คิดว่าที่เราทำไปเราสมควรทำรึเปล่าในตอนนั่น??

คือเรากับแฟนแต่งงานอยู่ด้วยกันมา4ปีมีลูก1คนชีวิตก็ไม่ได้สวยหรูอะไรหนัก..จนวันหนึ่งเรา2คนเริ่มเปลี่ยนไปคุยกันน้อยลงทุกอย่างเปลี่ยนไป..จนคืนวันลอยกระทงเราจะต้องไปงานแต่งงานเพื่อนโดยลูกมากับเราเค้าทำงาน..เราโทหาเค้าแต่ปิดเครื่องและบล็อกแชทเราเช้ามาเค้าบอกว่านอนกับเพื่อนเราก็ไม่ได้คิดอะไรจนมาวันหนึงเราเข้าเช็คเฟสเค้าแต่สิ่งที่เห็นก็คือเค้าแชทกับเพื่อนคนหนึ่งว่าคืนลอยกระทงไปนอนกับผ.ช.คนหนึ่งตอนนั่นเราขาอ่อนเลยจนเราถามเค้าก็จะเลิกกับเราแต่เราไม่เลิกเพราะรักเค้ามากเค้าเลยขอแยกอยู่กันสักพักก่อนได้ไหมเราก็ตกลงเพราะว่ารักทั้งๆที่รู้ว่าที่เค้าจะแยกอยู่กันเพื่อที่จะไปอยู่กับผ.ช.คนนั่นแต่เค้าก็ไม่ได้แยกออกไปเพราะว่าผ.ช.คนนั่นเค้าเริ่มไม่จิงจังกับเค้าแฟนเราเลยเริ่มมาทำดีกับเราแต่เรารู้ว่าเค้ากำลังจับปลา2มือทุกๆครั้งที่แฟนออกไปหาผ.ช.คนนั่นเค้าจะทำดีกับเราถามว่าเรารักเค้าไหมเพื่อให้เราตายใจแต่เรารู้ทันทุกอย่างเราเลือกที่จะเงียบเพื่อจะดูความของมันว่าจะได้ขนาดไหนจนมาวันหนึ่งเราได้เจอกับผ.ญคนหนึ่งเค้าทำให้เรารู้สึกดีมีความสุขทุกอย่างตอนที่ผ.ญ.คนนี้เข้ามาในชีวิตเราตอนนั่นจนเราเริ่มที่จะไม่ตามแฟนเราเราเลิกงี่เง่าทุกอย่างเพราะว่าผ.ญ.คนนี้เข้ามาเติมเต็มความสุขที่มันขาดหายไปจนเราตัดสินใจไปนอนกับเค้าและก็มีอะไรกันแต่เราก็ยังตัดใจจากแฟนเราไม่ได้แต่ผ.ญ.คนนี้เค้าดีกับเราทุกอย่างจนเรากลัวว่าเราจะทำให้เค้าเสียใจ จนกระทั่งวันหนึ่งแฟนเราก็กลับมาขอโทษเราเพราะว่าไอ้ผ.ช.คนนั่นมันหลอกฟันแฟนเราเท่านั่นโดยที่แฟนเรายอมทิ้งครอบครัวเพื่อหมอนั่นแต่สุดท้ายก็โดนทิ้งและกลับมาขอโทษเรา เราตอนนั่นคิดอะไรไม่ออกสับสนไปหมดแต่เราก็ไม่ได้ให้คำตอบเราก็ไปนอนกับผ.ญคนนั่นทุกคืนโดยที่แฟนเรายังไม่รู้แต่เพราะผ.ญ.คนนั่นดีกับเรามากจนเราตัดสิ้นใจไม่ได้เราเลยถามแฟนเราว่าขอโทษเรื่องอะไรมันเลยบอกว่าทุกๆเรื่องเราเลยถามกลับไปว่า..ถ้าไอ้ผ.ช.คนนั่นมันจิงจังกับจะกลับมาขอโทษกูไม่..แฟนเราเงียบและก็ร้องไห้...เราก็เลยตอบไปว่าถ้าสำนึกได้กูพร้อมที่จะให้อภัยได้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมันจะรับไม่ได้ก็ตามเพราะอะไรรู้ไหมกูคิดถึงครอบครัวตัวเองก่อนว่าลูกเราจะเป็นอย่างไรถ้าขาดไครไปสักคน...คงเป็นเพราะเรารักมันมากด้วยจึงยอมเลือกที่จะทิ้งผ.ญ.คนนั่นไปโดยเราก็พูดความจริงทั้งหมดให้เค้าฟังแต่เค้าก็ไม่โกดเราเลยเราบอกกับเค้าว่าดีใจมากเลยที่เทอเข้ามาเติมเต็มชีวิตเราในตอนนั่นเราไม่ได้เลือกแฟนของเราหรอกแต่เราเลือกที่จะอยู่ด้วยกันเพราะเด็กตัวน้อยๆคนหนึ่งที่ไม่รับรู้อะไรสักอย่างเราจึงเลือกที่จะรักษาครอบครัวไว้เพราะเราเข้าใจดีว่าถ้าลูกขาดคัยไปสักคนมันเป็นอย่างไรเพราะว่าเราเองโดนพ่อทิ้งไปตั้งแต่2ขวบเราเลยไม่อยากให้ลูกเราเป็นแบบเรา และทุกวันนี้ก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แต่จะให้เราลืมเรื่องนั่นมันคงทำไม่ได้หรอกทุกๆคืนที่หลับตานอนภาพเรื่องราวในตอนนั่นมันก็ขึ้นมาแต่เราคิดสะว่าอะไรที่ผ่านมาก็ชั่งมันเหอะและหลังจากนี้ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกไม่ว่าตัวเราหรือแฟนก็จะไม่มีการอภัยใดๆทั้งนั่น. ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบน่ะครับคุณคิดว่าเราตัดสินใจถูกรึเปล่าครับในตอนนั้น