อยากมีเป้าหมายในชีวิตค่ะ แต่ไม่รู้ต้องเริ่มจากอะไร?

อายุ 22แล้วค่ะ มีพี่น้อง3คน เราคนสุดท้อง เรารู้สึกชอบการอยู่คนเดียวมาตั้งแต่จำความได้(จริงๆไม่ได้ชอบแต่เราอยู่กับพี่สาวเราแล้วทะเลาะกันบ่อย ทะเลาะแรงมาก อยู่กับพี่ชาย พี่ชายก็ติดเกมส์แล้วเขาไม่ค่อยอยู่บ้านด้วย ส่วนพ่อทำงานตลอด แม่ก็ไม่ค่อยคุยกับเราจะคุยกับพี่สาวซะมากกว่า เราเลยรู้สึกว่าเราอยู่ตัวคนเดียว) บวกกับเราเป็นคนพูดไม่เก่ง เข้าสังคมไม่เป็น เราเลยไม่สนิทกับใครในบ้านเลยรวมถึงทุกๆคน พอมีปัญหาเราจะเก็บไว้คนเดียวหาทางแก้เอง ถ้าแก้ไม่ได้จริงๆก็จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ไม่ชอบทำตัวเป็นภาระใคร เพราะเราเป็นคนง่ายๆอะไรก็ได้ด้วยมั้ง ถึงในใจจะไม่ค่อยโอเคก็เถอะแต่ไม่อยากมีปัญหา ใครว่ายังไงก็ว่าตามนั้น เพราะกลัวพูดไปแล้วจะไม่มีใครรับฟังหรือเห็นด้วย ทำให้เราไม่ค่อยมีอิสระในชีวิตเท่าไหร่ จนติดนิสัยว่าไม่ต้องคิดอะไรเองหรือตัดสินใจอะไรเองเลยเพราะมีคนคอยคิดให้ตลอด จนเข้ามหาลัยเราก็ยังไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ มีเพื่อนน้อย พอมีแฟนก็ติดแฟนมากกกกตามแฟนแทบทุกอย่าง ในหัวคือคิดแต่เรื่องแฟน  😂 คบๆเลิกๆไปหลายครั้งค่ะ เลิกครั้งแรกนี่เราดาวมาก ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนเหมือนเรื่องที่เคยแพลนไว้พังลงหมด พอใกล้เรียนจบ เพื่อนเริ่มแพลนชีวิตตัวเองให้ฟัง เราก็ได้แต่ฟังเพราะเราไม่มีความคิดเรื่องพวกนี้เลย ล่องลอยไปวันๆ ใช้ชีวิตไปเพื่ออะไรไม่รู้ (เราเคยทำแบบทดสอบแล้วผลออกมาว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง😂 อ่านข้อมูลหลายๆอย่าง ความเห็นเพื่อน และอาการก็ตรงกันแทบทุกอย่าง)


ปัจจุบันก็คบกับแฟนที่ทำเราดาวมากๆนี่ล่ะ แต่คาดหวังกับเขาน้อยมากแล้วเพราะเราเสียใจเพราะเขาบ่อย จากที่แพลนนั่นนี่ไว้ก็เริ่มไม่มีเพราะกลัวผิดหวัง และกลัวว่าถ้าถึงวันที่เราไม่มีเขาเราจะทำยังไง ตอนนี้ก็เลยอยากมีความรักตัวเองมากกว่านี้ ทำเพื่อตัวเองมากกว่านี้ แต่ไม่รู้ต้องทำยังไงหรือเริ่มต้นยังไง อยากมีเป้าหมายในชีวิต แต่ก็ไม่ได้รู้สึกชอบหรืออยากทำอะไรเป็นพิเศษ ไม่ถนัดหรือเก่งอะไรเลย รู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์กับใครด้วยซ้ำ เราทำงานกับพี่ชายค่ะพี่ชายทำธุรกิจส่วนตัว(มีงานรองรับไม่ต้องดิ้นรนอะไรเองอีกแล้ว😂😂) แต่ก็รู้สึกว่ายังไม่ใช่อยู่ดี แต่จะให้ทำงานอื่นก็ไม่รู้จะทำอะไร 🤣🤣🤣


แค่รู้สึกว่าอยากมีแค่ชีวิตที่สงบไม่ต้องสู้รบกับใคร มีคนที่เรารักและรักเรา หรือถ้าไม่มีก็ขออยู่คนเดียว กับหมาและแมวก็พอ การที่เรามีความคิดแบบนี้มันแปลกไหมคะ? 😂 แล้วการที่เราไม่อยากทำอะไรเลย ไม่มีแรงบันดาลใจมันเป็นเพราะโรคซึมเศร้าหรือเราโตมาในรูปแบบนี้รึเปล่า และเราควรทำยังไงดีคะ???
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่