ฉันกลับมารู้สึกเหมือนเดิม
เมื่อหลายปีก่อนฉันเคยเป็นแบบนี้แต่ฉันก็ไม่มันใจว่ามันใช่จริงหรือไม่มันเป็นอยู่ร่วมเดือน
อาการแบบว่าท้อแท้ผิดหวังอยากตายไม่หิว
เบื่อจากที่เคยออกไปเล่นกับเพื่อนก็เก็บตัวปิดตัวอยู่ในบ้านเป็นหลายเดือนได้...หลังจากนั้นฉันก็ได้พยายามให้ตัวเองหลุดพ้นจากวังวนบ้าบอนั้น...โอกาสเหมาะเจาะฉันย้ายโรงเรียนเพื่อนศึกษาต่อในชั้นมัธยมปลายฉันพยายามเปลี่ยนบุลลิกตัวเองก่อนเริ่มเปิดภาคเรียน...ฉันทำให้ตัวเองอยู่ในสังคมพยายามพูดแต่เรื่องตลกคิดบวกมาตลอด...ทั้งๆที่ฉันพยายามมาจนมันสำเร็จภายในไม่ถึงปีฉันคิดว่าความรู้สึกบ้าบอนี้หายไป...แต่ทำไมพอฉันจะขึ้นม.5มีใครก็ไม่รู้มาทำให้ฉันรู้สึกแย่ขนาดนี้...ฉันคิดว่าที่ผ่านมาฉันเจอปัญหามามากพอแล้วกลับกันฉันต้องมาเจอคนที่ไม่ให้กำลังใจฉันเลย...ตอนนี้ฉันเหนื่อยมากเลย..และฉันพยายามมีชีวิตอยู่เพื่อพ่อกับแม่เท่านั้นฉันคิดแบบนี้เสมอเวลาที่คิดจะฆ่าตัวตายหรือทำอันตราย...อย่างน้อยการข้ามการไม่ทำร้ายตัวเองมีร่องรอยบาดแผลมันทำให้ฉันรู้สึกว่ามันยากเหลือเกิน..บางทีมีดบาดมือเลือดออกขณะทำอาหารฉันยังไม่รู้สึกอะไรไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดไม่รู้สึกเกรงกลัวของมีคม...แต่รู้สึกกลัวกลัวความจะไม่มีใครรักกลัวเพื่อนทิ้งกลัวพ่อแม่แยกทางกันกลัวไปหมด...กลัวว่าต้องกลับไปเป็นตัวเลือกสุดท้ายของเพื่อนเสมอกลัวกลัวกลัว...และฉันได้แต่บอกตัวเองเสมอว่าฉันไม่เป็นไรฉันปกติฉันมีความสุข....ทำยังไงได้ฉันต้องหายด้วยตัวเองโดยไม่กล้าไปปรึกษาหมอ...ผู้ปกครอง...เพราะฉันไม่อยากกินยา ฉันต้องการกำลังใจ