ในวันที่ผมกลายเป็นไอ้หืน เเละไม่รุ้ว่าตัวเองเป็นอะไร

บ่น เหนื่อยมั้ยคับกับการเกิดมาชอบเพศเดียวกันมากว่าเพศตรงข้าม วันนี้ผมไม่มองหาอะไร มองหาเเต่ความหื่น อยากมีคนสายหืนไว้คุยด้วย เปิดกล้อง งดหน้า เมื่อก่อนผมเคยเป็นคนใสๆ อย่างมากก็เเค่ดูหนัง โครตรกังวลที่จะหาเรื่องจิงในชีวิต กลัวสิ่งที่พยายามปิดจะถูกเปิดออก จะคบ ญ ก็รุ้สึกเวรไม่อยากโกงใคร สรุปก็ไม่หาอะไร หาเเต่ความหืน นัดเจอนี้ไม่เอาน่ะ คนดีป่ะ เน้นดูกันในกล้อง ผมเกลียดตัวเองจังคับ บางคนคงบอกว่าหมกหมุ่นก็คงจิง เเต่ผมพยามทำอย่างอื่นน่ะ อ่าน นส ดูหนัง ออกลังกาย ออกลังกายนี้ยิ่งออกเยอะยิ่งทำให้หืนป่ะ รุ้สึกอยากมีคนคุยเเต่ก็ไม่คิดจะสานสัมพันธ์กับเขา มันเป็นคนบ้าป่าวคับ ผมรำคานตัวเองจังเลย ทุกความคิดบ้าๆที่อยุ่ในหัว สิ่งที่อยากทำเเต่ไม่เคยกล้าทำ กับเรื่องภายนอกที่ต้องเฟคจนเข้าเนื้อจนติดเป็นนิสัย บ้างครั้งไม่อยากอยุ่ต่อเลย รุ้น่ะว่าเรียนมาเหนื่อย พ่อเเม่เลี้ยงมา เเต่โคตรกังวลกับเรื่องในอนาคตเลย จะอยุ่คนเดียว จะหาใคร จะต้องออกมายอมรับความจิงมั้ย บ้างครั้งอยากหายไปส่ะให้พ้นๆว่ะ วันนี้มันหมดพาสชั่นในใจที่เป็นเเรงขับเคลื่อนชีวิตจิงๆ ความคิดอยากเที่ยว อยากเรียนนอก อยากสนุกหายไปหมด ถ้ามองภายนอกก็คงดูเหมือนคนทั่วไปธรรมดาคนหนึ่ง เเต่ทำไมในใจมันทรมานหาข้อสรุปให้กับตัวเองไม่ได้เลยว่ะ ผมว่าต้องบ้าไปเเล้วเเน่ๆเลย 5555