***กระทู้นี้ยาวมากค่ะ เล่าตั้งแต่ต้นจนจบ***
ต้องเล่าก่อนว่าเรากับแฟนเคยคบกันตอน ม.4 แต่คบไม่นานค่ะ ความรักแบบเด็กๆ เราไม่คิดอะไรมาก แต่หลังจากนั้นเราก็เป็นเพื่อนกัน พูดคุยกันบ้าง เจอกันบ้าง เค้าจะชอบทักเฟซมาBirthday หรือไม่ก็โทรมาอวยพรปีใหม่ตลอด เอาง่ายๆ คือเค้าไม่เคยหายไปจากชีวิตเราเลย
ช่วงที่กลับมาคบกันเป็นช่วงที่เค้ากำลังเรียนจบ เค้ามีแฟนอยู่แล้วค่ะ คบกันมาเกือบๆ6ปี แล้วก็เลิกกันแต่ยังค้างโปรเจคจบที่ยังต้องทำด้วยกัน ตอนนั้นเราคบกับเค้าแล้วแต่เราก็โอเคเข้าใจเค้า เราไม่ได้แย่งเค้ามานะคะ เค้าเลิกกันก่อนแล้ว
หลังจากปิดโปรเจคจบ เค้าก็หางานและพอดีเพื่อนเค้าทำงานอยู่ที่กรุงเทพ เลยชวนไปทำด้วย เรากับแฟนเป็นคน ตจว.ทั้งคู่ค่ะ บ้านอำเภอติดกัน เรียนม.ปลายโรงเรียนเดียวกัน เราก็โอเคอยากซัพพอร์ตเค้า พาเค้าไปสัมภาษณ์งาน เรายังจำหน้าตาตอนเค้าดีใจที่สัมภาษณ์ผ่านได้อยู่เลย 555
กลับมาที่เรา ตอนนั้นเรายังเรียนไม่จบ เราซิ่วมาเรียนที่รามค่ะ เค้าขอให้เรามาอยู่กรุงเทพด้วย เค้าบอกจะดูแลเราเอง เค้าทำได้ ตอนนั้นเค้าร้องไห้กอดเรา เราก็ร้องไห้ค่ะ รักเค้ามากจริงๆ T^T วันที่ไปหาหอพักที่กรุงเทพเราไม่ได้ไปด้วย แต่วันที่ขนของเราก็ไปช่วยจัดห้อง ทำความสะอาด จนเค้าต้องทำงาน เราก็ไปๆมาๆ กรุงเทพ-ตจว. เลยตัดสินใจมาหางานทำที่กรุงเทพ มาอยู่เป็นเพื่อนเค้า เพราะเค้าก็ไม่มีใคร หลังจากมาเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน เริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งคู่ แต่ดีหน่อยที่เค้าเป็นโปรแกรมเมอร์เงินเดือนก็ค่อนข้างสูง
เค้าดูแลเราอย่างดีค่ะ เค้าทำให้เราทุกอย่างจริงๆ ไปรับไปส่งทำงาน เราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะมาก บางทีเค้าก็อารมณ์ร้อนจนเราต้องแอบไปร้องไห้ แต่ไม่เคยบอกเค้า กลัวเค้าคิดมาก เราไม่เคยช่วยอะไรเค้าได้เลย เพราะเงินเดือนเราน้อยนิด ทำได้มากที่สุดคือทำให้เค้ายิ้ม รับฟังเรื่องเครียดของเค้า เราทำได้แค่นี้จริงๆ มีครั้งนึงที่เรารู้สึกท้อมากๆ เราไม่อยากอยู่กรุงเทพแล้ว เราขอกลับมาอยู่ ตจว.กลับมาทำงานตั้งหลักใหม่ แต่เค้าไม่ยอมค่ะข้ออ้างร้อยแปด ร้องห่มร้องไห้ แต่เราแข็งค่ะเราเหนื่อย กดดัน เพราะเรารู้สึกว่าเค้าเด็ก ทั้งที่เราอายุเท่ากัน เราไม่สามารถพูดกับเค้าตรงๆได้ในบางเรื่องเพราะเค้าเซนท์ซิทีฟเหลือเกิน เค้าไม่เคยเข้าใจเรา ไม่เคยรับรู้ปัญหาของเราเลย สุดท้ายเราย้ายกลับ ตจว.เค้าก็มาด้วย โชคดีมากๆที่บริษัทเค้ายอมให้เอางานมาทำที่บ้านได้ เราอยู่ที่นี่5เดือน อยู่บ้านเค้าค่ะ ความรู้สึกเราคือ ไม่ว่าเราจะไปไหนเค้าจะไปด้วยตลอด เราไม่มีรถของตัวเอง จะไปไหนทำอะไรก็ต้องพึ่งพาเค้า เราขอกลับไปอยู่บ้านหางานทำ อยู่บ้านเรามีรถใช้ ไม่ต้องเป็นภาระใคร แต่เค้าไม่ยอมเค้าบอกว่าไปรับไปส่งได้ เราไม่ชอบแบบนี้เลยมันไม่ใช่ตัวเรามากๆ
สุดท้ายการกลับมา ตจว.ของเรา ล้มเหลวค่ะ สงสารเค้าด้วยเลยตัดสินใจย้ายกลับมา กทม. เค้าก็ได้อัพเงินเดือน เราก็ไปทำงานห้าง ไม่ค่อยมีเวลาให้เค้า จุดพีคมันอยู่ที่ตรงนี้ค่ะ เราขอยืมบัตรเครดิตเค้าไปผ่อนทองให้แม่วันปีใหม่ เรารู้ว่าเค้าไม่พอใจแต่ไม่กล้าปฏิเสธ ปกติพ่อแม่เค้าทำกิจการเลยไม่ต้องส่งเงินให้ค่ะ ส่วนแม่เราหย่ากับพ่อ แม่เราเลยทำงานคนเดียว อายุก็50แล้วเราก็แค่อยากให้เค้าบ้าง สิ่งที่เราสัมผัสได้จากเค้าคือเค้าไม่เคยรักพ่อแม่เราเลย มันหลายครั้งที่เรารู้สึกแบบนี้ เราคิดว่าซักวันเราต้องได้เลิกกันแน่นอน ถ้าเค้ายังเป็นแบบนี้อยู่ วันนึงเราก็ต้องกลับมาดูแลพ่อแม่ และคิดว่าเค้าคงไม่เข้าใจตรงนี้แน่ๆ
เค้าค่อยๆเปลี่ยนไปค่ะ ไม่ใส่ใจ ไม่ซื้อของขวัญ ทั้งที่ปกติเค้าจะชอบเซอร์ไพรซ์ แต่เราไม่อะไรค่ะอยู่ด้วยกันขนาดนี้แล้วจะเซอร์ไพร์ซทำไมนักหนาแค่รักกันมากๆก็พอ
แต่มันหนักขึ้นจนเรารู้สึกค่ะ มันรู้สึกมาซักพักว่าเค้าห่างเหิน แล้วเค้าก็บอกเรามาว่า จะทำอะไรก็ได้แต่อย่าให้เดือดร้อนเค้าก็พอ ตอนนั้นเรารู้สึกว่าถ้าซักวันเราเกิดล้มลงเค้าคงไม่ช่วยเราแน่นอน เราเลยบอกเลิกเค้าค่ะ เรารู้สึกแย่มากๆ ทั้งรู้สึกแย่กับเค้า รู้สึกแย่ที่ต้องเลิกกัน ทั้งที่เราไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย
คืนนั้นเค้าร้องไห้ กอดเรา ขอให้เราอยู่ แต่เราสับสนเสียใจเราต้องการเวลา ผ่านไปคืนนั้น เราก็ไม่คุยกับเค้า นั่งรถมาทำงานเอง ปกติเค้าจะมาส่ง วันนั้นทั้งวันเรากลับมานั่งคิดว่าเค้ามีข้อดีมากมาย เราจะเลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้จริงๆหรอ?? เย็นวันนั้นเรากลับไปจะง้อเค้า แต่เค้าบอกว่าเค้าทำใจได้แล้ว แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทั้งหมด เค้าจะกลับช้าตี1-ตี2 ทั้งที่เมื่อก่อนเลิกงานก็กลับมาหาเรา คุยกันน้อยลงมากๆ เราทรมานมากที่ต้องอยู่สภาพนี้ รักเค้าก็รัก เจ็บก็เจ็บ เราอดทนค่ะ จนเรากลับมาดีกัน แต่เค้าจะพูดกับเราเสมอ ว่าเค้ามีโลกสองใบ โลกที่มีเรากับโลกที่ไม่มีเรา 555พี่ป๊อบก็มา เค้ากำลังตัดสินใจว่าโลกใบไหนมีความสุขมากกว่า
เราได้งานใหม่ ชีวิตกำลังดีขึ้น กำลังจะเรียนจบ มีเวลาให้เค้ามากขึ้น แต่สุดท้ายเราทะเลาะกันหนัก เพราะเค้าเปลี่ยนไปจริงๆ เค้าไม่คุยกับเราเลย กลับดึก เค้าพยามทำให้เราไม่มีตัวตน เราขอย้ายห้องค่ะ เค้าบอกว่าอยากออกก็ออกไปสิ เราก็ย้ายเลยไม่ลังเลแล้ว เราอยากให้เวลาเค้าทบทวน ให้เวลาตัวเอง เรายืนยันว่ารักเค้ามากๆ รักมากจริงๆ แต่เราคงต้องใช้เวลาทบทวนว่าเรายังรักกันอยู่มั้ย
เราย้ายออกมาสามสัปดาห์ เค้าก็มาหาเราบ้าง มานอนด้วยด้วยบ้าง เรายังแอบมีหวังว่าเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก
จนวันนึง วันครบรอบ2ปีที่อยู่ด้วยกัน วันที่13เมษาที่ผ่านมา
ตอนกลางคืนเค้ามานอนกับเราค่ะ ตอนเช้าก็กลับห้อง เรากำลังจะเก็บเสื้อผ้ากลับบ้านวันสงกรานต์ แต่เค้าขอมานอนเล่นด้วย เราก็โอเคเดี๋ยวค่อยกลับ
เค้ามาคุยกับเรา พูดถึงน้องที่ทำงาน เราจำรายละเอียดไม่ได้ จำได้แค่เค้าคบกับน้องคนนั้น คบตั้งแต่ตอนที่เราย้ายออกมาใหม่ๆ เราเคยไปนั่งเล่นห้องเค้าเห็นเค้าถือถุงของขวัญเข้ามา แต่เราไม่อยากถาม เลยไม่ได้ใส่ใจ เค้าเริ่มสนิทกันตั้งแต่เรายังทำงานที่เก่า เค้าอัพรูปไปทานอาหารร้านหรูๆ บ่อยๆ ซึ่งเรารู้ว่าเค้าไม่ได้ไปคนเดียวแน่นอน มันคงเป็นเหตุผลที่เค้าเปลี่ยนไป เค้าคงทำใจมาแล้ว เค้าเล่าว่าบ้านน้องคนนั้นรวยมากๆ ครอบครัวดีมาก น้องไม่เคยมีแฟน ยังใสๆ ซึ่งเราเข้าใจ มันต่างจากคนกากๆอย่างเรา เราเสียใจมากจริงๆ เค้าคบกับคนอื่นแต่ยังมานอนกับเรา เค้าขอให้เรายังอยู่ในชีวิตเค้า ฟังเค้าพูดว่าทะเลาะกับน้อง รักน้องมากๆ เราทำใจไม่ได้จริงๆ เค้าไม่เคยรู้สึกผิดกับเราเลย ไม่เคยขอโทษ นาทีนั้นคือเราไม่อยากมีชีวิตอยู่เลย เค้าเหมือนเป็นทั้งหมดในชีวิต อยู่กรุงเทพเรามีแค่เค้า เราไม่ได้โวยวาย รับฟังเค้าทุกคำจนเค้ากลับไป เรารีบเก็บของกลับ ตจว.เลยค่ะ
เค้าโทรมาหาระหว่างที่เรากำลังไปหมอชิต เราบอกเค้าว่าจะกลับบ้าน เค้าขอให้เรานั่งรถไปกับเค้า (เค้ามีรถยนต์ค่ะ) ซึ่งเราก็ไปค่ะ เราเป็นห่วงไม่อยากให้ขับรถคนเดียว ยอมรับว่าทรมานจริงๆ รถที่เราเคยขับไปทำงาน เคยนั่งกลับบ้านข้างๆเค้า ตอนนี้เป็นคนอื่นที่มานั่งตรงนี้แทนเรา ความรู้สึกอยากเปิดประตูแล้วโดดลงให้มันตายไปซะคงทรมานน้อยกว่า เราเงียบค่ะ เค้าบอกว่าไม่น่าเล่าให้เราฟังเลย เค้าอยากให้เราเป็นเหมือนเดิม วันนี้มันควรเป็นวันครบรอบ เราสองคนควรมีความสุข แต่เป็นวันที่เราทุกข์ทรมานที่สุดในชีวิตจริงๆ เราไม่รู้จะไปต่อยังไง เรารักเค้ามาก เราสงสาร ผญ.คนนึงที่กำลังโดนหักหลัง เราตัดสินใจจะหายไปจากชีวิตเค้าค่ะ เค้ามาส่งเรา หอมแก้มเรา บอกเราดูแลตัวเองดีดี เราขอไปนอนบ้านเพื่อนค่ะ ร้องไห้เหมือนจะขาดใจตาย ข้าวก็กินไม่ลง เค้าโทรมาเราคุยกันสองชั่วโมงกว่าๆ พอเค้าวางสาย เราตัดสินใจบล็อกทุกอย่าง ลบรูปเค้าออกทั้งหมด
หักดิบค่ะ สะใจดี เราเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่เข้าใจและรับฟังเรา อยู่เป็นเพื่อนและรักเรามากขนาดนี้ เรามาคิดดูแล้ว สิ่งที่เค้าทำกับเรามันเลวร้ายมากจริงๆ เลวเกินกว่าเราจะรับได้ ในชีวิตไม่เคยเจอใครเลวบริสุทธิ์ได้ขนาดนี้จริงๆ เค้าอ้างว่าน้องเข้ามาตอนที่เค้าไม่มีใคร ดูแลเค้า แล้วเค้าก็ยอมให้น้องเข้ามา แต่ยังมานอนกับเรา ยังอยากมีเราอยู่ในชีวิต เค้าอ้างว่าตัวเองอ่อนแอ ไม่มีใครเข้าใจแม้กระทั่งเรา แล้วน้องก็เข้ามาในช่วงที่เค้าต้องการใครซักคนพอดี
เราจะปล่อยเค้าไปค่ะ ให้เค้ามีความสุข ส่วนเราร้องไห้2วันเต็มๆ ตอนนี้กลับมา100%แล้ว เหลือแค่เริ่มต้นใหม่ ระหว่างนี้ขออยู่เฉยๆซักพัก
ดูผู้หญิงให้ดูตอนลำบาก ดูผู้ชายให้ดูตอนสบาย
เราผ่านอะไรกับเค้ามามากมาย แต่พอชีวิตเค้ามีทุกอย่างเค้ากลับทิ้งเราไปเลือกคนที่ฐานะดีกว่า มีทุกอย่างพร้อมกว่า เค้าไม่ผิดค่ะ แต่มันจะเป็นบทเรียนว่า คนที่ดีจะเข้ามาในช่วงชีวิตที่ดี เราจะเดินไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง จะไม่ฝากชีวิตไว้ที่ใครอีก
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ เว้นวรรคแปลกๆต้องขออภัยเราพิมพ์ในมือถือ
ประสบการณ์ความรักที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต
ต้องเล่าก่อนว่าเรากับแฟนเคยคบกันตอน ม.4 แต่คบไม่นานค่ะ ความรักแบบเด็กๆ เราไม่คิดอะไรมาก แต่หลังจากนั้นเราก็เป็นเพื่อนกัน พูดคุยกันบ้าง เจอกันบ้าง เค้าจะชอบทักเฟซมาBirthday หรือไม่ก็โทรมาอวยพรปีใหม่ตลอด เอาง่ายๆ คือเค้าไม่เคยหายไปจากชีวิตเราเลย
ช่วงที่กลับมาคบกันเป็นช่วงที่เค้ากำลังเรียนจบ เค้ามีแฟนอยู่แล้วค่ะ คบกันมาเกือบๆ6ปี แล้วก็เลิกกันแต่ยังค้างโปรเจคจบที่ยังต้องทำด้วยกัน ตอนนั้นเราคบกับเค้าแล้วแต่เราก็โอเคเข้าใจเค้า เราไม่ได้แย่งเค้ามานะคะ เค้าเลิกกันก่อนแล้ว
หลังจากปิดโปรเจคจบ เค้าก็หางานและพอดีเพื่อนเค้าทำงานอยู่ที่กรุงเทพ เลยชวนไปทำด้วย เรากับแฟนเป็นคน ตจว.ทั้งคู่ค่ะ บ้านอำเภอติดกัน เรียนม.ปลายโรงเรียนเดียวกัน เราก็โอเคอยากซัพพอร์ตเค้า พาเค้าไปสัมภาษณ์งาน เรายังจำหน้าตาตอนเค้าดีใจที่สัมภาษณ์ผ่านได้อยู่เลย 555
กลับมาที่เรา ตอนนั้นเรายังเรียนไม่จบ เราซิ่วมาเรียนที่รามค่ะ เค้าขอให้เรามาอยู่กรุงเทพด้วย เค้าบอกจะดูแลเราเอง เค้าทำได้ ตอนนั้นเค้าร้องไห้กอดเรา เราก็ร้องไห้ค่ะ รักเค้ามากจริงๆ T^T วันที่ไปหาหอพักที่กรุงเทพเราไม่ได้ไปด้วย แต่วันที่ขนของเราก็ไปช่วยจัดห้อง ทำความสะอาด จนเค้าต้องทำงาน เราก็ไปๆมาๆ กรุงเทพ-ตจว. เลยตัดสินใจมาหางานทำที่กรุงเทพ มาอยู่เป็นเพื่อนเค้า เพราะเค้าก็ไม่มีใคร หลังจากมาเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน เริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งคู่ แต่ดีหน่อยที่เค้าเป็นโปรแกรมเมอร์เงินเดือนก็ค่อนข้างสูง
เค้าดูแลเราอย่างดีค่ะ เค้าทำให้เราทุกอย่างจริงๆ ไปรับไปส่งทำงาน เราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะมาก บางทีเค้าก็อารมณ์ร้อนจนเราต้องแอบไปร้องไห้ แต่ไม่เคยบอกเค้า กลัวเค้าคิดมาก เราไม่เคยช่วยอะไรเค้าได้เลย เพราะเงินเดือนเราน้อยนิด ทำได้มากที่สุดคือทำให้เค้ายิ้ม รับฟังเรื่องเครียดของเค้า เราทำได้แค่นี้จริงๆ มีครั้งนึงที่เรารู้สึกท้อมากๆ เราไม่อยากอยู่กรุงเทพแล้ว เราขอกลับมาอยู่ ตจว.กลับมาทำงานตั้งหลักใหม่ แต่เค้าไม่ยอมค่ะข้ออ้างร้อยแปด ร้องห่มร้องไห้ แต่เราแข็งค่ะเราเหนื่อย กดดัน เพราะเรารู้สึกว่าเค้าเด็ก ทั้งที่เราอายุเท่ากัน เราไม่สามารถพูดกับเค้าตรงๆได้ในบางเรื่องเพราะเค้าเซนท์ซิทีฟเหลือเกิน เค้าไม่เคยเข้าใจเรา ไม่เคยรับรู้ปัญหาของเราเลย สุดท้ายเราย้ายกลับ ตจว.เค้าก็มาด้วย โชคดีมากๆที่บริษัทเค้ายอมให้เอางานมาทำที่บ้านได้ เราอยู่ที่นี่5เดือน อยู่บ้านเค้าค่ะ ความรู้สึกเราคือ ไม่ว่าเราจะไปไหนเค้าจะไปด้วยตลอด เราไม่มีรถของตัวเอง จะไปไหนทำอะไรก็ต้องพึ่งพาเค้า เราขอกลับไปอยู่บ้านหางานทำ อยู่บ้านเรามีรถใช้ ไม่ต้องเป็นภาระใคร แต่เค้าไม่ยอมเค้าบอกว่าไปรับไปส่งได้ เราไม่ชอบแบบนี้เลยมันไม่ใช่ตัวเรามากๆ
สุดท้ายการกลับมา ตจว.ของเรา ล้มเหลวค่ะ สงสารเค้าด้วยเลยตัดสินใจย้ายกลับมา กทม. เค้าก็ได้อัพเงินเดือน เราก็ไปทำงานห้าง ไม่ค่อยมีเวลาให้เค้า จุดพีคมันอยู่ที่ตรงนี้ค่ะ เราขอยืมบัตรเครดิตเค้าไปผ่อนทองให้แม่วันปีใหม่ เรารู้ว่าเค้าไม่พอใจแต่ไม่กล้าปฏิเสธ ปกติพ่อแม่เค้าทำกิจการเลยไม่ต้องส่งเงินให้ค่ะ ส่วนแม่เราหย่ากับพ่อ แม่เราเลยทำงานคนเดียว อายุก็50แล้วเราก็แค่อยากให้เค้าบ้าง สิ่งที่เราสัมผัสได้จากเค้าคือเค้าไม่เคยรักพ่อแม่เราเลย มันหลายครั้งที่เรารู้สึกแบบนี้ เราคิดว่าซักวันเราต้องได้เลิกกันแน่นอน ถ้าเค้ายังเป็นแบบนี้อยู่ วันนึงเราก็ต้องกลับมาดูแลพ่อแม่ และคิดว่าเค้าคงไม่เข้าใจตรงนี้แน่ๆ
เค้าค่อยๆเปลี่ยนไปค่ะ ไม่ใส่ใจ ไม่ซื้อของขวัญ ทั้งที่ปกติเค้าจะชอบเซอร์ไพรซ์ แต่เราไม่อะไรค่ะอยู่ด้วยกันขนาดนี้แล้วจะเซอร์ไพร์ซทำไมนักหนาแค่รักกันมากๆก็พอ
แต่มันหนักขึ้นจนเรารู้สึกค่ะ มันรู้สึกมาซักพักว่าเค้าห่างเหิน แล้วเค้าก็บอกเรามาว่า จะทำอะไรก็ได้แต่อย่าให้เดือดร้อนเค้าก็พอ ตอนนั้นเรารู้สึกว่าถ้าซักวันเราเกิดล้มลงเค้าคงไม่ช่วยเราแน่นอน เราเลยบอกเลิกเค้าค่ะ เรารู้สึกแย่มากๆ ทั้งรู้สึกแย่กับเค้า รู้สึกแย่ที่ต้องเลิกกัน ทั้งที่เราไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย
คืนนั้นเค้าร้องไห้ กอดเรา ขอให้เราอยู่ แต่เราสับสนเสียใจเราต้องการเวลา ผ่านไปคืนนั้น เราก็ไม่คุยกับเค้า นั่งรถมาทำงานเอง ปกติเค้าจะมาส่ง วันนั้นทั้งวันเรากลับมานั่งคิดว่าเค้ามีข้อดีมากมาย เราจะเลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้จริงๆหรอ?? เย็นวันนั้นเรากลับไปจะง้อเค้า แต่เค้าบอกว่าเค้าทำใจได้แล้ว แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทั้งหมด เค้าจะกลับช้าตี1-ตี2 ทั้งที่เมื่อก่อนเลิกงานก็กลับมาหาเรา คุยกันน้อยลงมากๆ เราทรมานมากที่ต้องอยู่สภาพนี้ รักเค้าก็รัก เจ็บก็เจ็บ เราอดทนค่ะ จนเรากลับมาดีกัน แต่เค้าจะพูดกับเราเสมอ ว่าเค้ามีโลกสองใบ โลกที่มีเรากับโลกที่ไม่มีเรา 555พี่ป๊อบก็มา เค้ากำลังตัดสินใจว่าโลกใบไหนมีความสุขมากกว่า
เราได้งานใหม่ ชีวิตกำลังดีขึ้น กำลังจะเรียนจบ มีเวลาให้เค้ามากขึ้น แต่สุดท้ายเราทะเลาะกันหนัก เพราะเค้าเปลี่ยนไปจริงๆ เค้าไม่คุยกับเราเลย กลับดึก เค้าพยามทำให้เราไม่มีตัวตน เราขอย้ายห้องค่ะ เค้าบอกว่าอยากออกก็ออกไปสิ เราก็ย้ายเลยไม่ลังเลแล้ว เราอยากให้เวลาเค้าทบทวน ให้เวลาตัวเอง เรายืนยันว่ารักเค้ามากๆ รักมากจริงๆ แต่เราคงต้องใช้เวลาทบทวนว่าเรายังรักกันอยู่มั้ย
เราย้ายออกมาสามสัปดาห์ เค้าก็มาหาเราบ้าง มานอนด้วยด้วยบ้าง เรายังแอบมีหวังว่าเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก
จนวันนึง วันครบรอบ2ปีที่อยู่ด้วยกัน วันที่13เมษาที่ผ่านมา
ตอนกลางคืนเค้ามานอนกับเราค่ะ ตอนเช้าก็กลับห้อง เรากำลังจะเก็บเสื้อผ้ากลับบ้านวันสงกรานต์ แต่เค้าขอมานอนเล่นด้วย เราก็โอเคเดี๋ยวค่อยกลับ
เค้ามาคุยกับเรา พูดถึงน้องที่ทำงาน เราจำรายละเอียดไม่ได้ จำได้แค่เค้าคบกับน้องคนนั้น คบตั้งแต่ตอนที่เราย้ายออกมาใหม่ๆ เราเคยไปนั่งเล่นห้องเค้าเห็นเค้าถือถุงของขวัญเข้ามา แต่เราไม่อยากถาม เลยไม่ได้ใส่ใจ เค้าเริ่มสนิทกันตั้งแต่เรายังทำงานที่เก่า เค้าอัพรูปไปทานอาหารร้านหรูๆ บ่อยๆ ซึ่งเรารู้ว่าเค้าไม่ได้ไปคนเดียวแน่นอน มันคงเป็นเหตุผลที่เค้าเปลี่ยนไป เค้าคงทำใจมาแล้ว เค้าเล่าว่าบ้านน้องคนนั้นรวยมากๆ ครอบครัวดีมาก น้องไม่เคยมีแฟน ยังใสๆ ซึ่งเราเข้าใจ มันต่างจากคนกากๆอย่างเรา เราเสียใจมากจริงๆ เค้าคบกับคนอื่นแต่ยังมานอนกับเรา เค้าขอให้เรายังอยู่ในชีวิตเค้า ฟังเค้าพูดว่าทะเลาะกับน้อง รักน้องมากๆ เราทำใจไม่ได้จริงๆ เค้าไม่เคยรู้สึกผิดกับเราเลย ไม่เคยขอโทษ นาทีนั้นคือเราไม่อยากมีชีวิตอยู่เลย เค้าเหมือนเป็นทั้งหมดในชีวิต อยู่กรุงเทพเรามีแค่เค้า เราไม่ได้โวยวาย รับฟังเค้าทุกคำจนเค้ากลับไป เรารีบเก็บของกลับ ตจว.เลยค่ะ
เค้าโทรมาหาระหว่างที่เรากำลังไปหมอชิต เราบอกเค้าว่าจะกลับบ้าน เค้าขอให้เรานั่งรถไปกับเค้า (เค้ามีรถยนต์ค่ะ) ซึ่งเราก็ไปค่ะ เราเป็นห่วงไม่อยากให้ขับรถคนเดียว ยอมรับว่าทรมานจริงๆ รถที่เราเคยขับไปทำงาน เคยนั่งกลับบ้านข้างๆเค้า ตอนนี้เป็นคนอื่นที่มานั่งตรงนี้แทนเรา ความรู้สึกอยากเปิดประตูแล้วโดดลงให้มันตายไปซะคงทรมานน้อยกว่า เราเงียบค่ะ เค้าบอกว่าไม่น่าเล่าให้เราฟังเลย เค้าอยากให้เราเป็นเหมือนเดิม วันนี้มันควรเป็นวันครบรอบ เราสองคนควรมีความสุข แต่เป็นวันที่เราทุกข์ทรมานที่สุดในชีวิตจริงๆ เราไม่รู้จะไปต่อยังไง เรารักเค้ามาก เราสงสาร ผญ.คนนึงที่กำลังโดนหักหลัง เราตัดสินใจจะหายไปจากชีวิตเค้าค่ะ เค้ามาส่งเรา หอมแก้มเรา บอกเราดูแลตัวเองดีดี เราขอไปนอนบ้านเพื่อนค่ะ ร้องไห้เหมือนจะขาดใจตาย ข้าวก็กินไม่ลง เค้าโทรมาเราคุยกันสองชั่วโมงกว่าๆ พอเค้าวางสาย เราตัดสินใจบล็อกทุกอย่าง ลบรูปเค้าออกทั้งหมด
หักดิบค่ะ สะใจดี เราเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง ขอบคุณเพื่อนทุกคนที่เข้าใจและรับฟังเรา อยู่เป็นเพื่อนและรักเรามากขนาดนี้ เรามาคิดดูแล้ว สิ่งที่เค้าทำกับเรามันเลวร้ายมากจริงๆ เลวเกินกว่าเราจะรับได้ ในชีวิตไม่เคยเจอใครเลวบริสุทธิ์ได้ขนาดนี้จริงๆ เค้าอ้างว่าน้องเข้ามาตอนที่เค้าไม่มีใคร ดูแลเค้า แล้วเค้าก็ยอมให้น้องเข้ามา แต่ยังมานอนกับเรา ยังอยากมีเราอยู่ในชีวิต เค้าอ้างว่าตัวเองอ่อนแอ ไม่มีใครเข้าใจแม้กระทั่งเรา แล้วน้องก็เข้ามาในช่วงที่เค้าต้องการใครซักคนพอดี
เราจะปล่อยเค้าไปค่ะ ให้เค้ามีความสุข ส่วนเราร้องไห้2วันเต็มๆ ตอนนี้กลับมา100%แล้ว เหลือแค่เริ่มต้นใหม่ ระหว่างนี้ขออยู่เฉยๆซักพัก
ดูผู้หญิงให้ดูตอนลำบาก ดูผู้ชายให้ดูตอนสบาย
เราผ่านอะไรกับเค้ามามากมาย แต่พอชีวิตเค้ามีทุกอย่างเค้ากลับทิ้งเราไปเลือกคนที่ฐานะดีกว่า มีทุกอย่างพร้อมกว่า เค้าไม่ผิดค่ะ แต่มันจะเป็นบทเรียนว่า คนที่ดีจะเข้ามาในช่วงชีวิตที่ดี เราจะเดินไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง จะไม่ฝากชีวิตไว้ที่ใครอีก
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ เว้นวรรคแปลกๆต้องขออภัยเราพิมพ์ในมือถือ