ไม่รู้โรคนี้มีอยู่จริงไหม แต่เราว่าเรากำลังเป็น เราเลี้ยงหมาอยู่2ตัว มันตัวผู้ว่าเรียกพี่ แต่ตัวเมียเราเรียกน้อง โดยที่แทนตัวเราเองว่าเค้า เราเลี้ยงน้องมา6-7ปี นอนด้วยกันทุกวัน ตั้งแต่เลี้ยงน้องมาเราไม่มีความรู้สึกอยากออกไปเที่ยวไหนเลย ไม่อยากกลับบ้านดึก เราแทบไม่ออกจากบ้านไปไหนเลย เพราะทุกครั้งที่ออกเราจะเป็นห่วงน้องมากจนกระวนกระวายใจ เราเคยทะเราะกับคนที่บ้านจนร้องไห้เพราะวันนั้นจำเป็นต้องไปทำงานต่างจังหวัดเลยขอร้องให้คนที่บ้านพาน้องไปนอนด้วยแต่กลับทึ้งน้องให้นอนนอกห้อง ตอนเรานอนเราก็นอนไม่หลับเอาแต่ห่วงน้องว่าน้องจะเป็นอย่างไรบ้าง เวลาไปทำงานเราก็คิดถึงน้องมากจนต้องเปลี่ยนรูปหน้าจอมือถือและคอมพิวเตอร์เป็นลูกน้อง พอเลิกงานเราต้องรีบกลับบ้านทันทีเพราะคิดถึงน้องมาก ถ้าวันไหนรถติดเราจะหงุดหงิดมากไม่ใช่หงุดหงิดเพราะรถติดแต่หงุดหงิดที่กลับไปเจอน้องช้า วันไหนพ่อกับแม่เอาน้องไปนอนเราก็จะหงุดหงิดยิ่งวันไหนที้น้องหนีไปนอนกับพ่อแม่ บางครั้งเราก็จะเสียใจทำไมน้องทึ้งเราทำไมน้องไม่นอนกับเรา คือสรุปแล้วเรารู้ตัวเองเลย
"เรารักน้องเกินไปแบบมากๆๆๆๆ" เราควรทำอย่างไรดี
เรากลัวมากถ้าวันหนึ่งน้องไม่อยู่แล้วเราคงจะแย่แบบมากๆ
ปล.ถ้าแท๊กผิดห้องขออภัยด้วย....