอะ อยากจะป้องกันตัวเอง
เพราะกลัวที่จะต้องกลับไปอยู่ในสถาณการณ์เดิมๆอีก
ถ้าเลือกได้ก็คงไม่อยากเจอหน้ากันแล้ว แต่เราเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน
มันต้องเจอกันตลอด เวลาเจอหน้ากันเรารู้สึกน้อยใจมาก เขาไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าพูด
ส่วนเราก็เป็น ตอนนี้กำลังทำใจคะ เมื่อไหร่จะเข้มแข็งซะที
เมื่อไหร่จะเลิกทักไปหาเขา คิดถึงเขา แอบไปส่องเฟสเขา เราคงต้องยอมใจร้าย
พูดทำร้ายจิตใจเขา พูดเตือนสติเขา เพราะไม่อยากให้เราทั้งสองคนมองหน้ากันไม่ติด
หรือเราควรใจเย็นกว่านี้ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น
เพื่อให้เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม