"เกลียดลี้คิมฮวง"
แฟนผมพูดขึ้นหลังจากเอาหนังสือชุดฤทธิ์มีดสั้นที่ยืมไปเอามาคืนให้ผม
ผมเองส่งยิ้มแล้วถามกลับ
"เสี่ยวเม่ย ลี้คิมฮวงเป็นคนดีชนิดที่แม้ศัตรูยังรักเลย ไม่เห็นว่ามีตรงไหนให้เกลียด"
"ยกคนรักให้เพื่อน แถมตอนจบยังกินเด็กยังว่าไม่แย่อีกเรอะ"
เอาๆเข้าจริงๆผมเองก็เห็นด้วยกับที่เธอพูดเหมือนกัน (แต่ไม่ใช่ในประเด็นเรื่องกินเด็กในตอนจบของเรื่องหรอกนะ)
ลี้คิมฮวงเป็นคนดีจริงแต่เขามีข้อเสียคือเขายึอถือในความคิดของตัวเองเป็นหลัก คิดแทนคนอื่นไปเกือบทุกอย่าง อย่างมอบคนรักให้เพื่อนมอบทั้งบ้านช่องทรัพย์สิน ด้วยเห็นว่าเพื่อนคนนี้ดีกว่าตนน่าจะให้ความสุขกับแฟนตัวเองได้มากกว่า
คล้ายกับว่าลี้คิมฮวงยัดอัตตาของตัวเองให้คนอื่น เชื่อว่าตนคิดดีผลต้องออกมาดี ไม่ถามเลยว่าแฟนตัวเองชอบใครกันแน่ ผลสรุปเลยออกมาในแนวโศกนาฐกรรมที่ต่างฝ่ายต่างหาความสุขกันไม่ได้
นับว่าโชคดีส่วนใหญ่เรื่องที่เขาทำมักยึดเอาความถูกต้องเป็นหลัก และซื่อตรงต่อคุณธรรมน้ำมิตร ทำให้เขาได้รับการยอมรับในฐานะพระเอกระดับต้นๆในโลกยุทธจักรที่ทุกคนรู้จัก
ทั้งช่วยอาฮุยจากบ่วงเสน่ห์ของลิ้มเซียงยี้ ก้วยชงงถึงกับยอมรับกระบี่แทนแบบไม่ลังเล (ต้องยอมคารวะหัวใจลูกผู้ชายใจนักเลงเลยว่าเฮียแกเท่มากๆ) ชนะเซียงกัวได้ทั้งที่ด้อยกว่า แต่ที่เด็ดคือขนาดมีสาวแก้ผ้าอยู่ตรงหน้าแกยังนิ่งได้อย่างเหลือเชื่อ
แถมตอนจบแกยังได้ลงเอยกับซุนเซี่ยวอั๊งอีก ตะหาก (แน่นอนว่าเคี้ยวหญ้าอ่อนยังไงก็ดี กว่าสาวร้อยเล่ห์อย่างลิ้มเซียงยี้เป็นไหนๆ)
"เซียวลี้ปวยตอ" สำหรับวรรณกรรมโกวเล้งนั้รผมจัดว่าชอบเป็นอันดับสาม
1. ชอลิ้วเฮียง ตอน ถล่มวังค้างคาว
2. เล็กเซียวหง ตอน หมู่ตึกภูตพราย
แล้วคุณชอยเรื่องไหนบ้าง