คุณเคยถามตัวเองไหมว่าเกลียดอะไรมากที่สุด...สำหรับเรา เราเกลียดอยู่สองอย่าง เราเลือกที่จะเกลียดโลกใบนี้ โลกที่มีแต่ความโหดร้ายในสายตาเรา โลกที่เราจินตาการมันขึ้นมาเอง โลกที่ใครๆก็ต้องมีความรู้สึกมากมายบนโลกใบนี้ รัก เศร้าเสียใจ มีหวังผิดหวัง แค้นอาฆาต ต่างๆมากมาย ซึ่งเราไม้เคยมีความรู้สึกนี้จริงๆเลยเราโกหกและหลอกตัวเองมาโดนตลอดเรารู่อยู่แก่ใจแล้วว่าเราหลอกตัวเองอยู่ แต่เราก็ยังไม่ยอมรับความจริงและหลอกตัวเองมาเรื่อยๆ เราเกลียดโลกนี้เพราะมันจำเป็นมากไปแบบมากๆมากที่สุดที่ชีวิตคนคนธรรมดาคนนึงต้องมีเลยแหละ เกลียดโลกใบนี้ที่ทุกๆคนคอยใส่หน้ากากหากัน แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่เนอะเพราะอะไรๆในตอนนี้มันน่ากลัวไปหมด ขนาดเกลียดแล้วตัวเองก็ยังทำมัน ยังต้องคอยคุยยิ้มแย้มรับกันภายใต้หน้ากากที่ถ้าฆ่าแล้วไม่ผิดกฎหมายถ้าแค่จ้องตาแล้วตายได้.....โลกนี้คงลดหายไปทีละคนสองคนจนหมด และก็มีอีกอย่างที่เกลียดมากที่สุดด้วยพอกับโลกเลยด้วย.........ตัวเอง ตัวเองที่ไม่ยอมรับและพร้อมรับปํญหาทุกอย่างมาใส่ตัวเองแล้วถาถมไปเรื่อยๆจนกว่าเราจะรู้สึก..แต่
ก็เป็นความรู้สึกที่เราคิดไว้และรู้สึกออกมาตามมัน เราได้แต่คิดว่าทำไมครอบครัวเราถึงเฉยชาขนาดนี้ ความคิดนี้มันเกิดขึ้นตอนที่พ่อแม่เราแยกทางกัน เรารู้ว่าบางคนก็เป็นแบบเรา แต่คงไม่เหมือนเราจนหมดเพราะเราไม่เหลือใครจริงๆเลยทั้งนั้น คนรอบตัวที่เหมือนจะทำดีกับเราสุดท้ายก็แค่หวังผลประโยชน์จากแม่เรา เราอยู่กับใครคนนั้นมักจากเราไปตลอดจนเราเริ่มเก็บมานั่งคิดนั่งร้องไห้คนเดียว ถ้าใครๆถามบุคลิกเราจากคนสนิทไม่สนิทเขาก็คงตอบเหมือนกันว่าเราเป็นคนร่าเริง พูดเยอะ แต่พอเราอยู่ตัวคนเดียวแล้วเหมือนหลุดมาอีกฝั่งเราเครียดทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเรา เราทำตัวเเบบนี้มาหลายปีเเล้วจนเริ่มกลัวว่าตัวเองจะเป็นคนสองบุคลิก.. แต่คงไม่มีใครสนใจเราก็ไม่ใส่ใจอะไรแล้วทนมาต่อไปเรื่อยๆ
เราอาศัยอยู่กับทางแม่แต่แม่เราทำงานหนักมากจนไม่มีเวลาสนใจเรา และแถมยังมีคุณลุงใจดีและมีน้องที่กำลังจะเกิดคุณลุงใจดีกับแม่เราและครอบครัวเรามาก แต่เรากลับไม่ชอบเขาเลยขอแม่ไปอยู่กับพ่อซึ่งแม่ก็ไม่ห้ามอะไรเราเลย พอเรามาถึงบ้านพ่อก็พึ่งรู้ว่าเรากำลังจะมาเป็นส่วนเกินของทั้งสองฝ่ายเราเลยเลือกจะไปอยู่กับน้าเรา น้าเราที่เอาแต่บ้างานไม่สนใจเราครอบครัวแม้แต่ลูกแท้ๆตัวเองก็ไม่เคย เรานี่ยอมรับเลยว่าไปอยู่ที่ไหนก็กายเป็นส่วนเกินที่นั่นจริงๆ แม้กระทั่งเรามีงานประชุมที่รร.เราขอให้แม่ไปแม่ก็อยู่ไกลเกินกว่าจะมาหาเราได้ พ่อเราก็ติดงานของตจว. และน้าเราก็บ้างานเอาแบบมากๆทำให้วันนั้นไม่มีใครไป วันนั้นเราจำได้ดีเลยแหละว่าครูและผู้ปกครองและนักเรียนคุยกันสนุกเฮฮามากแค่ไหนในห้องนั้นเราเลยเลือกที่จะปลีกตัวออกมาคนเดียวเพราะเรารู้สึกเหมือนเป็นแกะดำในนั้นไม่มีผิด ตอนนั้นในช่วงเวลานั้นเราเหมือนไม่มีตัวตนเลย ต้องฝืนต้องทนอีกแค่ไหนนะ เราก็ได้แต่ถามตัวเอง
เกลียด?....