กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกนะคะ หากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
แต่อยากมากล่าวถึงเธอผู้ที่อยู่ในความทรงจำสีจางของฉัน
เจ้าของกระทู้อายุ 28 ปีค่ะ จะมาพูดถึงด้านความรักนะคะ
ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก็เยอะพอสมควรเลยค่ะ มีทั้งแอบชอบเค้า
เป็นสายเปย์มั่ง หน้าตาเราก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่นะคะ แต่ก็ไม่ถึงกับสวย
เป็นคนตัวใหญ่เลยหล่ะค่ะ ผู้ชายที่เข้ามาส่วนมากเข้ามาก็เพราะเงินค่ะ
เราเป็นคนที่รักใครแล้วรักจริง เป้นคนตลก เฮฮา สนุกสนาน
เรียกได้ว่าเป็นเสน่ห์ของเราได้เลย ใครอยู่ด้วยก็มีแต่รอยยิ้มแหละค่ะ
ตั้งแต่มัธยมจะเป็นฝ่ายแอบชอบคนอื่นเค้าค่ะ ไม่กล้าบอกใครเค้าเพราะไม่มั่นใจในตัวเองเลย
ก็เลยไม่มีแฟน ที่เป็นแฟนจริงๆเลย จนกระทั่งอยู่มหาวิทยาลัยตอนปี 1 ถึงเริ่มมีแฟน
ที่เรียกว่าแฟนได้จริงๆ แฟนคนแรกของเรา คบกันมา 4 ปีกว่า จากที่เค้าไม่มีอะไรเลย
เราส่งเสียเค้าทุกอย่างทั้งค่าห้องค่ากิน เค้าแทบจะไม่ต้องออกเงินสักบาท
พอเขามีหน้าที่การงานที่ดี สังคมใหม่ๆ เจอโลกกว้าง 4 ปีที่เขาอยู่กับเราก็ไร้ค่าไปเลย
เขาก็ได้แฟนใหม่ในที่ทำงานใหม่เรียบร้อย ทิ้งเราเจ็บปวดจมอยู่กับกองน้ำตาพอสมควร
แต่ก็พอทำใจได้นะคะ เพราะจากกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ บ้านแตกไปข้าง อาละวาดมากค่ะ 555
พอเราเรียนจบกลับมาทำงานที่บ้าน ก็ได้คบกับเด็กหนุ่มคนนึง อายุน้อยกว่าเราประมาณ 4 ปี
จะไปไหนเรารับ - ส่งตลอด เอาข้าวไปส่งให้ที่บ้านทุกวัน เล่นเกมขอเงินเติมเกมก็รีบโอน
อยากเลี้ยงแมวเปอร์เซียก็รีบซื้อให้ สุดท้ายก็ไม่เลี้ยง แค่อยากเอาไว้อวดสาว
เป็นนักมวย ถ้าวันไหนไม่ได้ชกก็จะชอบไปนั่งดู แต่ไม่ได้นั่งดูเฉยๆ นะสิคะ
ขอเงินเราเอาไปพนันมุมแดง มุมน้ำเงินเป็นว่าเล่น หมดไปเยอะเลยค่ะ
เล่นแต่การพนัน ขอเงินเราเหมือนเราเป็นแม่เลยค่ะ
สุดท้ายมันก็เลิกเราและกลับไปคบกับแฟนเก่า ดีจัง !
ผ่านไปสักปีกว่า ก็มาเจอผู้ชายอีกคน เด็กกว่าอีกแล้ว แต่น้อยกว่าแค่ 2 ปี
เป็นพ่อหม้ายลูกติดด้วย บอกว่าแฟนทิ้งให้เลี้ยงลูกคนเดียว ดราม่าเยอะแยะ
สุดท้ายคนนี้แหละค่ะ พลาดสุด ผลาญเงินเราเป็นว่าเล่น ชอบเที่ยว
ชวนเราออกเที่ยว ออกดื่มทุกวันแต่ไม่เคยจ่ายเอง ให้เราจ่ายให้ตลอด
บอกว่าฉันยังไม่มีรายได้ พอเราไม่ยอมออกเที่ยวด้วย ก็จะทะเลาะกันหนักมาก
สุดท้ายคบกันได้ปีนึง มันก็ไปเจอคนใหม่ที่ทำงานใหม่ เปย์ให้ได้มากกว่า
มันก็บอกเรา ทำงานเหนื่อย ไม่มีเวลาให้นะ สุดท้ายก็เปิดตัวกันจ้า
เสียใจนะ แต่พอเวลาผ่านไปเหมือนตาสว่างขึ้น ...
ว่าเป็นเราเองที่สบายใจ สบายกระเป๋าขึ้นเยอะ
น่าจะเลิกกับมันไปตั้งนานหล่ะ ...
พอเราผิดหวังกับความรัก เราก็เที่ยวหนัก ดื่มหนัก เจอผู้ชายมากหน้าหลายตา
แต่สุดท้ายแทบทุกคนก็เข้ามาก็เพราะเงินทั้งนั้น หารักแท้แทบไม่ได้
ก็มีคุยๆบ้าง แต่ก็ไม่ชอบ อยู่กับเพื่อนๆไป เฮฮาไป รู้สึกสบายใจกว่า
รู้สึกว่ามันหารักแท้แทบไม่ได้จริงๆ เหมือนแค่เราเหงา
แค่หาคนคุย เราแค่อยากมีแฟนเหมือนคนอื่นเค้า
คนที่ขวนขวายมาได้ ไม่ได้รักเราจริงๆเลย เราก็เลยกลายเป็นแค่หาเพื่อนคุย
แค่แก้เหงาไปวันๆ มีคนเข้ามาจีบก็เฉยๆ เพราะรู้ว่าเข้ามาเพราะอะไรกัน
เราเป็นคนไม่เล่นเกมเลย จนวันนึงเพื่อนบังคับให้โหลดเกม Pubg มาเล่น
จากที่เล่นไม่เป็นเลย ตอนนี้ Ace มาหลายซีซั่นละ 555
เออมันสนุก มันได้คุยกับเพื่อนๆเยอะ เพื่อนที่ว่าก็คือเพื่อนในเกมแหละ
มันลดความฟุ้งซ่านได้เยอะดีนะ เหมือนเกมช่วยชีวิต
พอเล่นเกมมันก็จะมีพวกผู้ชายในเกมแหละ ขอเฟสมั่ง ขอไลน์มั่ง
ก็จับพลัดจับพลูได้คุยกับผู้ชายคนนึงในเกม แต่อยู่คนละจังหวัดกัน
อายุมากกว่าเรา 2 ปี เราก็ลองเปิดใจ คิดว่าเขาโตกว่า เขาน่าจะเป็นผู้ใหญ่
ดูแลเราได้ ก็คุยๆกันไป ก็ศึกษานิสัยใจคอกันมาสักระยะ ...
แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ มันตรงข้ามกับสิ่งที่เราคาดหวังหมดเลย
งี่เง่า ง้องแง๊ง ทำตัวเป็นเด็ก ไม่มีเหตุผลเลย ชอบทำตัวเป็นใหญ่
ชอบขึ้นเสียง บังคับให้เราทำในสิ่งที่เราไม่ชอบ หาเรื่องทะเลาะได้ตลอดทั้งวัน
ด้วยเหตุผลที่ว่า ถ้าไม่ทะเลาะกันจะไม่มีอะไรคุยกัน
คำพูดคำจาเขาก็ไม่เหมาะสม ชอบพูดข่ม และไม่เคยทำอะไรเพื่อเราเลย
สุดท้ายเป็นเราเองที่ทนไม่ไหว เลิกไปเลยจ้าาาาาาา คนแบบนี้
เราคิดว่าเรามีความอดทนสูงนะ จากแฟนคนที่ผ่านๆมา
เราไม่เคยบอกเลิกใครเลย ทนอยู่นั่น แต่สำหรับคนนี้เราไม่ไหวจริงๆ
จนเมื่อกระทั่ง ล่าสุดเมื่อตุลาคมปีก่อน (ตุลาคม 2561)
เราบังเอิญได้ไปเจอกับผู้ชายคนนึง เราสะดุดยิ้มเขามากๆเลย
มันเหมือนคนเคยรู้จักกัน มันคุ้นหน้ามากๆ ตอนนั้นกำลังรีบกลับบ้านทั้งคู่
เราเลยขอแอดเฟสเขาไว้ แล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน ไม่ได้อยู่คุยอะไรกันเลย
เช้ามาเขาก็ทักมาคุยกับเราก่อนนะ เราก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย
อาจเป็นเพราะเขาอายุห่างกับเราตั้ง 11 ปี เวลาเขาแชทมาเราไม่ค่อยได้ตอบหรือสนใจด้วยซ้ำ
จากวันนั้นประมาณสักสองเดือน เราได้นัดเจอกันครั้งแรกไปกินหมูจุ่ม
สิ่งที่เขาทำคือ เขาไม่ได้ให้เราเลี้ยงเขาจ่ายส่วนของเขาและค่าน้ำ O_o
ซึ่งปกติเราไม่เคยเจอแบบนี้ไง ....
โมเมนท์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับชั้นนนนน ทุกคนเข้ามาก็หวังเงินแหละ! ไรงี้
แต่กับคนนี้ ถึงแม้อายุเขาจะเด็ก แต่ความคิดความรับผิดชอบของเขานี่ เป็นผู้ใหญ่มากเลยนะ
เรื่องหน้าตาก็ถือว่าหน้าตาดี ขาว หล่อเลยแหละ ถ้าถามคนอื่นเขาก็ว่าอายุ 24-25 กันหมด (หน้าแก่) 55
เราก็เลยลองเปิดใจให้เขาดู เป็นไงหล่ะ จากที่ไม่รู้สึกอะไร หลงรักเขาเข้าเต็มๆเลย
นิสัยใจคอเราเหมือนกันมาก ชอบอะไรหลายๆอย่างคล้ายๆกัน
เขาดูแลเราดีมาก แบบไม่เคยได้รับจากใครจริงๆ นอกจากพ่อและแม่อ่ะ
โตมาจนจะแก่หล่ะ ...
พึ่งจะรู้ว่าสิ่งที่ทำให้กันด้วยความรักความจริงใจความห่วงใยมันเป็นอย่างไร
เขาคนนี้ดูแลเราทุกอย่าง คอยถามตลอดว่าเหนื่อยไหม? มีอะไรให้เขาช่วยไหม?
คอยหาข้าวหาน้ำให้เรากิน งานบ้านก็ไม่เกี่ยงทำให้เราหมดโดยไม่ต้องร้องขอ
เลิกงานมาดึกแค่ไหน ก็จะมีมื้อดึกมาให้เราตลอด
เราเคยถาม ให้กินเยอะๆแบบนี้ อ้วนกว่านี้ทำไง?
เขาบอกเขารักที่เราเป็นเรา รักเราที่ใจไม่ใช่น้ำหนัก แหม๋ ปากหวานนะพ่อคุณ!
เรารักกันมาก ตัวติดกันตลอด แทบห่างกันไม่ได้เลยเชียว
ตั้งใจช่วยกันทำงาน ช่วยกันเก็บเงิน
เงินทุกบาท ถ้าเขาเลิกงานมา เขาจะเอามาให้เราหมดเลย
วันนั้นเขาก็บอก ไปทำงานจะรีบกลับมาหาเรานะ คิดถึงเราเป็นห่วงเรามาก
แต่วันนั้น เขาก็กลับมาหาเราไม่ถึง ...
เขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตระหว่างเดินทางกลับ
ระยะทางที่ทำงานเขาไป-กลับ เกือบ 80 โล
วันนั้น อีกแค่กิโลเดียวก็จะถึงบ้านแล้วแท้ๆ
เหมือนโลกทั้งใบมันหยุดหมุน มีคำถามมากมายในใจ
ทำไมฟ้าต้องพรากคนดีๆไปจากเราด้วยนะ ชีวิตเรากำลังดีเลย
ทำไมเขาทิ้งเราไปได้นะ ทำไมเขาไม่อดทนนะ
อีกนิดเดียวจะถึงบ้านแล้วนะรู้ไหม?
ทุกแย่างมันปนเป สับสนไปหมด เราร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด
แต่ เขาก็ไม่ฟื้นขึ้นมา...
ใจร้ายที่สุด
ทุกวันนี้ เราชอบไปหาเขาที่ป่าช้า ไปนั่งคุยกับโกศกระดูกเขา กลัวเขาเหงา
ไปนั่งจัดดอกกุหลาบให้ ตอนเขาอยู่เราไม่เคยให้ดอกกุหลาบเขาเลย
ใครๆอาจจะมองว่าเราบ้า แต่ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวเรา
ให้ทำใจ ให้ปลง ให้เขาไปอย่างหมดห่วง
เรารู้หมดแหละ ว่าควรทำอย่างไร แต่มันไม่ง่ายเลย
ให้เวลาเราหน่อยเถอะ...นะ มันแทบขาดใจ
เดินหน้าต่อไปแทบไม่เป็น อนาคตที่วางไว้พังสลายสิ้น
จากกันทั้งๆที่ยังรักกันมันทรมานที่สุด ไม่มีแม้แต่ได้เอ่ยคำร่ำลา
เราเพิ่งรู้ว่าความสูญเสียคนที่รักมันเป็นอย่างไร มันทรมานจริงๆนะ
ใครที่มีคู่อยู่ ขอให้ใช้เวลาทุกนาทีให้มีค่า รักกันให้มากๆ
อย่าปล่อยอะไรให้สายไปเหมือนเรา
ทุกวันนี้เราก็พยายามเข้มแข็งและเดินหน้าต่อไปนะ
แต่มันยากเหลือเกิน เหมือนหัวใจเราหายไปครึ่งนึง
ก้าวแต่ละก้าวแทบไม่มีแรงเดิน...
ชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เกิดมาเป็นคู่กันอีกนะ คนดี
1 เดือน กับอีก 10 วันที่เธอจากไป~
ไปเป็นเทวดาตัวโตบนสวรรค์นะ
รักที่สุด
แด่เธอที่รัก ความทรงจำสีจาง ที่อาจเปลี่ยนชีวิตฉันไปตลอดกาล
แต่อยากมากล่าวถึงเธอผู้ที่อยู่ในความทรงจำสีจางของฉัน
เจ้าของกระทู้อายุ 28 ปีค่ะ จะมาพูดถึงด้านความรักนะคะ
ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก็เยอะพอสมควรเลยค่ะ มีทั้งแอบชอบเค้า
เป็นสายเปย์มั่ง หน้าตาเราก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่นะคะ แต่ก็ไม่ถึงกับสวย
เป็นคนตัวใหญ่เลยหล่ะค่ะ ผู้ชายที่เข้ามาส่วนมากเข้ามาก็เพราะเงินค่ะ
เราเป็นคนที่รักใครแล้วรักจริง เป้นคนตลก เฮฮา สนุกสนาน
เรียกได้ว่าเป็นเสน่ห์ของเราได้เลย ใครอยู่ด้วยก็มีแต่รอยยิ้มแหละค่ะ
ตั้งแต่มัธยมจะเป็นฝ่ายแอบชอบคนอื่นเค้าค่ะ ไม่กล้าบอกใครเค้าเพราะไม่มั่นใจในตัวเองเลย
ก็เลยไม่มีแฟน ที่เป็นแฟนจริงๆเลย จนกระทั่งอยู่มหาวิทยาลัยตอนปี 1 ถึงเริ่มมีแฟน
ที่เรียกว่าแฟนได้จริงๆ แฟนคนแรกของเรา คบกันมา 4 ปีกว่า จากที่เค้าไม่มีอะไรเลย
เราส่งเสียเค้าทุกอย่างทั้งค่าห้องค่ากิน เค้าแทบจะไม่ต้องออกเงินสักบาท
พอเขามีหน้าที่การงานที่ดี สังคมใหม่ๆ เจอโลกกว้าง 4 ปีที่เขาอยู่กับเราก็ไร้ค่าไปเลย
เขาก็ได้แฟนใหม่ในที่ทำงานใหม่เรียบร้อย ทิ้งเราเจ็บปวดจมอยู่กับกองน้ำตาพอสมควร
แต่ก็พอทำใจได้นะคะ เพราะจากกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ บ้านแตกไปข้าง อาละวาดมากค่ะ 555
พอเราเรียนจบกลับมาทำงานที่บ้าน ก็ได้คบกับเด็กหนุ่มคนนึง อายุน้อยกว่าเราประมาณ 4 ปี
จะไปไหนเรารับ - ส่งตลอด เอาข้าวไปส่งให้ที่บ้านทุกวัน เล่นเกมขอเงินเติมเกมก็รีบโอน
อยากเลี้ยงแมวเปอร์เซียก็รีบซื้อให้ สุดท้ายก็ไม่เลี้ยง แค่อยากเอาไว้อวดสาว
เป็นนักมวย ถ้าวันไหนไม่ได้ชกก็จะชอบไปนั่งดู แต่ไม่ได้นั่งดูเฉยๆ นะสิคะ
ขอเงินเราเอาไปพนันมุมแดง มุมน้ำเงินเป็นว่าเล่น หมดไปเยอะเลยค่ะ
เล่นแต่การพนัน ขอเงินเราเหมือนเราเป็นแม่เลยค่ะ
สุดท้ายมันก็เลิกเราและกลับไปคบกับแฟนเก่า ดีจัง !
ผ่านไปสักปีกว่า ก็มาเจอผู้ชายอีกคน เด็กกว่าอีกแล้ว แต่น้อยกว่าแค่ 2 ปี
เป็นพ่อหม้ายลูกติดด้วย บอกว่าแฟนทิ้งให้เลี้ยงลูกคนเดียว ดราม่าเยอะแยะ
สุดท้ายคนนี้แหละค่ะ พลาดสุด ผลาญเงินเราเป็นว่าเล่น ชอบเที่ยว
ชวนเราออกเที่ยว ออกดื่มทุกวันแต่ไม่เคยจ่ายเอง ให้เราจ่ายให้ตลอด
บอกว่าฉันยังไม่มีรายได้ พอเราไม่ยอมออกเที่ยวด้วย ก็จะทะเลาะกันหนักมาก
สุดท้ายคบกันได้ปีนึง มันก็ไปเจอคนใหม่ที่ทำงานใหม่ เปย์ให้ได้มากกว่า
มันก็บอกเรา ทำงานเหนื่อย ไม่มีเวลาให้นะ สุดท้ายก็เปิดตัวกันจ้า
เสียใจนะ แต่พอเวลาผ่านไปเหมือนตาสว่างขึ้น ...
ว่าเป็นเราเองที่สบายใจ สบายกระเป๋าขึ้นเยอะ
น่าจะเลิกกับมันไปตั้งนานหล่ะ ...
พอเราผิดหวังกับความรัก เราก็เที่ยวหนัก ดื่มหนัก เจอผู้ชายมากหน้าหลายตา
แต่สุดท้ายแทบทุกคนก็เข้ามาก็เพราะเงินทั้งนั้น หารักแท้แทบไม่ได้
ก็มีคุยๆบ้าง แต่ก็ไม่ชอบ อยู่กับเพื่อนๆไป เฮฮาไป รู้สึกสบายใจกว่า
รู้สึกว่ามันหารักแท้แทบไม่ได้จริงๆ เหมือนแค่เราเหงา
แค่หาคนคุย เราแค่อยากมีแฟนเหมือนคนอื่นเค้า
คนที่ขวนขวายมาได้ ไม่ได้รักเราจริงๆเลย เราก็เลยกลายเป็นแค่หาเพื่อนคุย
แค่แก้เหงาไปวันๆ มีคนเข้ามาจีบก็เฉยๆ เพราะรู้ว่าเข้ามาเพราะอะไรกัน
เราเป็นคนไม่เล่นเกมเลย จนวันนึงเพื่อนบังคับให้โหลดเกม Pubg มาเล่น
จากที่เล่นไม่เป็นเลย ตอนนี้ Ace มาหลายซีซั่นละ 555
เออมันสนุก มันได้คุยกับเพื่อนๆเยอะ เพื่อนที่ว่าก็คือเพื่อนในเกมแหละ
มันลดความฟุ้งซ่านได้เยอะดีนะ เหมือนเกมช่วยชีวิต
พอเล่นเกมมันก็จะมีพวกผู้ชายในเกมแหละ ขอเฟสมั่ง ขอไลน์มั่ง
ก็จับพลัดจับพลูได้คุยกับผู้ชายคนนึงในเกม แต่อยู่คนละจังหวัดกัน
อายุมากกว่าเรา 2 ปี เราก็ลองเปิดใจ คิดว่าเขาโตกว่า เขาน่าจะเป็นผู้ใหญ่
ดูแลเราได้ ก็คุยๆกันไป ก็ศึกษานิสัยใจคอกันมาสักระยะ ...
แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ มันตรงข้ามกับสิ่งที่เราคาดหวังหมดเลย
งี่เง่า ง้องแง๊ง ทำตัวเป็นเด็ก ไม่มีเหตุผลเลย ชอบทำตัวเป็นใหญ่
ชอบขึ้นเสียง บังคับให้เราทำในสิ่งที่เราไม่ชอบ หาเรื่องทะเลาะได้ตลอดทั้งวัน
ด้วยเหตุผลที่ว่า ถ้าไม่ทะเลาะกันจะไม่มีอะไรคุยกัน
คำพูดคำจาเขาก็ไม่เหมาะสม ชอบพูดข่ม และไม่เคยทำอะไรเพื่อเราเลย
สุดท้ายเป็นเราเองที่ทนไม่ไหว เลิกไปเลยจ้าาาาาาา คนแบบนี้
เราคิดว่าเรามีความอดทนสูงนะ จากแฟนคนที่ผ่านๆมา
เราไม่เคยบอกเลิกใครเลย ทนอยู่นั่น แต่สำหรับคนนี้เราไม่ไหวจริงๆ
จนเมื่อกระทั่ง ล่าสุดเมื่อตุลาคมปีก่อน (ตุลาคม 2561)
เราบังเอิญได้ไปเจอกับผู้ชายคนนึง เราสะดุดยิ้มเขามากๆเลย
มันเหมือนคนเคยรู้จักกัน มันคุ้นหน้ามากๆ ตอนนั้นกำลังรีบกลับบ้านทั้งคู่
เราเลยขอแอดเฟสเขาไว้ แล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน ไม่ได้อยู่คุยอะไรกันเลย
เช้ามาเขาก็ทักมาคุยกับเราก่อนนะ เราก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย
อาจเป็นเพราะเขาอายุห่างกับเราตั้ง 11 ปี เวลาเขาแชทมาเราไม่ค่อยได้ตอบหรือสนใจด้วยซ้ำ
จากวันนั้นประมาณสักสองเดือน เราได้นัดเจอกันครั้งแรกไปกินหมูจุ่ม
สิ่งที่เขาทำคือ เขาไม่ได้ให้เราเลี้ยงเขาจ่ายส่วนของเขาและค่าน้ำ O_o
ซึ่งปกติเราไม่เคยเจอแบบนี้ไง ....
โมเมนท์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับชั้นนนนน ทุกคนเข้ามาก็หวังเงินแหละ! ไรงี้
แต่กับคนนี้ ถึงแม้อายุเขาจะเด็ก แต่ความคิดความรับผิดชอบของเขานี่ เป็นผู้ใหญ่มากเลยนะ
เรื่องหน้าตาก็ถือว่าหน้าตาดี ขาว หล่อเลยแหละ ถ้าถามคนอื่นเขาก็ว่าอายุ 24-25 กันหมด (หน้าแก่) 55
เราก็เลยลองเปิดใจให้เขาดู เป็นไงหล่ะ จากที่ไม่รู้สึกอะไร หลงรักเขาเข้าเต็มๆเลย
นิสัยใจคอเราเหมือนกันมาก ชอบอะไรหลายๆอย่างคล้ายๆกัน
เขาดูแลเราดีมาก แบบไม่เคยได้รับจากใครจริงๆ นอกจากพ่อและแม่อ่ะ
โตมาจนจะแก่หล่ะ ...
พึ่งจะรู้ว่าสิ่งที่ทำให้กันด้วยความรักความจริงใจความห่วงใยมันเป็นอย่างไร
เขาคนนี้ดูแลเราทุกอย่าง คอยถามตลอดว่าเหนื่อยไหม? มีอะไรให้เขาช่วยไหม?
คอยหาข้าวหาน้ำให้เรากิน งานบ้านก็ไม่เกี่ยงทำให้เราหมดโดยไม่ต้องร้องขอ
เลิกงานมาดึกแค่ไหน ก็จะมีมื้อดึกมาให้เราตลอด
เราเคยถาม ให้กินเยอะๆแบบนี้ อ้วนกว่านี้ทำไง?
เขาบอกเขารักที่เราเป็นเรา รักเราที่ใจไม่ใช่น้ำหนัก แหม๋ ปากหวานนะพ่อคุณ!
เรารักกันมาก ตัวติดกันตลอด แทบห่างกันไม่ได้เลยเชียว
ตั้งใจช่วยกันทำงาน ช่วยกันเก็บเงิน
เงินทุกบาท ถ้าเขาเลิกงานมา เขาจะเอามาให้เราหมดเลย
วันนั้นเขาก็บอก ไปทำงานจะรีบกลับมาหาเรานะ คิดถึงเราเป็นห่วงเรามาก
แต่วันนั้น เขาก็กลับมาหาเราไม่ถึง ...
เขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตระหว่างเดินทางกลับ
ระยะทางที่ทำงานเขาไป-กลับ เกือบ 80 โล
วันนั้น อีกแค่กิโลเดียวก็จะถึงบ้านแล้วแท้ๆ
เหมือนโลกทั้งใบมันหยุดหมุน มีคำถามมากมายในใจ
ทำไมฟ้าต้องพรากคนดีๆไปจากเราด้วยนะ ชีวิตเรากำลังดีเลย
ทำไมเขาทิ้งเราไปได้นะ ทำไมเขาไม่อดทนนะ
อีกนิดเดียวจะถึงบ้านแล้วนะรู้ไหม?
ทุกแย่างมันปนเป สับสนไปหมด เราร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด
แต่ เขาก็ไม่ฟื้นขึ้นมา...
ใจร้ายที่สุด
ทุกวันนี้ เราชอบไปหาเขาที่ป่าช้า ไปนั่งคุยกับโกศกระดูกเขา กลัวเขาเหงา
ไปนั่งจัดดอกกุหลาบให้ ตอนเขาอยู่เราไม่เคยให้ดอกกุหลาบเขาเลย
ใครๆอาจจะมองว่าเราบ้า แต่ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวเรา
ให้ทำใจ ให้ปลง ให้เขาไปอย่างหมดห่วง
เรารู้หมดแหละ ว่าควรทำอย่างไร แต่มันไม่ง่ายเลย
ให้เวลาเราหน่อยเถอะ...นะ มันแทบขาดใจ
เดินหน้าต่อไปแทบไม่เป็น อนาคตที่วางไว้พังสลายสิ้น
จากกันทั้งๆที่ยังรักกันมันทรมานที่สุด ไม่มีแม้แต่ได้เอ่ยคำร่ำลา
เราเพิ่งรู้ว่าความสูญเสียคนที่รักมันเป็นอย่างไร มันทรมานจริงๆนะ
ใครที่มีคู่อยู่ ขอให้ใช้เวลาทุกนาทีให้มีค่า รักกันให้มากๆ
อย่าปล่อยอะไรให้สายไปเหมือนเรา
ทุกวันนี้เราก็พยายามเข้มแข็งและเดินหน้าต่อไปนะ
แต่มันยากเหลือเกิน เหมือนหัวใจเราหายไปครึ่งนึง
ก้าวแต่ละก้าวแทบไม่มีแรงเดิน...
ชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เกิดมาเป็นคู่กันอีกนะ คนดี
1 เดือน กับอีก 10 วันที่เธอจากไป~
ไปเป็นเทวดาตัวโตบนสวรรค์นะ
รักที่สุด