เหนื่อยกับความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก...

ทั้งๆที่มันเป็นความสัมพันธ์ที่ดูอึดอัดและไม่มีชื่อเรียก เวลาใครถามก็พูดได้ไม่เต็มปาก แต่ทำไมถึงยังยอมอยู่ในสถานะนั้นโดยไม่ถามถึงสถานะและพอใจที่จะให้มันเป็นแบบนั้น ทั้งๆที่อีกคนก็มีสิทธิ์ทำกับคนอื่นๆได

ผมควรจะลดความรู้สึกของผม หรือทำให้เขารู้สึกเท่าผมให้ได้ครับ บางที่มันก็น้อยใจที่เราคิดถึงเขามาก อยากเจอเขามากเวลาไม่ได้เจอกันนานๆ แต่เขากลับไม่ได้แสดงออกว่าคิดถึงเรา อยากเจอเราบ้างหรือเปล่า มันไม่ได้ไ

ไม่เคยสนใจ ใส่ใจเราเลย ไม่หวานกะเรา ไม่เคยอยู่กับเราเลยสักเทศกาล น้อยใจนะคะ พอคุยกันปรับความเข้าใจกันก็พูดแต่ว่ารักนะแต่ไม่แสดงออก คือเราอึดอัดนะคะบางเรื่อง แต่เค้าไม่เคยสนใจปัญหาที่เกิดขึ้นเลยค่ะ ตอน

มีคนหลายคนที่เข้ามาเพียงแค่ให้มาเป็นความทรงจำ แต่ไม่เคยถามเราเลยว่าอยากให้มันผ่านไปแบบนี้รึเปล่า ความสัมพันธ์บางความสัมพันธ์มันดีเพราะไม่มีชื่อเรียก แต่เมื่อเค้าหายไปหรือเค้าจะไปมีใครถามหาสิทธิ์นะหรอ

เราควรจะไปต่อหรือพอแค่นี้ ในความสัมพันธ์ที่ฝ่ายหนึ่งพยายามยอมรับข้อเสียทุกอย่างที่อีกฝ่ายเป็น แต่อีกฝ่ายไม่มีความพยายามที่จะเปลี่ยนอะไรเพื่อความสัมพันธ์ครั้งนี้เลย เขาใช้คำพูดแค่ว่า “อยู่ได้ก็อย

ไม่มีชื่อเรียกในความสัมพันธ์ เมื่ออยู่ด้วยกันก็รู้สึกดีต่อกัน แต่เมื่อพบเจอคนอื่นๆ ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ว่าเราเป็นอะไรกัน เพราะไม่อยากรับผิดชอบความรู้สึกของกันและกัน ถ้าต้องพัฒนาความสัมพันธ์ไปมากกว่า

บางความสัมพันธ์ใช้ความเว้นวรรคระยะห่างระหว่างกันมันก็ทำให้อีกฝ่ายเข้าใจหัวใจตัวเองมากขึ้น

คือเราก็ยัง งงๆ มาจนถึงทุกวันนี้ว่าเราเลิกกันไปได้ไง ทั้งๆที่ไม่มีเคยมีฝ่ายใดเป็นคนบอกลา จู่ๆก็หายไป แล้วพอกลับมารู้อีกทีเค้าก็มีคนใหม่ไปแล้ว แล้วทิ้งให้เรายังรู้สึกยังค้างคากับความสัมพัน อยู่เลย เพื่

ตามหัวข้อเลย อยากรู้ว่าผลลัพธ์ของแต่ละคนออกมาเป็นยังไง หรือถ้าย้อนกลับไปได้จะกลับไปหาเค้าอีกครั้งไหม