ออกตัวก่อนว่าเราก็เป็นเกย์หรือตุ๊ดคนนึง และนี่เป็นกระทู้แรกเพราะเหตการที่จะเล่าต่อนี้ทำให้อยากรู้
ก็คือว่าสงกรานต์ปีนี้ได้ไปเที่ยวสถานที่ ที่เหล่าเกย์ชอบไปกันย่านรัชดา บอกไว้ก่อนว่าไม่เคยไปมาก่อนเลยปีนี้ปีแรกที่อยากลองไป
ตั้งแต่หน้าทางเข้างานก็เริ่มต้นด้วยเสียงการจิกกัดจากคนที่มาเที่ยว ต่างๆมากมาย เช่น มั่นเนอะ เทามาเชียว สาวอ่ะแม่ และอีกต่างๆ คว่มรู้สึกตอนนั้นทำให้เราเริ่มกังวลว่าต้องทำตัวยังไงที่จะไม่มีคนด่านะจากที่ตอนแรกอยากมาสนุกอยากมาเต้น
(โดยส่วนตัวเวลาไปปาร์ตี้งานต่างๆจะชอบเต้นเป็นทุนเดิม เพื่อนหรือคนในงานจะเอ็นจอยกับเรามาก)
พอมาถึงตรงนี้เราเริ่มกลัวว่าถ้าเต้นแบบที่ชอบเต้นจะโดนมองด้วยสายตาแบบนั้นมั้ย หรือจะมีคนด่าว่ามั้ยว่ามั่นแต่ก็แค่คิดไปเรื่อย
จนพอเข้างานเสร็จดื่มๆไป เพลงที่ชอบเริ่มมาเราเริ่มเต้นเพื่อนเชียร์ก็เริ่มเต้นแรงขึ้นแต่มันเป็นเรื่องปกติ
แต่ที่ไม่ปกติผมเห็นสายตาของโต๊ะข้างๆเริ่มไม่เป็นมิตรเริ่มมองแบบเบะปากมองบนแต่เราอาจจะคิดไปเอง
แต่ก็ทำให้การเต้นมันเบาลงเพราะเรื่องนี้แล้วก็หยุดเต้นแต่ที่ทำให้คิดว่าเราโดนด่าโดนนินทาเพราะเพื่อนที่มาด้วยกันบอก ว่าโต๊ะข้างๆกัดเราแบบมั่นเนอะ แล้วก็มองเหยียดๆ
พอรู้ปุ๊ปเรากลายเป็นจิตตกหน่อยๆ ว่ามันไม่ใช่งานแบบที่เราคิด เราแค่คิดว่าถ้าเกย์อยู่รวมกันเยอะๆมันต้องสนุกสิ เราเองยังชอบเอนเตอร์เทนคนเลย
แต่ไม่ใช่เลย หลายๆคนเขม่นกัน
ลองสังเกตดูแล้วใครเต้นแรงเกินมีความสุขเกิน ก็โดนว่า ว่าไม่ดูหน้าตาของตัวเอง และหลายๆคนก็ดูเป็นแบบนั้นเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ
บรรยากาศในงานเทามากสำหรับเราและมันไม่สนุกอีกต่อไปเลยบอกเพื่อนกลับก่อน
ตกลงว่าสังคมแบบนี้ใครหน้าตาไม่ดีก็ห้ามเต้นห้ามมีความสุขเพราะจะถือว่าทำตัวมั่นไม่ดูหน้าตาใช่มั้ยที่เราคิด
(เวลาไปเที่ยวก็สนแค่ออกไปเฮฮาโวยวายบ้างเวลาเค้เปิดเพลงที่ชอบ แต่ไม่เคยสนการไปหาผู้ในงานเลยเพราะรู้ว่าตัวเองหน้าตาไม่ดี)
บรรยากาศที่คิดว่าจะสนุกก็กลายสถานที่ที่คงไม่อยากไปอีกและคิดว่าคงไม่ไปงานแบบนี้อีก เพราะความรู้สึกที่ไม่โอเค
ถ้าถามว่าไม่ต้องไปใส่ใจสิ แต่ในงานเราได้ยินแต่เรื่องจิกกัดกัน ในขณะที่ไปงานสงกรานต์ร้านหนึ่งย่านrca ทุกคนเป็นมิตรมาก เราเต้นเค้ามาเต้นด้วยทุกคนดูเอ็นจอยกันสายตาที่เป็นมิตรมันเห็นแล้วสนุกมันมีความสุข
ต่างกันกับงานของเหล่าเก้งที่เราไปเลยอยากรู้ว่า พื้นฐานความคิดแบบนี้มาจากอะไร หรือเพราะเกย์ทำกันจนเป็นปกติเลยไม่ได้รู้สึกว่าคนที่รับรู้จะรู้สึกยังไงที่แสดงท่าทีหรือพูดให้ได้ยินเลยตรงนั้น
สำหรับเกย์แล้วการนินทาหรือการจิกการกัดเกย์ด้วยกันคือสิ่งแรกที่ทำเมื่อเจอหน้าหรือเปล่า?
ก็คือว่าสงกรานต์ปีนี้ได้ไปเที่ยวสถานที่ ที่เหล่าเกย์ชอบไปกันย่านรัชดา บอกไว้ก่อนว่าไม่เคยไปมาก่อนเลยปีนี้ปีแรกที่อยากลองไป
ตั้งแต่หน้าทางเข้างานก็เริ่มต้นด้วยเสียงการจิกกัดจากคนที่มาเที่ยว ต่างๆมากมาย เช่น มั่นเนอะ เทามาเชียว สาวอ่ะแม่ และอีกต่างๆ คว่มรู้สึกตอนนั้นทำให้เราเริ่มกังวลว่าต้องทำตัวยังไงที่จะไม่มีคนด่านะจากที่ตอนแรกอยากมาสนุกอยากมาเต้น
(โดยส่วนตัวเวลาไปปาร์ตี้งานต่างๆจะชอบเต้นเป็นทุนเดิม เพื่อนหรือคนในงานจะเอ็นจอยกับเรามาก)
พอมาถึงตรงนี้เราเริ่มกลัวว่าถ้าเต้นแบบที่ชอบเต้นจะโดนมองด้วยสายตาแบบนั้นมั้ย หรือจะมีคนด่าว่ามั้ยว่ามั่นแต่ก็แค่คิดไปเรื่อย
จนพอเข้างานเสร็จดื่มๆไป เพลงที่ชอบเริ่มมาเราเริ่มเต้นเพื่อนเชียร์ก็เริ่มเต้นแรงขึ้นแต่มันเป็นเรื่องปกติ
แต่ที่ไม่ปกติผมเห็นสายตาของโต๊ะข้างๆเริ่มไม่เป็นมิตรเริ่มมองแบบเบะปากมองบนแต่เราอาจจะคิดไปเอง
แต่ก็ทำให้การเต้นมันเบาลงเพราะเรื่องนี้แล้วก็หยุดเต้นแต่ที่ทำให้คิดว่าเราโดนด่าโดนนินทาเพราะเพื่อนที่มาด้วยกันบอก ว่าโต๊ะข้างๆกัดเราแบบมั่นเนอะ แล้วก็มองเหยียดๆ
พอรู้ปุ๊ปเรากลายเป็นจิตตกหน่อยๆ ว่ามันไม่ใช่งานแบบที่เราคิด เราแค่คิดว่าถ้าเกย์อยู่รวมกันเยอะๆมันต้องสนุกสิ เราเองยังชอบเอนเตอร์เทนคนเลย
แต่ไม่ใช่เลย หลายๆคนเขม่นกัน
ลองสังเกตดูแล้วใครเต้นแรงเกินมีความสุขเกิน ก็โดนว่า ว่าไม่ดูหน้าตาของตัวเอง และหลายๆคนก็ดูเป็นแบบนั้นเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ
บรรยากาศในงานเทามากสำหรับเราและมันไม่สนุกอีกต่อไปเลยบอกเพื่อนกลับก่อน
ตกลงว่าสังคมแบบนี้ใครหน้าตาไม่ดีก็ห้ามเต้นห้ามมีความสุขเพราะจะถือว่าทำตัวมั่นไม่ดูหน้าตาใช่มั้ยที่เราคิด
(เวลาไปเที่ยวก็สนแค่ออกไปเฮฮาโวยวายบ้างเวลาเค้เปิดเพลงที่ชอบ แต่ไม่เคยสนการไปหาผู้ในงานเลยเพราะรู้ว่าตัวเองหน้าตาไม่ดี)
บรรยากาศที่คิดว่าจะสนุกก็กลายสถานที่ที่คงไม่อยากไปอีกและคิดว่าคงไม่ไปงานแบบนี้อีก เพราะความรู้สึกที่ไม่โอเค
ถ้าถามว่าไม่ต้องไปใส่ใจสิ แต่ในงานเราได้ยินแต่เรื่องจิกกัดกัน ในขณะที่ไปงานสงกรานต์ร้านหนึ่งย่านrca ทุกคนเป็นมิตรมาก เราเต้นเค้ามาเต้นด้วยทุกคนดูเอ็นจอยกันสายตาที่เป็นมิตรมันเห็นแล้วสนุกมันมีความสุข
ต่างกันกับงานของเหล่าเก้งที่เราไปเลยอยากรู้ว่า พื้นฐานความคิดแบบนี้มาจากอะไร หรือเพราะเกย์ทำกันจนเป็นปกติเลยไม่ได้รู้สึกว่าคนที่รับรู้จะรู้สึกยังไงที่แสดงท่าทีหรือพูดให้ได้ยินเลยตรงนั้น