สวัสดีครับผมเป็นเด็กที่ชอบเล่นเกม และผมจะมาแชร์ประสบการ์ณในชีวิต ผมอยากให้ พ่อแม่และผู้ปกครองที่มีลูกหลานฟังนะครับ

ช่วงในเวลาวัยเด็ก 7-15 ปี ผมเป็น คนเงียบและไม่อยากจะสุงสิงกับใครเลยเก็บตัวเงียบ ''มีเวลาผมท้อ ผมไม่มีกำลังใจ ผมเหนื่อย
ผมไม่เคยบอกหรือระบายกับพ่อแม่เลย'' เพราะคิดว่า เขามีงานหนักอยู๋แล้ว ผมก็เลยหันหน้าเข้าหาโลกโซเชี่ยว หรือเล่นเกมผมก็จะมีเพื่อนในเกมมากกว่าเพื่อนในชีวิติจริง เวลาผมท้อผมก็จะระบาย หรือคุยกับเพื่อนในเกม มันก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง

เวลาผมท้อผมต้องการกำลังใจจากพ่อแม่ ผมก็ไปบอกกับพ่อแม่ ว่า ผมเหนื่อย แต่สิ่งที่เขาตอบกลับมา คือ เป็นลูกผู้ชายต้องอดทนให้ได้ หยุดบ่น และก็เดินจากผมไปเลย เวลาผมต้องการระบาย แม่ก็จะพูด แม่โดนหนักกว่า แค่นี้ทนไม่ได้ ผมรู้สึกว่า คนที่เขาใกล้ชิดเรามากที่สุดคนที่เขาอยู่กับเรา แต่เขาไม่เข้าใจ ในตัวเราเลย

ไม่ว่าผมจะพูดอะไร ก็ไม่เข้าใจผมเลย เขาเอาแต่บอกว่าส่งเรียนสูงๆ จะได้มีงานทำ แต่ไม่เคยถามผมสักนิด เลยว่าสิ่งที่ต้องการมากที่สุดคืออะไร
ผมไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยขอร้อง ไม่เคยระบาย ผมไม่เคยบอกอะไร เพราะถึงบอกไป ก็ไม่มีใครอยากจะรู้ความรู้สึกของผม 

ผมไม่ได้แค่ต้องการคนในเกมเป็นร้อยเพื่อที่จะยอมรับ แต่ผมต้องการแค่พ่อกับแม่ที่ยอมรับตัวผม เท่านั้น

ผมรู้สึกห่างเหินขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่รู้สึกเลยว่าผมมีครบทั้งพ่อและแม่เลย มันรู้สึกแย่ มากๆ
จนผมเป็นเหมือนคนที่ไร้ความรู้สึก ไม่เศร้า ไม่ร้องไห้ และไม่มีความสุข และไม่อยากมีความรัก
และคิดว่าผมจะไม่มีลูกเด็ดขาดถ้ารู้ว่า โตไปจะเอาแต่ทำงาน จนไม่มีเวลาให้ลูก จนต้องให้ลูกเจ็บปวดเหมือนตอนที่ผมรู้สึก

#จนผมกลับไปเล่นเกมเหมือนเดิม

ผมแค่อยากบอกกับทุกๆคนที่ อยากมีลูก ดูแลเขาให้ดี ให้ เวลา คือสิ่งที่สำคัญที่สุดกับเขา แต่ถ้าไม่มีเวลา อย่าพึ่งมีลูก
ผมขอร้อง ผมแค่ไม่อยากให้เด็กคนไหนเป็นแบบผมเลย มันไม่ใช่แค่เสียใจ แต่มันเหมือนอกหัก และเสียความรู้สึกจากคนที่เรารักที่สุด

ขอบคุณนะครับ ผมไม่เคยเขียนหรือเล่าระบายให้ใครฟังขนาดนี้เลย
แต่ถ้ามันแลกกับการที่ พ่อแม่ อ่านกระทู้นี้แล้ว ให้เวลาให้ความสำคัญกับลูกมากขึ้น

#ผมว่าคุ้มมากแล้วครับ